DAG 6

MAIN

DAG 8

DAG 7

Dag 7 : back to mainland

Met oprechte pijn in het hart verlieten we vandaag dit eiland en zijn gastvrije bewoners.  Hoe dikwijls kregen we ongevraagd een lift aangeboden, hoe hartelijk de ontvangst en verwennerij bij Rhona en Hamish.  De meegebrachte pralines van Delvora uit Betekom werden in grote dank aangenomen (met dank aan de Vaes Brothers voor de onuitgesproken suggestie).

Onze wagen stond reeds op de inschepingslijst, zowel inschepen als de overtocht verliepen rimpelloos.

Ferry naar Kennacraig

In Tarbert nog even gekeken naar de kleurrijke gevels en bootjes maar steeds verder naar Lochgilphead, Kilmartin, richting Oban.  “The Corrs” hielden ons al die tijd gezelschap.  

Een klein ommetje gemaakt naar het eiland Seil dat via een zeer oude brug “The Atlantic Bridge” verbonden is met het mainland.  

De zon kwam doorheen de wolken en het dorpje kreeg in een mum van tijd een heel pittoreske sfeer.

The Atlantic Bridge

Terug op weg geraakten onze ogen niet uitgekeken op zoveel schoons : elkaar in sneltreinvaart afwisselende landschappen : weilanden, bossen, bergen, meren of de kust.  In Oban vonden we het tijd om even de benen te strekken.  Onze eerste echte stopplaats in een stad tijdens deze reis, maar zoveel drukte en verkeer waren we niet meer gewoon.  De gelijknamige distilleerderij ligt pal in het centrum, grijze muren.  Ook hier viel meteen de netheid en properheid op. 

Oban

Oban Distillery

Een uitgebreid bezoek was niet mogelijk maar als we onderweg iets moois zagen namen we toch even de tijd voor enkele foto’s zoals de Connelbridge en het Stalker Castle te Appin.

Connelbridge

Stalker Castle

Met behulp van een goede routebeschrijving vonden we zonder probleem onze tweede B&B te Fort William, onze uitvalsbasis voor de komende dagen.  De St. Anthonys B&B ligt boven de stad met een prachtig zicht op de omliggende meren.  We hadden echt “a room with a view”.  Onze komst was ook verwacht want nog voor we aanbelden werd de deur al door Dave en Gill geopend.  Ook hier een zeer hartelijke ontvangst.  We informeerden ons naar goede eetadresjes en de eerste naam was meteen bingo.  We zijn er zelfs blijven gaan, daar in het Ben Nevis Restaurant in de High Street.  Toen we vroegen naar de weersverwachting was het een ander verhaal : “Morgen wordt het zeker geen goede dag, regen, regen, maar morgen en overmorgen is het beklimmen van de Ben Nevis wel haalbaar”. 

We waren nu toch al een aantal respectabele dagen in Schotland maar nog niet echt haggis gegeten.  Op de kaart in het restaurant stond dit ondermeer als voorgerecht, geserveerd met een whiskyroomsaus.  De beschrijving alleen deed ons reeds watertanden.  En inderdaad, de beste haggis ooit gegeten.

Volgens de serveerster werd dat hier dagelijks vers gemaakt en wij wilden haar maar al te graag geloven op haar woord.  Voeg hierbij nog enkele stevige pinten of Tennants en op gastronomisch vlak kon de avond niet meer stuk.

Haggis als voorgerecht

In de straten van  Fort William speelde een locale piperband, zelfs met wat lichte regen bleef iedereen staan luisteren.  Altijd schoon, wat livemuziek maar in ’t geval van doedelzak mag het toch geen CD lang duren.  

Fort William zelf is één grote winkel-wandelstraat waar alle mogelijke nationaliteiten rondlopen, ook Belgen vonden we hier.

Pipersband te Fort William

DAG 6

MAIN

DAG 8