VORIGE PAGINA

 

 

Zoals steeds in de Single Malt Whisky Shop van Jan weet je niet op voorhand wat er allemaal kan gebeuren. Zo ook vanavond! David, een vaste en graag geziene bezoeker, vindt dat hij het recht heeft om ter ere van zijn geboorte in 1978 ons een extra “Family Cask” uit dat jaar aan te bieden! Wat kunnen we zeggen? Blij dat we in een vrij land leven!!!!

GLENFARCLAS 1977 59.0% REFILL BUTT

In 2006 gebotteld. 582 flessen. Het notige is er. Het aroma van inkt, en alcohol natuurlijk. 59.0%. Creamy mondgevoel. Een geweldige dram om in de hand te houden terwijl je hem een gelukkige verjaardag wenst!

 

 

 

 

 

 

 

Ondertussen passeren er enkele andere staaltjes langs onze tafel. Malted Barley, grist, plain oak en sherry oak.

We laten passeren, maar het flesje new make spirit, dat kunnen sommigen zomaar niet laten gaan. Laat ons eerlijk zijn. Het is steeds weer een buitenkans om new make van eender welke distillerderij te kunnen proeven. “Mogen” ... dat is een ander verhaal ... .

 

 

 

 

Eén verhaal OOK is dat Jan plannen koestert om zijn tastings in de toekomst “live” te streamen. Gelukkig voor sommigen staat het nog in experimentele schoenen en worden voorlopig alleen nog maar bewijzen vastgelegd met het fototoestel. Weliswaar al digitaal maar nog censureerbaar ... . En verder ... .

 

 

 

 

 

 

GLENFARCLAS 1968 38Y  65.1% SHERRY BUTT   (RELEASE I)

Cask nummer 1316. 8 maart 1968 gedistilleerd (wat was u toen aan het doen?). Gebotteld op 30 november 2006 in 483 flessen. Een donkere amber-bronzen kleur. Een body-volle Glenfarclas, heel diep en volwassen. Complex fruit, sultanas en marmelade. Rijke toetsen van honing, vanille, drop, kaneel, rozijnen en een hint van turf. Vele lagen om te doorgronden, zoals een gelaagde cake. Fruit bovenop. Honing, karamel en toffee in het midden. Droge kruidachtigheid van de eik en een beetje rook op het einde. De volgende release zal er eentje zijn van 49.5%. Waarschijnlijk kampte Glenfarclas in 1968 met plaatstekort in de warehouses en werden de vaten op hoger alcoholgehalte, dus niet verdund met water, gevuld om zo plaats uit te sparen. Volgens Ian zou dat de reden kunnen zijn van het nog hoge alcoholgehalte van deze RELEASE I.

Mijn buurman aan tafel vergelijkt deze met een “goede” Japanner en hij kan het weten! Inderdaad, het vlezige met dat beetje peat ... ’t gaat in die richting.

 

 

 

Een andere buurman vindt dat hij thuis nog eens moet naproeven en vult na een intiële sip de rest van z’n glas af in meegebrachte staalrecepiënten. Zijn installatie met oog voor detail doet vermoeden dat hij tot één van de betere whiskyclubs behoort.

’T kan natuurlijk ook gewoon “BOB anno 2012” zijn, hé!

Zelf vul ik ondertussen een gevonden wedstrijdformulier in. Men kan blijkbaar een fles Jura 21 jaar winnen als men 13 bijgelovige zaken kan aanduiden op de bijgeleverde kaart. Ik ben wel niet bijgelovig, maar kom. Hout vast houden en misschien winnen we nog eens iets!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ian pikt de draad terug op en toont slides van de distilleerderij uit 1968 en nu.

 

Er is ook een slide van de “Family Cask” uit 1955. “Onbetaalbaar, maar ontzettend lekker!” Bij een tweede keer vragen bleek dat ik het de eerste keer al juist verstaan had ... 6000 pond voor één fles!

Blikken kruisen elkaar aan ’t tafel en het is niet moeilijk om te veronderstellen waar de gedachten zich bevinden ... .

 

 

 

 

 

 

 

Wij gaan nu echter eentje uit 1954 proeven. Geen “Family Cask”, niet alleen vanwege de prijs, maar ook de zeldzaamheid!

 

GLENFARCLAS 1954  43%

 

1193 flessen. D.w.z. een batch van verschillende vaten. Wel allemaal gedistilleerd blijkbaar op 16 juni 1954 en gebotteld op 27 juli 2000.

 De helderheid van de sherry daagt uit. Iets teveel hout voor perfectie, maar kumquat en meer subtiele koreander geven een aangename lift. Een scheut zachte turf balanceert hem glorieus. De smaak is foutloos. Absolute perfecte harmonisatie op het palate als de oplossende oloroso naadloos intigreert met de rijke gerst en ontwikkelende kruiden. Chewy, zoals Duitse gekarameliseerde koekjes. Elegantie zoals de mix van muscovado en demarara suiker. Neigt naar hout-bitterheid, maar zachte turf genereert een uitstekende zoete riposte.

Zelf vond ik de waxiness heel aangenaam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Altijd is er de bezorgdheid dat het cliché “de oudste whisky wel de beste zal zijn” wordt toegepast, maar vanavond werd bevestigd hoe zo’n cliché’s ontstaan! Verdomd lekker spul en ondanks de schitterende line up toch “de beste” van vanavond en iedereen was er zwaar van onder de indruk. Van de line up hé!

 

 

 

 

Ergens in’t boekje van de “Family Casks” stond er nog een 1973 vermeld. Dat is het geboortejaar van de voorzitter van 100°PROOF. Die heeft er nog ergens eentje staan en heeft er grootse plannen mee, maar ssjjt! Mondje toe! Een vertroebelde schalkse knipoog uit de afgrond zegt genoeg!

 

Tijd voor de soep!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

VORIGE PAGINA