Maandag blad5

De leden maken kennis met de long road to Bowmore. Een lang recht stuk weg van 11km, dat als het ware zweeft op turfvelden. De humps & bumps in deze weg zijn dan ook onvermijdelijk.


Foto: Jaco					Foto: Gilbert

Ian “Percy” McPherson, distillerymanager, wacht ons op in Bowmore. Al maar goed want de ingang tot de shop en bezoekerscentrum is gebarricadeerd en het bordje van de tijdelijke shop en bezoekerscentrum hebben we natuurlijk niet gezien.

				Wij krijgen de managerstour. Dat houdt in dat je new make spirit mag proeven en twee stalen rechtstreeks uit het vat. Een andere optie was een proeverij van de hele courante Bowmore range. We hebben voor het eerste gekozen.
Foto: Gilbert	Ian "Percy" McPherson

Percy neemt ons mee door de maltings, zet ons aan het werk en spaart zelfs de zwangere vrouwen niet. Je krijgt al gauw een idee van het arbeidsintensieve karakter van het zelf mouten van de gerst. De manier waarop Bowmore met energie omgaat wordt uitgelegd en getoond. Niet zonder trots. Ze vallen hiermee regelmatig nationaal in de prijzen.

De tour slingert zich door de gebouwen richting warehouse. De spanning wordt vakkundig opgebouwd. “Jullie hebben dorst zeker?”, wordt ons regelmatig gevraagd. Als iedereen in het warehouse is, wordt de deur achter ons vastgemaakt. Geen pottekijkers!

De stalen, rechtstreeks uit de vaten, zijn reuze. Bowmore en sherryrijping gaan goed samen. We mogen van Percy het verschil proeven tussen een Bowmore 1964 first fill sherry butt cask n° 5084, en een Bowmore 1964 refill sherry butt cask n° 5085. Verschil in kleur en smaak is opvallend.


Foto's: Gilbert

	Foto: Jan

		De stalen die we rechtstreeks uit de vaten mogen proeven zijn reuze. Er wordt hard gelachen, veel interessante vragen gesteld en er wordt weerwoord gegeven aan Percy. Deze laatste drukt zijn bezorgdheid uit als hij hoort dat we in het White Hart Hotel, Port Ellen, gereserveerd hebben. Medelijden straalt uit zijn ogen, of zijn het pretlichtjes? Volgens hem zou het ook gebrand hebben op de Kilchoman distillery, die we morgen zullen bezoeken . De befaamde kast met de legendarische 40 jarige Bowmoreflessen wordt gefotografeerd en als onze collega’s de spots wat beter instellen om een betere belichting te bekomen, denkt Percy al dat we die willen meenemen voor later, in het hotel. De grapjas. We zijn er toch al wat geruster in, nu er toch al elektriciteit blijkt te zijn in het hotel.
Foto: Jan

Terug in het geïmproviseerde bezoekerscentrum blijkt hij er zo van genoten te hebben, dat hij ons de ganse range van Bowmore aanbiedt: A volonté! Enigszins verbluft nemen we het aanbod met mate en dankbaarheid aan. Respect. Dit wordt blijkbaar nog meer geapprecieerd, want Percy blijft maar drams aansleuren. Stiekem giet hij iets in uit een grote kast en wij moeten raden wat het is. Het word geserveerd in een quaich. Dit is een eeuwenoude zilveren drinkbeker, waar men vroeger, en nu nog met speciale gelegenheden, whisky in uitschonk. De smaakpapillen, al wat verdoofd door de new make etc., spelen ons parten en de 25 jaar oude Bowmore gaat de mist in. De nieuwe Enigma heeft wel iemand correct.

Foto: Roger

	“Bowmore“ op je clubhemd laten borduren werpt kennelijk zijn vruchten af daar Jan (Lidnr.24) de belofte krijgt, dat er morgenvroeg een niet geïdentificeerd staal Bowmore voor hem klaar zal liggen. Er zal ook een zeldzame fles voor hem naar de shop gehaald worden, in ruil voor net niet de limiet van zijn credit card. We moeten dringend vertrekken voor onze afspraak met Stuart op Ardbeg.
Hoog tijd voor onze professionele afronder om zijn ding te doen, en onze leden gerust te stellen qua hotelkeuze. Het White Hart Hotel ligt immers op de reisweg naar Ardbeg.

Katrijn die ontkiemende gerst aan het keren is op de maltfloor (4,5 Mb)

Binnenin een kokende still (5,7 Mb)


		Foto: Gilbert

Foto: Katrijn		Foto: Gilbert

Foto: Roger		Foto: Roger


Foto's: Jan	Net als bij Laphroaig is hier de kiln ook nu niet in bedrijf


Foto: Wim	Main street & round church, Bowmore