|
|
Grumpy Old Men Tour 2009
Ierland 21 mei – 1 juni
|
|
|
Dag 3 - Zaterdag 23 mei 2009
Vroeg wakker maar niet snel genoeg om Titte te verslaan aan de douche. Sanitair gezien zou ik hem moeten storen maar de vrije natuur biedt mijn blaas soelaas. Voor het ontbijt hebben we nog een onderhoudend gesprek met Seamus over de boerenstiel en de natuur. Dat schept meteen een flinke band met mijn compagnons.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
Samen genieten wij van het heerlijke ontbijt en de eenvoudig vriendelijke levenshouding van deze mensen.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
Volgens plan vertrekken we voor een flinke rit door de Glenns of Antrim en The Antrim Coast. Convoyeur Frans doet zijn best en geholpen door mijn fotografisch geheugen, thuis kan ik geen drie boodschappen onthouden, geraken we op de goede weg. Tussendoor zevert het wat en niet alleen in de auto. We zien ons eerste wild zoogdier, een Vos. Echt veel leven zit er niet meer in na zijn ontmoeting met één of andere vierwieler. Een mooi exemplaar maar wij zien ze toch liever levend.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
We trachten de stadjes te ontwijken en komen zo op de typische met meidoorn en gaspeldoorn afgeboorde smalle wegen. Ondanks de mist genieten we volop van de natuur. Onze fotografische vriend Eric wordt voortdurend door onze botanische Frans aangestuurd om vele foto’s te maken voor een winterse ongetwijfeld leerrijke en vochtige voordracht.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
|
|
|
||||
|
|
|
|||||
|
|
|
|
||||
|
Aan de kust volgen we de alternatieve route die ons menig aha moment oplevert. Van op Torr Head zien we, bijna tastbaar, mijn andere thuisland Schotland (Kintyre +-20km) Dan gaat het onder indrukwekkend paarsdonkere luchten naar Carrick a Rede rope bridge. Daar aangekomen krijgen we een zodanige plensbui dat we besluiten onze ponden op zak te houden voor één of ander noodscénario.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
Langs de ruwe noordkust bereiken we The Giants Causeway.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
Zelfs voor de derde keer blijft dit indrukwekkend. Even worden we opgeschrikt door een verdacht verbrand geurtje van onder de motorkap, loos alarm echter. We zijn verheugd menig Tapuit te zien en ook een Rotsmus begroet ons.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
Om toch enigszins te bekomen van het toeristische gerotzooi drinken we “iets” in The Fishers Inn.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
Via Bushmills, dat ik bewaar voor een volgende trip met andere genieters, vinden we de weg naar Dunluce Castle. Ondertussen is het stralend weer geworden al blijft de wind alomtegenwoordig. Noordenwind mag komen, van waar hij wil, da’s altijd koud! Door het prachtige licht dwalen we wat rond in de gedeeltelijk gerestaureerde ruines.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
|
||||||
|
Dan wenden we de steven richting zuid. Frans, ex-verkeersleider, geraakt eindelijk vertrouwd met mijn GPS-systeem en na een dinner-stay in Ballymoney waar ik, in de verwarring van afrekenen, dag zeggen tegen de mensen en ons gebruikelijk gekibbel, mijn geliefde jasje achterlaat blijkt 100km verder, bereiken we veilig Ballyronan.
|
||||||
|
|
|
|||||
|
Dorstig als we zijn vallen we Howthorns Pub binnen. Dit is een kroeg naar ons hart. Een echt praatcafé waar iedereen iedereen groet. Zijne behaardheid wordt hier dan ook beleefd aangesproken als “Mozes”. Na een lang en moeilijk te volgen gesprek komen we alles te weten over Frans zijn militaire carrière en de daarbijhorende verwikkelingen. Dit relaas grijpt ons zo naar de keel dat we er nog een Guinness boveop gooien. Flink na sluitingsuur arriveren we aan onze slaapstede waar na enkele ingewikkelde afscheidsceremonies de rust eindelijk weerkeert.
|
||||||
|
|
||||||
|
Ardeala revisited |
|
|||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Margaret and Seamus are older than we but still standing strong we all must agree they look after children and grandchildren all on saturday night they go to the dancing hall they dance there together away in the night you really should see that beautifull sight
|
|
