TERUG

Verslag Zondag 03 Oktober 2010: Gunter (Lidnr.01)

DEEL 1/2

Zottegem ligt niet bij de deur en zeker niet om effe naar toe te rijden met de wagen om wat whisky te proeven. Het initiatief van “Jurgen’s Whiskyhuis” om ons halverwege tegemoet te komen in Brussel, werd dan ook met een zeker enthousiasme onthaald. Ook de gekozen lokatie, het automuseum aan de Place du Cinquantenaire, het Jubelpark, kon onze goedkeuring wegdragen.

Het initiatief zelf was een festival van onafhankelijke bottelaars. Wie er zou zijn was niet echt duidelijk, maar ik hoopte een paar gaten tussen de whisky’s  die ik op andere festivals geproefd heb en whisky’s waar ik enkel nog maar heb over horen spreken te kunnen opvullen.

Onze ervaren reisleider had naar goede gewoonte een plan A en minstens een plan B. Plan A had betrekking op ons aller NMBS die grote aantallen whiskyliefhebbers tegelijkertijd kan vervoeren.

Plan B steunde op het vervoermiddel van lid n° 24, een Italiaanse bolide, geschikt voor 5 personen. Op het perron van Begijnendijk viel de beslissing. Als logisch gevolg van het aantal die hards, dat op 5 kwam, lieten we de trein zonder ons vertrekken en gingen voor plan B.

Iets later dan mogelijk was, liepen we dik 20 minuten daarna door het zonovergoten Jubelpark. Op een rond punt mag men niet naar links en dat rechtzetten kostte ons enkele minuten extra, vandaar. Brussel ... als ge’t niet alle dagen doet, is’t toch eventjes wennen!

We hadden de juiste ingang van het park gekozen, want anders hadden ze die tiomfboog daar voor niets gezet. Nu had het toch iets officiëler.

“100°PROOF has entered the capitol!”. Alle gekheid op een stokje, de eerste indicatie dat hier inderdaad iets rond whisky stond te gebeuren was de wagen van de organisator. Netjes geparkeerd voor de ingang van “Autoworld”. Zelfs voor ons was het vandaar af aan een koud kunstje om de festivalruimte te vinden.

Door het fysieke verschil tussen een Italiaanse bolide en een trein van de NMBS waren we natuurlijk veel te vroeg. Dat kon je ook aflezen aan de verbazing op de gezichten aan de “inkom”. Betalen en een blik in de festivalruimte werpen kon al, maar daarna zouden we moeten wachten op het openingsuur, net als iedereen.

Tijd zoek maken doe je het best met vrienden, dus wij zagen het probleem niet.

Terug buiten werd er van de schoonheid van het park genoten en de zoektocht naar een geschikte eetgelegenheid ving aan.

Schoonheid...

...van het park

Een etablissement in een van de zijstraatjes trok onze aandacht met zijn bierreclame, en wat bleek! Je kon er iets eten ook!

Een “fond” werd gelegd en in opperbeste stemming troken we terug naar het automuseum annex whiskyfestival.

De boetieks onderweg konden we negeren, zelfs die met de “f*ck me” bottekes, maar die ene whiskyshop niet. Hé kijk! Een “Single Malt de Louvois”. Die kennen we!

Terug op het festival sprong een Mosstowie van Signatory in onze ogen. De standhouder raadde ons echter aan om deze nog wat te laten staan en eerst iets anders te proeven. Dit gebaseerd op ervaringen van proevers van gisteren, die beweerden dat hij dan het beste tot zijn recht kwam. Altijd in voor het volgen van goede raad, hebben we dat dan ook gedaan. Uiteindelijk hebben we hem geproefd. Fris begin, maar heel wat body mét rook. Thuis moeten opzoeken dat het eentje uit de Miltonduff distilleerderij is. Wel gedistilleerd met een Lomond still. Zo’n beetje als de Glencraig van Glenburgie.

Als aperitief voor de Mosstowie werd dan gestart aan de Dewar Rattray stand. De labels werden nauwkeurig bestudeerd en we sloegen onze slag. Een Banff van 34 jaar. Ooit besteld omdat de razend goede kritieken in de Whisky Magazine er me naar deden verlangen om hem te proeven, maar niet aan te geraken! Hier gaat dat gat dus gevuld worden.  

Lekker. Het florale, fruitige van de Banff en chocolade, rozijntjes. Vlakt  wel een beetje af. Mist wat extra punch om hem een werelddram te maken, maar de goede kritieken waren wel terecht. Dat weten we weeral se!

De Glen Scotia was een ander paar mouwen.

Deze bevestigde ons vermoeden dat er heel wat goede oude Glen Scotia moet zijn die we nog niet geproefd hebben. Achteraf bekeken was deze botteling voor ons de ontdekking van het festival! Het “vuile” van Campbeltown zat er in, maar alles goed in balans met de sherryrijping.

Genoeg prikkel om hem “levendig” te noemen.

De display van Scott’s in de doorgang naar de andere zaal stond er niet voor niets. Een uitgebreide stand van deze onafhankelijke bottelaar bevond zich er achter, zowel Scott’s als Private Cellar.

Sinds ons bezoek aan Speyside Distillery, het “tehuis” van dit label kijken we hier toch met warme gevoelens tegenaan. Het betert er niet op als ik een “North Port” uit Brechin zie liggen. Een tijdje geleden heb ik de laatste Diageo botteling van deze verdwenen distilleerderij gekocht en ben ik toch een beetje benieuwd hoe die distilleerderij “smaakte”. Als mijn fles thuis in deze richting gaat, heb ik thuis een “winner”. Rijp fruit, stewed zelfs. Niks off notes, heel wat body en lange sierlijke afdronk.

Er wordt op me geroepen van de andere kant. Kleine broer heeft nog een oude Glen Scotia ontdekt! Spijtig genoeg is hij niet “uitzonderlijk”, maar de fles ernaast wel! Een graanwhisky uit 1964! Gelukkig is er een woordje uitleg voorzien over de distilleerderij uit Edinburgh, want ik kende ze niet. The real deal!

Er wordt in clubverband besloten om ne keer naar d’autos te gaan kijken ook. Massa’s Banff worden aangeschaft en we zetten we een tweede stormloop op het museum in.

De eerste keer werden we immers tegengehouden door de concierge met zondagsdienst. Nadat er uitgelegd was dat het niet onze intentie was om met de wagens te gaan rijden en dat hij zich dus geen zorgen hoefde te maken over de glazen in onze handen, mochten zelfs wij binnen. Het kon ook het gevolg zijn van wat organisator Jurgen in zijn oor gefluisterd heeft natuurlijk ... .

Massa's Banff...

NAAR DEEL 2/2...