NAAR DE VORIGE DAG...

Op dag 2 van het festival waren we, lid n°24 en ik, uitgenodigd om een Blind Tasting mee te maken als aperitief voor de opening van het eigenlijke festival.

 Veel bekende gezichten in het zaaltje en Mario Groteklaes, drijvende kracht achter SITS, speelde Master of Ceremony. Het opzet was om 6 whisky’s blind te proeven en er een score aan te verbinden. Op een geschenen Excel sheet konden we dan vaststellen of onze score gedragen werd door iedereen en/of er afwijkende meningen waren over de geproefde whisky’s. Toch altijd weer confronterend. 

De Ierse Red Breast had iedereen herkend als Ier vanwege z’n typisch smakenpalet van zoethout en cassis. De Glenmorangie Missouri Oak Reserve ging dan weer helemaal “de mist” in. Door de overvloedige vanille en kokos, vooral kokos, werd deze “blind” aangezien voor een oude, zeer lekkere grain!

Extreem verschillende beoordelingen van de Kilchoman. De gemiddelde score werd drastisch omlaag gehaald door iemand die hem dus écht niet lekker vond. Tijd van de dag? Plaats in de line up? Tijdelijke aversie van peat? In deze werd de bedoeling van deze masterclass zeer duidelijk. “Let op met scores!”. Veel factoren kunnen een objectieve beoordeling bewust of onbewust in de weg staan.

De Springbank was niet echt een verrasing, de Glenlivet daarentegen weer wel! Toch raar dat die steeds beter tot z’n recht komt als men hem blind proeft. Schenkt men soms niet genoeg aandacht aan market house bottelingen of zijn onafhankelijke bottelingen zoveel beter? Misschien interessant om eens een masterclass rond te doen? (Moest dat nog niet al lang gebeurd zijn natuurlijk!)

Deze masterclass was echter afgelopen.

Naar het festival mochten we echter nog niet. We werden meegetroond naar een van de balkons in de Sportoase alwaar we eerst nog een Porto-tasting moesten ondergaan. 

Een echte marteling ... nee, niet echt! 

De lokatie was prachtig ingericht en stiekem gezegd en gezwegen, voor een goede tawny mogen ze me altijd wakker maken. 

Het huis Graham’s deed dan ook z’n best met een “The Tawny”, een tienjarige en zelfs een 30 jarige uit te schenken. Schitterend!

Doch ... het whiskyfestival lonkte!

Verscheidene whiskyclubs passeerden onder ons balkon en het begon serieus te kriebelen.

Graham’s deed er echter nog een scheutje bovenop met eentje uit 1969 en zelfs eentje uit 1952! Ergens zijn er Goden die zullen beweren dat dit hun drank is en wij? Wij hadden plots niet zoveel haast meer!

Uiteindelijk moesten we het balkon verlaten en ons in het festivalgedruis storten. Geen angst, we vormden ondertussen maar een kleine bedreiging meer.

100° PROOF

MacCurve

Indachtig de verzuchting van Céline Têtu dat ze vorig jaar weinig bezoek had aan haar stand van Compass Box door leden van 100°PROOF, loodste ik er verscheidene harentwege.

Ze maakte het hun dan ook de moeite door ze te laten proeven van de nieuwste Great King Street, de New York Blend. 

Gebotteld voor een whiskyfestival in, hoe raad je het, New York, en eigenlijk hoort die hier in Leuven niet te zijn! 

Vlug verdween de fles na het schenken dan ook weer. Peaty stuff.

Door een druk whiskyleven het ganse jaar door met proeven en degusteren en vele whiskyvrienden die spontaan glazen in je handen stoppen (hier, een Laphroaig gebotteld in de jaren ’60!), vormden we dus slechts een kleine bedreiging voor de high end van het festival. We namen echter wel de tijd om mindere publiekstrekkers tot ons te nemen. Eén van onze onbegrijpbare favorieten was er met de hele nieuwe range: Glen Scotia. Het zal nog een zwaar promotiekarwei worden om de grote massa te overtuigen, maar wij zien het potentieel. Ook het recente bezoek aan de fris geschilderde distilleerderij boezemde vertrouwen in.

Zoveel zelfs dat we ook de Littlemill van dezelfde groep wilden proeven. De fles kenden we al vanuit “de boekskens” en nu dus “van in’t echt”. De inhoud was wat duur, maar we zijn wat verwend door de Littlemill van SMWS die we onlangs mogen proeven hebben natuurlijk. Zouden er nog veel stocks van deze verdwenen distilleerderij zijn?

Ondertussen kijken we rond en zien en doen dingen die men normaal niet doet op een whiskyfestival. 

We zullen altijd wel wat puber blijven zekers?  

Het leven in’t algemeen en dit festival in’t bijzonder (vandaag toch) is een feestje en we hebben geen haast om te weten wat morgen zal brengen. 

Misschien gaan we nog eens naar Jura, we zijn tenslotte allen Diurachs en in maart 2013 zijn we toch in de buurt ... .

Vrienden en whisky, dan rest er enkel nog tijd. Hier en daar laten we ons nog een dram inschenken, zoals de Invergorden 47 van Perfect Dram. Het valt wel op dat bij velen de haast om dé fles van het festival te vinden ondertussen wat verdwenen is. Misschien een teken aan de wand dat er een dipje zit in het hele whiskygebeuren? Misschien zijn we in het kleine België gewoon wat verwend? Ons kan het in ieder geval niet zoveel schelen. We doen ons ding, op ons eigen tempo en in de marge van het hele whiskyuniversum zullen wij altijd die “pubers” blijven die niet zo per se volwassen (of volwaardig) moeten worden. Slàinte!

Als je 't maar weet..

NAAR DE VORIGE DAG...