|
||
Ochtendstond heeft goud in de mond en in dit geval, sprookjesachtige taferelen. Het heeft blijkbaar doorgesneeuwd vorige nacht en als we het gordijn opentrekken halen we hals over kop onze camera’s boven. Dit moeten we vereeuwigen. |
De Port Ellen maltings, warehouses, zee en heuvels op de achtergrond leveren een plaatje op, niet van deze wereld. Aan de ontbijttafel zetten we onze bewondering ongestoord verder door de vele ramen. We krijgen per sms melding uit België, dat er in de kranten geschreven wordt over een Schot, die levensgevaarlijke whisky aan het maken is. Weten wij daar iets van? |
De
overtocht is, ondanks het zonnige weer, ijzig koud. Op het dek zien we
eerst Port Ellen en later ook de rest van Islay verdwijnen uit ons
gezichtsveld, maar zeker niet uit onze gedachten. Op de ferry is een
bar… |
||
Foto: Roger |
Foto's: Werner | dromen.... | dichten... |
Van
Kennacraig, waar de ferry aanmeert, is het een kwartiertje rijden naar
Tarbert. Daar houden we even halt om Fish
& Chips en een verdwaalde visa kaart op te halen. het wordt een
blij weerzien. Zowel met de landlady
van het Anchor Hotel, als met de visa kaart die ze in haar hand houdt.
|
||
Foto: Werner |
Foto: Gilbert | Foto: Werner | |
Foto's: Roger |
||
De
tijd dringt, en er staat nog een hele rit voor de boeg. We hebben immers
een afspraak op de Auchentoshan distilleerderij in Glasgow, om kwart na
vier. |
Foto's: Gilbert |
De vrouw voor ons in haar Ford Fiësta, laat ons langer genieten van de zonovergoten landschappen en lochs dan voorzien. We hebben de keuze uit twee mogelijkheden om niet langer dan nodig achter haar te moeten blijven rijden. Ofwel inhalen, maar om veiligheidsredenen is dit uit de boze, want in de bochtige heuvels is het niet aangenaam om in te halen met de minibusjes, ofwel stoppen op een parkeerstrook om het overige verkeer achter ons door te laten. |
We
kiezen voor het tweede en woordvoerder verwittigd Auchentoshan dat we
misschien een klein half uurtje later arriveren. No problem! |
||
Foto: Werner |