DAG 12

MAIN

DAG 14

DAG 13

Dag 13 : Toch nog whisky !

Volgens het Schotse weerbericht zaten we vanaf de middag in een heuse depressie, maar toen we ’s morgens de gordijnen opentrokken leek dat nogal mee te vallen met dat weer.  Maar geen nood, plan B lag klaar.   

In de voormiddag reden we naar het hart van de Trossachs voor een gesplitste activiteit.  Martine nam een boottocht met het stoomschip Sir Walter Scott op Loch Katrine

   Stoomboot Loch Katrine

Ik ging ondertussen wat verderop wandelen naar de top van de Ben A ‘an, een makkie van amper 461 meter hoog. 

In de aanvang liep het pad over losliggende stenen en boomwortels.  Langs een bergbeek stonden diverse soorten loofbomen met grillig gevormde takken, helemaal begroeid met mossen en korstmossen. 

Halfweg nog een lorkenbos en dan nog een korte klim naar de top.  Bovenaan, hoe kan het ook anders, een wijds uitzicht over Loch Katrine.  De stoomboot, met Martine aan boord, was net vertrokken. 

Echt wenselijk om lang boven te blijven drentelen was er niet bij, want het begon te regenen.  Ideaal voor plan B ! De Schotse weerman ging nog gelijk krijgen. 

Ben A'an

Erica en Calluna

Veenvegetatie

Loch Katrine

Na de wandeling pikte ik Martine op en in Brig o’ Turk vonden we als bij toeval een gezellig restaurantje, The Byre Inn. 

De openhaard brandde, ideaal voor de verkleumde ledematen, op alle tafels stond een gezelschapsspel maar bovenal overheerlijke maaltijden werden hier tevoorschijn getoverd. 

Nu wisten we eensklaps waarom we nog geen everzwijnen hadden gezien.  Hier lagen ze gewoon op ons bord onder vorm van worsten, opgediend met een flinke portie linzen.  Weer een adresje om in te kaderen.

Ons middagmaal in 'The Byre Inn'

The Byre Inn

Buiten kleurde de lucht grijs, echt grijs.  Tijd dus om plan B ook effectief uit te voeren.  Met de wagen reden we via de South Loch Earn Drive naar Crief.  Dat doe je éénmaal en nadien nooit meer : een 10 miles lange single track road met heel veel passing places.  En of we die nodig hadden.

Ons avondmaal op vier poten

Het landschap naar Crief veranderde.  Dit waren niet meer de beboste Trossachs. 

Misschien hebben jullie het nog niet gemerkt maar plan B is steeds sterk gerelateerd aan het clubgebeuren en dus juist, een bezoek aan een whiskydistilleerderij en ditmaal zowaar de oudste van Schotland. 

Officieel dateert Glenturret van 1775.  Het is een kleine distilleerderij in vergelijking met vele andere maar vooral bekend om zijn meest verkochte whisky wereldwijd, The Famous Grouse.  En naast de korhoen kon je niet naast kijken. 

Ook hier viel meteen de netheid op en de prachtig geschilderde gebouwen. 

Op de parking stond nog een oldtimer, een auto van het merk Alvis.  Dit was een Brits merk dat in de jaren ’50 roemloos is ten ondergegaan na de overname door Rover. 

Opvallend centraal staat ook de ode aan Towser, de huiskat dit een record aantal muizen ving, ook zijn opvolger liep hier nog rond.

Welcome @ the Famous Grouse

Alvis, my next car

De koeien zullen weer lachen

Glenturret Distillery

Om een voor mij onduidelijke reden kregen we de Celebration Tour aangeboden voor de prijs van Experience Tour.  Maar heb jij hierover iemand horen klagen ?

Fotograferen binnen kon niet wegens productie.  De jonge Stuart nam ons mee op sleeptouw doorheen de fabriek.  De hele rondleiding was mooi opgebouwd en nadien kregen we een eerste stevige dram Famous Grouse aangeboden samen met een geurkaart om toch de verschillende componenten in de blend te leren ontdekken : chocolade, citrus, turf en vanille.  Niet voor niets maken Macallan en Highland Park deel uit van deze grote blend. 

Dan volgde een filmpje met vooral aandacht voor het ganse marketingconcept rond de Schotse korhoen.  Het geheel werd besloten met een range van diverse Famous Grouse-whisky’s : 10y, 15y, 21y en 30y in een line-up.

Famous Grouse

Tasting line-up

Spirit vat met zijn bewaker

Stillhouse

Maar desondanks was ik toch op mijn grote honger blijven zitten want ik wilde absoluut Glenturret als single malt proeven.  Tot op heden was dat voorrecht mij nog niet te beurt gevallen.  In de belendende fraaie shop kreeg ik van een lieve mevrouw zonder problemen de 10y te proeven : bewaard in Bourbonvaten, fruitig, een ideale zomerwhisky.  Lekker maar niet echt mijn ding.  Toen ik verder bleef doorvragen over productieproces en percentages single malt kwam ene Richard er bij.  Die toverde de 15y te voorschijn.  Wat een verschil : een complexe, veelzijdige, donker amberkleurige whisky, spicy en met appelsien.  Waar sherryvaten toch dienstig en interessant kunnen voor zijn.  De beslissing was snel genomen. Er zal nog wel een plaatsje zijn in de kast.  Nadien bleek deze Richard nog andere Belgen te kennen : ondermeer onze eigen clubgastspreker en lid Eric Vermeire.  Eric was ooit een collega van Richard en bij deze, Eric, de oprechte groeten van Richard.  Wonderlijk hoe klein de whiskywereld toch is.

Loch Earn

Het centrum van Crieff viel ons wat tegen, op een doordeweekse maandagavond was hier niet echt veel te beleven.  Maar geen nood, aan de oevers van Loch Earn vonden we een gezellige pub voor onze knorrende magen na zoveel degustiefjes.  We vonden precies wat we nodig hadden : Sirloin steak. 

Op radio BBC Schotland liep een reportage over Orkney.  In de buurt van de ring of Brodgar waren beschilderde stenen uit die tijd gevonden.  Verder onderzoek moet nu uitwijzen wat hiervan de betekenis is.

In de bar van het hotel nog een laatste slaapmutsje.  De uitbater was onherkenbaar.  Een douche, een scheerbuurt, een wit hemd en zwarte broek hadden van hem een andere man gemaakt.  Op de kamer werden de valiezen herschikt en terug ingepakt.  Het aftellen was eigenlijk begonnen. 

Hotel Munro Inn

Whiskyruimte hotel Munro Inn

DAG 12

MAIN

DAG 14