TERUG

DEEL 2/2

Zondag 8 november en ik breng verslag uit over zaterdag 7 november aan de leden die zich verzameld hebben op “ons” perron in Begijnendijk. 

De festivalcatalogus wordt uitgeplozen en de stemming zit er in! In Leuven treffen we leden, die met een andere trein gekomen zijn ... en wij naar de Sportoase!

Snel leg ik aan de leden nog de “veiligheidshouding” uit, zodat we elkaar in nood veilig kunnen “leggen”. Geen Jimi Hendrickx- of Janis Joplin- toestanden in onze club! Wel andere toestanden natuurlijk! 

De bestelling Belgian choclats was goed doorgekomen en ondanks ze het Belgische bier lekker vond, was de standhoudster van Springbank maar wat blij met haar box! Zelfde verhaal aan de Arran stand. Een derde box was voor Yugo Nonaka aan de Suntory stand. Niet enkel was het haar verjaardag, maar ze had ook nog 2 nieuwe bottelingen voor ons bij. Een zwaar geturfde Hakushu en een Single Cask van Yamazaki. Beide met een typisch verfijnde structuur in aroma’s en smaken.

    Demo "Veiligheidshouding"

Jenny

Louisa

Yugo

Zoals steeds was de Diageo stand tot in de puntjes verzorgd. 

De nieuwe Talisker trok onze aandacht, maar het prijskaartje schrok ons zoals steeds weer wat af. 

Het is bewonderenswaardig dat de bottelingen van Diageo altijd in het verlengde van het distilleerderijkarakter liggen en zo een gevoel van standvastigheid en het tijdloze creëren bij de consument. 

Maar wij zijn vandaag op zoek naar dat wilde, nog te ontginnen gebied, “to boldly go where no man has gone before”!

Zoals naar Mull! 

De nieuwste telg, een Ledaig van 10 jaar werd er naast de Tobermory’s voorgesteld door Richard Crampin.

Beetje te vlug verwijderd van deze stand om deel te nemen aan een masterclass van Bowmore.

Tom Jones gaf ze. Een naam die ikzelf in de context van Bowmore nog niet tegen gekomen was. Hij werd me voorgesteld door een “mutual friend” en zijn gevoel voor humor sprak me wel aan.

“We’re gonna taste 8 different kind of coke’s today!” “Wow, 8 different lines of coke. Do you have to bring your own mirror and straws?” “Well ok, and I’ll bring the Columbians!”, om maar een idee te geven.

De masterclass bracht echter geen verrassingen, maar dat ligt grotendeels aan mezelf. 

Met de belofte van opgenomen te worden tot “the inner core” is de fout van de verwachtingen te hoog te leggen vlug gemaakt. Tom werkte dan ook nog eens voor het moederhuis en deed ook Auchentoshan en Glen Garioch, zodat zijn focus niet zuiver op Bowmore lag. Doch dit terzijde ... .

De line up herinner ik me niet loepzuiver meer, maar wat ik nog wel weet is dat de 2de editie van Tempest een van de betere was. 

Zeker in combinatie met de gechocolateerde appelsien die ter beschikking gesteld werd.

Wel ontstond er een discussie over de vermelding “Mit Farbstoff” op de verpakking. Lid n° 24, grote Bowmore fan, had van zijn contacten vernomen dat de nieuwe Tempest geen E105, zijnde karamel, zou bevatten. Tom beaamde dat dit correct was, maar de verpakking en etiketten waren al gedrukt toen deze beslissing genomen werd. Misschien was dit ook wel symbolisch. Zolang lid n° 24 ons zo kort op de bal informeert over het reilen en zeilen van een van zijn favoriete distilleerderijen en ons dan nog eens steeds de nieuwste releases laat proeven in zijn shop, Bowmore min of meer een open boek is voor ons.

Wel dient nog gezegd dat de aankomende release van eentje uit de jaren ’80 helemaal in het verlengde gaat liggen van de bestaande standaardreeks. De geliefde purperen viooltjes zijn weer overvloedig aanwezig. Tom rond af en wij  storten ons terug in het strijdgewoel. De klok tikt!

Kleine broer had nog een gouden tip die verzilverd moest worden. De oudste bourbon van het festival! 

Via de stand van Robin Tucek en Black Adder laveerden we door het aangenaam drukke festival naar de betreffende bourbon. 

De glazen werden gevuld en we zonderden ons af op het balkon. Niet iedereen lust bourbon en even met gelijkgestemde zielen er stiekem van genieten maakt ons blij dat we niet tot dié groep behoren. Deze Parker’s bevestigt nog maar eens dat life ain’t too short to drink bourbon. Misschien kunnen we samen met een andere club, waar ook een aantal bourbon minded people in zitten, samen eens iets doen rond deze nectar? We nemen dat idee mee!

Hoog tijd voor The Nectar zelf nu! En daar is hij! De langverwachte Brora. 28 jaar oud en zo zeldzaam aan’t worden dat het vat door verschillende firma’s tezamen is aangekocht en gebotteld. De Brora doet wat een Brora moet doen en verplaatst ons even naar de Oostkust van Schotland waar hij vandaan komt. Whisky die dat met je kan doen, moet je koesteren!

De volgende is een Hanyu van 19 jaar. Dat wil wat zeggen! De distilleerderij is al lang afgebroken en de resterende vaten werden opgekocht door een afstammeling van de oprichters. Dat hij zulk lekker vat “afstaat” (alles zal ook wel zijn prijs hebben zeker!) aan The Nectar vind ik toch veelzeggend! Net zoals bij bourbon hebben we reeds lang een zwak ontwikkeld voor Japanse whisky en deze hits the spot!

Nog een nieuwe is de Teaninich. Uit de buurt van Dalmore, als ik het goed voorheb. Vind je niet zoveel bottelingen van. Deze heeft heel wat meer punch dan die van G&M die we ooit eens kochten. Belangrijk voor elke liefhebber vind ik toch is dat je jezelf een idee moet kunnen vormen van een distilleerderijkarakter en dan mag je deze “Daily Dram” zeker niet laten staan.

Aaah! My weak spot! Een Banff! Eentje van 34 jaar nog wel! De diamanten (lees: drams) vliegen me rond de oren en we krijgen de restanten, met fles en al. Aan een van de tafeltjes nemen we er onze tijd voor. Prachtig floraal en tof om alle aanwezige bloemen proberen te benoemen. Het zijn er heel wat! Ook wat fruit en over het algemeen vibrant en levendig. Da’s 2 keer hetzelfde zeker, tenzij vibrant geen correct Nederlands is natuurlijk. Mensen, haal deze in huis! Je zal het je niet berouwen!

Het festival begint zichzelf op te ruimen en de troepen worden verzameld. Voorlopig heeft niemand nog dorst (ja ik weet het: jij wel! Maar gun ons het voordeel van de twijfel!) en wordt er dan ook democratisch beslist om de terugreis aan te vangen. Hier en daar worden er nog groeten uitgewisseld en handen geschud met de mensen die zulks een meerwaarde voor het festival betekent hebben. Jullie weten wie jullie zijn! (Ja, ook jij Roland van The Whisky Passion!)

Symbolisch sluiten we het festival af door de resterende diamanten (lees drams) te deponeren op de daarvoor voorziene plaats. “T’is om te steunen!”

TERUG