|
|
Grumpy Old Men Tour 2009
Ierland 21 mei – 1 juni
|
|
|
Dag 10 - Zaterdag 30 mei 2009
Een beetje uitgeslapen, dat mag ook al eens voor een reislijder. Het volledige ochtendritueel tot en met afwassen wordt vlot afgehaspeld. Het is nog altijd schitterend weer, zeker naar Ierse normen. Vandaag doe we een dagje Connemara. We vertrekken richting Louisburg en gaan dan binnendoor naar Leenaun. Door Doo Lough Pass en langs Lough Doo komen we in het ruwe wondermooie Connemara. We zijn hier haast alleen en verpozen even aan de zoveelste gedenksteen die vertelt over de uittocht van de uitgehongerde bevolking door dit onherbergzame gebied naar één van de kleine haventjes aan de Westkust van waaruit de Coffin Ships hun armoedige lading vervoerden naar het beloofde land Amerika. Hoe het de meeste van hen, als ze al de helse tocht overleefden, verder verging was vaak nog schrijnender dan het leven dat ze achterlieten. You may never find the gold at the end of the rainbow for you just might have left it behind! Boven de bergtoppen zweven de silhouetten van enkele behoorlijk uit de kluiten gewassen Raven. We stoppen telkens het landschap er zich toe leent en worden vergast op postkaartenierland.
Langs Killary Harbour dat we nog kennen van het gelijknamige feuilleton op de toenmalige BRT, komen we aan de watervallen van de Joyce River die Joyce Country bespoelt. Mooie beelden zijn ons deel maar ook dat van busladingen geprogrammeerde toeristen. We vermijden de massa en gaan wat stroomopwaarts waar het veel rustiger is. Onze voeten bengelen over de oever van het klaterende water. Hierbij verstoren we een locale rosse vleermuis die gauw veiliger oorden opzoekt.
|
|
|
|
|
|
Even later doemt Kylemore Abbey op aan de overkant van het gelijknamige meer. Dit voormalige kasteel werd op het eind van WO I als klooster ingericht door gevluchte nonnen uit Ieper. Het gebouw is in haast elke folder of reisgids te bewonderen. Het is dan ook schilderachtig gelegen tegen een steile bergwand. Weer wat verder stoppen we bij een vriendelijke turfsteker, een verdwijnende soort, zijn naam is Pat. Hij toont ons zijn oude vaardigheden en brengt ons aan het lachen met zijn opmerking dat den Titte zijn haar beter op zijn kop zou gestaan hebben.
|
|
|
|
|
|
In Letterfrack eten we een sandwich op een terras en van daar gaan we het Connemara National Park in. Het visitor centre vertelt ons al wat we willen weten over het ontstaan en de ontginning van turf. We maken nog een korte wandeling door het park waarbij we op botanische wijze onderhouden worden door Frans. Het is nog een klein stukje tot Clifden. Hier was ik 26 jaar geleden te gast met vriend Bert. Ook hier heeft de tijd duidelijk niet stilgestaan. De B&B waar we toen logeerden is ondertussen weggemoffeld tussen de nieuwbouw.
|
|
|
|
|
|
Het stadje zelf bulkt van de (Duitse) toeristen die naar hier getransporteerd worden om dan op zo kort mogelijke tijd hun zuurverdiend pensioen te delen met de plaatselijke bevolking. Mooi toch! We nemen onze afternoon-tea in een in redelijk goede staat gebleven stuk horeca dat een rijke keuze aan Ierse en Schotse Whisky’s blijkt te herbergen. Het is echter nog veel te vroeg voor dit soort vertier en we beperken ons tot minder geconcentreerde vloeistoffen. In de kroeg heft een local een haast onverstaanbaar lied aan daarbij af en toe met zijn tong klakkend. Weerom een rode lijst soort. Dwars door de Maamturk Mountains waar ik met Bert talloze avonturen beleefde. Ook hier weer schitterende uitzichten. We stoppen nog even voor een gratis demonstratie schaapdrijven voor gevorderden. Wel van een ander niveau dan de in de Kempen beoefende variant. Wanneer we instappen, vliegt vlak voor onze neus een houtsnip op. en Houtsnip op.
|
|
|
|
|
|
Terug in Westport gooien we Frans uit de auto. Terwijl hij een vis vangt gaan wij ons alvast opfrissen. Mijn twee andere gezellen leggen zich wat te rusten. Zouden de esbattementen van de vorige nacht dan toch hun tol eisen? Samen met Frans fiks ik in no time een heerlijk pasta gerecht met bijhorende vis in elkaar. Aan de knorrende geluiden van de ondertussen uitgeruste tweevuldigheid te horen is alles ok. Het passende wijntje kan daar ook voor iets tussen zitten. Na de afwas is het tijd voor onze vitamientjes B-12 bij de plaatselijke bierotheek. Frans blijft nog wat langs de elektronische snelweg zitten om met zijn aanstaande te overleggen over de komende feestelijkheden. Ondertussen gaan wij hem alvast een plaats bereiden in het Walhalla van de Folkmuziek. Het is minder druk dan gisteren en ook de muziek is van iets minder niveau maar dat maakt niet veel uit want de ambiance is er niet minder om. Een aantal behoorlijk aangeschoten dames van de zoveelste henparty starten een Ierse dans en blijken dat nog wonderwel goed te kunnen. Eén van hen neemt zelfs de thin whistle over van de band . Op het eind van de avond duikt ook mijn gesprekspartner van gisteravond op. Ze houdt van poëzie en vraagt of ze wat nieuw en oud materiaal mag doorsturen. In het kader van de Vlaams-Ierse vriendschap kan dat geen probleem zijn. We wisselen onze adressen uit en ik krijg prompt een afscheidszoen. Dag Michelle tot??? Op een schappelijk uur gaan we op ons gemakske door het feestgedruis dat de hele stad overspoeld naar huis. Korte tijd later worden de eerste noten van de “Symfonie voor twee snurkers en één blazer” de nacht ingestuurd. Frans, nochtans geen cultuurbarbaar kan dit maar matig appreciëren en roept mij tot de orde. Het is echter Titte die de eerste solist is maar die is al te ver heen om nog teruggefloten te worden.
|
|
|
At Matt Molloys
She asked me can you keep my chair i said of course i will i kept her chair and took good care untill she came back she kissed me gently on my cheek i want to see her back maybe tonight she will walk in and talk to me once more i will be sitting on that chair and watch her coming through the door
|
|
