TERUG

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SUNTORY MASTERCLASS MET MISAKO UDO

 

Misako is al 24 jaar whiskyenthousiaste. De Japanse whisky was volgens haar in haar beginperiode nog “rubbish”. Natuurlijk heeft ze zich moeten bijsturen door de loop van de jaren! In  2003 was de Yamazaki 12Y immers al een prijzenwinnende single malt! Suntory had haar toen een staal gestuurd en ze was zo onder de indruk dat ze nu voor Suntory werkt. Er zijn momenteel zo’n 6 à 7 werkende distilleerderijen in Japan, waarvan Nikka en Suntory de bekendste eigenaars zijn. De bekendste en oudste van Suntory is Yamazaki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

YAMAZ AK I 12Y  43%

Gedroogd fruit. Appel en ananas. De kopdeksels van de gebruikte vaten zijn van cederhout. Dit mag in Japan, want ze zijn niet onderhevig aan de strenge SWA regels. Appelsienmarmelade. De neus is enorm complex. Romig.

Vroeger werd whisky vooral gedronken in de MIZUWARI stijl, fel verdunt en met ijs. Belangrijk is ook het 13.5 keer draaien van deze mix in het glas. Misako heeft eens een demonstratie meegemaakt met proeven na elke draai en inderdaad, ook al klinkt het vergezocht, 13.5 toeren geeft het beste effect!

 

YAMAZAKI BOURBON BARREL  48.2%

Banaan en vanille. 10 à 15 jaar oud. Van scherp naar bitter. Lange finish. Met water wordt hij chemischer.

Een bourbon barrel kost ondertussen al 78 pond, een sherry butt 800 à 1000 pond! Suntory laat z’n sherry butts 3 jaar “op smaak brengen” in de bodegas. Bij Schotse vaten is dat ongeveer 1.5 jaar. Bowmore echter, ook meer dan 36 maand.

 

 

 

In de 12 jarige zit ook wat MIZUNARA, Japanse watereik, rijping. Dat geeft oriëntale smaken, kruiden en exotisch fruit. Deze eik doet er zo’n 200 à 300 jaar over om te groeien. Een van de redenen waarom er jaarlijks maar een 150-tal mogen omgehakt worden voor de productie van vaten. Ze zijn hiermee gestart na WO II, alhoewel ze niet onderhevig waren aan de wetgeving die het gebruik van eik voorschrijft voor de rijping van “hun” whisky. Neem daarbij nog dat de vaten, wegens de structuur van de eik lekten en het hout zowiezo moeilijk bewerkbaar was, met als kers op de taart dat de whisky na 3 jaar op zo’n vat afschuwelijk rook, dan begrijp je dat het meer uit noodzaak was dan uit experimenteerzucht. Het is pas 30 jaar later, toen een masterblender een staal van zo’n vat onder de neus kreeg, dat men besefte wat het resultaat van lange rijping op deze vaten als resultaat gaf: bijna PARFUM! Ondertussen weet men dus dat na 20 jaar op Japanse eik de whisky dramatisch veranderd.

 

YAMAZAKI PUNGEON CASK  48%

Een vat van 500 liter, voorheen gevuld met portwijn. Romig en vanille. Trage rijping. Gemaakt van nieuwe Amerikaanse eik in de Ohmi Cooperage. Een second fill van 10 à 11 jaar, dus geen tannine. Zacht, vanille en alcohol. Rijp.

 

 

 

Hakushu is de 2de, later bijgebouwde, distilleerderij van Suntory, vooral voor hun eigen blends, maar sinds zo’n 25 jaar ook bezig om als single malt z’n marktaandeel te veroveren.

 

HAKUSHU 12Y  43%

Met geturfde malt en dat geeft hem een volle smaak. Fruitig. Peren en groene appels. Oxo, lichtjes vlezig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HAKUSHU BOURBON BARREL  48.2%

Bourbon cask met cederhout. Typisch. Geen turf. Eerder toegankelijk, maar met een prijskaartje!  

HAKUSHU 25Y  43%

Sherry casks van Europese en Amerikaanse eik. Rijk, met een chewy afdronk. Het is wel duidelijk dat mijn voorkeur uitgaat naar Yamazaki aan de hand van de lengte van de tasting notes, maar dat is het leuke aan vandaag. Je kan voor jezelf komen vaststellen en proeven welke stijl, welke whisky jou het beste ligt. Gewoon respecteren dat andere mensen andere voorkeuren hebben, er is voor het podium plaats genoeg voor iedereen.

 

Tevreden over wat we vandaag allemaal meegemaakt hebben verlaat ik het festivalterrein om morgen fris gewassen en geschoren terug “akte de présence” te geven. Blijkbaar ben ik niet de enige ...  

 

 



 

 

FESTIVALITIS

Zondag 06 November 2011

Dag 2 begint goed. Geen suizingen in de oren en geen kater, dus het kommetje met melk als ontbijt hoeft niet.

 

We vertrekken vandaag met de trein en dat biedt vele voordelen. Straks, bij het einde van het festival, zitten we niet vast in het verkeer en tijdens de wandeling van het station in Leuven naar de festivalgrounds komen we gelijk gestelde zielen tegen. We komen misschien wel allemaal niet voor dezelfde performers, maar wel allemaal voor nieuwe dingen te ontdekken en oude liefdes te bevestigen.

 

 

 

Een combinatie van die 2 vind je gemakkelijk aan de stand van Duncan Taylor.

 

Bezitter van de grootste verscheidenheid aan oude vaten, verspreidt over gans Schotland en elke nieuwe release is de moeite om even na te kijken.

 

 

 

 

Door het vertrek van Louisa Young vinden we “oude liefde” terug bij Arran in de vorm van Jaclyn.

 

Ze vertelt vandaag trots dat er een nieuwe telg op komst is, eentje van vlees en bloed wel te verstaan.

 

We wensen haar en haar man van harte proficiat.

 

 

 

 

Aan de stand van kilchoman, bij het proeven ener turfbom bottled for Belgium, wordt ik weggerukt voor weer maar eens een masterclass.

 

Glenfiddich! Beetje zoals de Rolling Stones. Gevestigde waarde, maar moet je in je leven toch minstens eenmaal gezien hebben.

 

Navraag leert dat een oude bekende van ons, Bert Macor (zie onze Speyside tour), vandaag de “bas” speelt, dus allen daarheen!

 

 

 

 

 

GLENFIDDICH MASTERCLASS

 

De distilleerderij trekt terecht zo’n 80 000 bezoekers per jaar en ik heb nog geen enkele teleurgestelde bezoeker tegen gekomen. Behalve Mario misschien.

 

Ze hebben pas een bourbondistilleerderij gekocht met de bedoeling om de vaten te gebruiken voor speciale releases.

 

De fakkel van masterblender is ondertussen doorgegeven van de legendarische David Stewart naar Brian Kinsman.

 

 

 

 

GLENFIDDICH RICH OAK 14Y  40%

Verwant aan de. 12 jarige natuurlijk, maar meer chewy. Vers hout is in afdronk ook meer aanwezig . Voor India of erop geïnspireerd? 90% bourbon en 10% sherry rijping. Het huwen van 2500 liter in Solera tussen nieuwe Spaans en nieuwe Amerikaans eik . Komt open met bulk van vanille en specerijen.

 

GLENFIDDICH NEW WOOD SAMPLE 56,2%

Louisville Kentucky Kelvin Cooperage zorgt levert de hier gebruikte vaten voor de finishing touch. Peer en vanille. Zacht romig met prikkel.Na 15 à 17 jaar in sherry- en bourbonvaten gerijpt te hebben, zoals normaal is voor de 15 jarige Glenfiddich, volgt nog 16 weken in een octave cask van virgin oak. Afdronk is bitter en heet. Créme. Geur blijft constant in het glas. Karamel, Werthers echte!!

 

 

 

AGE OF DISCOVERY  40%

Madeira finish. Stoffige schrijnwerkerij. Peer, zoet en rood fruit op de tong. Opgelegd fruit. Pruimen en vijgen. “Oomph”. Pas begin februari 2012 verkrijgbaar. “Neen”, zegt de aanwezige marketing dame. Pas begin juni voor “le fete du pere” (ze is Franstalig), “vaderkesdag” gelijk wij zeggen. Spaanse eik, maar andere dan uit Galicië blijkt.

 

GLENFIDDICH 21Y  43.2%

60 à 70 euro voor een bourbonvat. 200 à 250 euro voor een rumvat. 700 à 800 euro voor een sherryvat. 97% van de gebruikte vaten zijn bourbon, 2% sherry. Op zo’n masterclass leer je toch vanalles! De 21 jarige, op rumvaten, wordt dus verder gezet ondanks vroegere perikelen met de VS over de “Havana” Reserve. Deze nieuwe is wat mij betreft een blijvertje! Vanille. Fruit en ongeraffineerde suiker. Gevaarlijk.

 

 

 

 

GLENFIDDICH 30Y 43%

Boenwas? Neen, oud. Chewy Glenfiddich. Beetje rook? Deze moet je natuurlijk zelf proeven om hem volledig tot z’n recht te laten komen. Doen! Zou ik zeggen. Deze nieuwe versie meet trouwens  3% meer alcohol dan de vorige editie van de 30 jarige die op de markt was.

Bert Macor

 

 

 

De laatste dag van het festival is goed ingezet, maar we moeten verder. De volgende naam op de affiche die we zeker wilden meenemen is de “Whisky Agency”, dus je raad het al, weer een Master Class!

MASTERCLASS WHISKYAGENCY

De bedoeling is dat we vandaag gaan kiezen wat er gebotteld gaat worden “voor België” en de rest ook! Vorige Spirits was het een Glen Grant van Duncan Taylor. Daarvoor “Our angel” van Cooley. Wat nu? We krijgen 5 staaltjes blind te proeven en mogen dan stemmen.

 

 

 

  1. Turf overheerst in de neus. Niets onderliggends. Smaak is een balans tussen turf en sherry, maar niet plus plus. 48.3%. Plakaatverf. In de smaak komt toch wat fruit en de afdronk is zoet. Appels, geen citrus. Ardbeg?

  2. Melk. Sherry.  Sherry is zurig, maar melk overheerst. Jura effect. 51.8%. Melk blijft komen.

  3. Snoep, hoestsiroop. Cuperdon. Mout. Grassig. Ex bourbon. Licht waterig, maar afdronk is ok. 45.1%.

  4. Ok. Sherry, waxy. Trekt droog. Kruidig. 47 à 48%.

  5. Sherry, waxy. Iets meer alcoholprikkel dan nummer 4.51.4%. Zuiver. Plantaardig in afdronk, naar vleesachtig toe. Wel dun.

 

Diegenen die niet geselecteerd worden, bottelt men onder “Liquid sun” of “Whisky Agency”.

Nummer 4 is geselecteerd.

  1. Bowmore 1999  12Y.

  2. Glen Scotia 1992  PX?

  3. Glen Elgin 1984.

  4. Glen Grant 1972.

  5. Tomatin 1976. Persoonlijke keuze.

 

 

 

Alles moet snelsnel gaan. 
Beetje zoals een band op een festival van welke je weet dat ze op het punt staan om door te breken en die op het podium nog snel wat nieuwe nummers komen uit proberen. 
Je hoort het potentieel, maar blijft toch wat op je honger zitten om een heel verzorgd concert te mogen uit zitten. 
Beetje een teaser voor het echte werk op latere datum als het ware. 

Toch blij dat je ze al gezien hebt nu, zoals al die mensen die Nirvana de eerste keer op Pukkelpop al gezien hadden!  

Niet getreurd! We nemen dat mee en trekken verder. “Nieuw” gezicht aan de stand van Malts of Scotland en blijkbaar ook een nieuwe bottelaar: Dominiek Bouckaert, aka “The Whiskyman”. Er werd me aangeraden om de Port Ellen daar eens te proeven. Bij deze.

 

 

 

 

 

Mijmeringen over wat er ontbreekt aan deze stand worden ruw onderbroken. Er dient zich weer een “top of the bill” aan en Jan is vermist. 

 

“De hoofdact” die hij per se wilde mee maken: De Bowmore 1964 Masterclass! 

 

We vinden hem aan de stand van Duncan Taylor waar hij een handje toesteekt.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

BOWMORE MASTERCLASS 1964

 

BOWMORE DARKEST 15Y  43%

De oudste Darkest tot nu toe. 3 jaar nagerijpt in Oloroso sherryvaten. Appelsien met chocolade. Chocolade en peat. Temperatuurverschillen. Houtzagerij. Dennenhout. Zachte afdronk.

BOWMORE FEIS ISLE 2009  57.1%

Gedistilleerd in 1999. Neus wat zwak. 5 casks. 1 sherry, 2 bourbon en 2 Bordeaux. Intense volle smaak met aardbeien in afdronk. Turf in afdronk. Gestoofde aardbeien en abrikoos. Zeste van appelsien. Amandelsuikerboon in de piek. 20 à 25 ppm in de malt, 6 à 7 ppm in de fles. Karamel.

 

 

 

 

 

 

BOWMORE TEMPEST BATCH 1, 2 EN 3

Batch 2 is fris ten opzichte van batch 3. Batch 3 heeft meer peat in de afdronk dan batch 2.

Rachel Barry is de nieuwe master blender bij Bowmore en dat is hot news, my friends. (Allé, voor mij toch.)

Lemoen, peperige afdronk. De neus is minder, maar de smaak is zeker 2/3 beter.

Batch 3 is 10 jaar op First fill bourbon. Heeft wat water nodig. Cake.

Batch 2. Zie hierboven.

Nu wordt ook duidelijk waarom er slechts 5 glazen klaar stonden. Het 6de glas wordt ons eigenste festivalglas waar we royaal een dram van de door ons meegebrachte Batch 1 inkieperen. Nu kunnen we pas vergelijken se!

Batch 1 heeft niks nodig!

 

 

 

 

BOWMORE 21Y PORT CASK MATURED  51.5%

7200 FLESSEN. 1988. Peat smoke op de achtergrond. Rood fruit jam. Zepig, niet storend.

De spreker is ook een nieuwkomer bij Bowmore. Hij werkte bij Whisky Magazine, dus een goede basis heeft hij al. De schenker heeft ook massa’s ervaring. Hij slaagt erin om de portie van deze laatste merkelijk kleiner te maken dan die van de vorige 4! De “hit”, min een paar refreinen als het ware!

 

 

 

BOWMORE 1964 38Y

300 flessen. Intens. Overrijpe lemoen. Gelukkig zijn er notes om de hiaten door het gebrek aan whisky in m’n glas in te vullen. 

Alle gekheid op een stokje, er is zelfs nog genoeg in het glas om kleine broer, die buiten het sluitende festival nog afstruint, te laten meegenieten.

 

 

 

 

 

Het vuurwerk wordt aangestoken (of was het de TL– verlichting?) en de festivalgangers begeven zich naar de uitgang. Een T- shirt  standje met “I survived Spirits 2011” zou hier nog gouden zaken kunnen doen. Al bij al weer een schitterende ervaring zonder echte tegenvallers. Volgend jaar komen we terug, bij gezondheid en leven, maar gelukkig moeten we zolang niet wachten op de volgende show. We hebben namelijk tickets voor Gordon & MacPhail met Eric Vermeire, volgende week!

 

 

TERUG