Vaarroute

 

 

Foto's: Roger

 

 

Ochtendstond heeft goud in de mond en in dit geval, sprookjesachtige taferelen. Het heeft blijkbaar doorgesneeuwd vorige nacht en als we het gordijn opentrekken halen we hals over kop onze camera’s boven. Dit moeten we vereeuwigen.

 

Foto: J'O

Foto: Werner

 

De Port Ellen maltings, warehouses, zee en heuvels op de achtergrond leveren een plaatje op, niet van deze wereld. Aan de ontbijttafel zetten we onze bewondering ongestoord verder door de vele ramen. We krijgen per sms melding uit België, dat er in de kranten geschreven wordt over een Schot, die levensgevaarlijke whisky aan het maken is. Weten wij daar iets van?

 

Het uur van vertrek nadert en voorzitter en woordvoerder moeten nog een beloofd bezoekje afleggen bij Rhona en Hamish. Onze vrienden van de B&B in Port Ellen, waar we al meermaals gelogeerd hebben. We hebben Belgische cadeautjes mee en worden hartelijk ontvangen door Rhona, die nog een zwaar hoofd heeft van een feestje van gisteren. De ferry moet gehaald worden, maar we beloven dat we de volgende keer op Islay zeker langskomen.

En wijle weg.

 

Foto: J'O 

 

De overtocht is, ondanks het zonnige weer, ijzig koud. Op het dek zien we eerst Port Ellen en later ook de rest van Islay verdwijnen uit ons gezichtsveld, maar zeker niet uit onze gedachten. Op de ferry is een bar…

Foto: Roger

 

 

Foto's: Werner dromen....

dichten...

 

 

 

 

 

 

Van Kennacraig, waar de ferry aanmeert, is het een kwartiertje rijden naar Tarbert. Daar houden we even halt om Fish & Chips en een verdwaalde visa kaart op te halen. het wordt een blij weerzien. Zowel met de landlady van het Anchor Hotel, als met de visa kaart die ze in haar hand houdt.

 

 

Foto: Werner

 

 

 

Foto: Gilbert Foto: Werner

Foto's: Roger

 

 

De tijd dringt, en er staat nog een hele rit voor de boeg. We hebben immers een afspraak op de Auchentoshan distilleerderij in Glasgow, om kwart na vier.

En wijle weg…

 

 

Foto's: Gilbert

 

De vrouw voor ons in haar Ford Fiësta, laat ons langer genieten van de zonovergoten landschappen en lochs dan voorzien. We hebben de keuze uit twee mogelijkheden om niet langer dan nodig achter haar te moeten blijven rijden. Ofwel inhalen, maar om veiligheidsredenen is dit uit de boze, want in de bochtige heuvels is het niet aangenaam om in te halen met de minibusjes, ofwel stoppen op een parkeerstrook om het overige verkeer achter ons door te laten.

 

We kiezen voor het tweede en woordvoerder verwittigd Auchentoshan dat we misschien een klein half uurtje later arriveren. No problem!
Foto: Werner