 |
|
Aha, de camera |
Het team |
|
|
Aha, de camera |
Het team |
Hij is niet verborgen maar hoort toe aan het team dat die film over Islay gemaakt heeft, die in de witte hoes.Uit goede bron verneem ik dat ze nog een hele DVD –reeks over de wereld van whisky gaan draaien en dat ze op zoek zijn naar nieuw talent om flink door het beeld te stappen terwijl zij filmen. Ze zullen hun stiel wel kennen en de vraag of ik alsjeblief auditie wil doen kan ik dan ook niet negeren.Kleine broer zegt dat ik ze en passant moet vertellen dat het interessant zou zijn om eens naar Barra te trekken met die camera. Daar is iemand die bezig is om een nieuwe distilleerderij uit de grond te stampen. Wie is hij? Wat drijft hem? En meer van dat soort zaken en als ze iemand nodig hebben om ondertussen wat door het beeld te wandelen, daar op Barra, ben ik graag van dienst.Bel mij!!!!
|
|
 |
Aan de stand van de brother wizards vinden we 2x Caperdonich uit 1972. Door magie zijn het er twee uit verschillende vaten, met slechts 1 nummertje verschil en gebotteld door Malts of Scotland.In theorie zijn ze dan samen tegelijkertijd gevuld met dezelfde spirit. Indien er verschillen opzitten na zolang te rijpen, dan zijn die vooral te wijten aan de verschillen in het hout zullen we maar zeggen. Ideaal om op onderzoek uit te gaan!Drams worden neergeteld en glazen worden gevuld. |
|
Het verschil in alcoholsterkte op de fles geeft al aan dat er duidelijke verschillen zullen zijn in smaak. Beide hebben ze de karakteristieken van de distillerie met muntblaadjes prominent aanwezig, maar die met het hogere alcoholgehalte moet toch het onderspit delven tegen zijn “zachtere” collega.Voilŕ, de subsidies voor research zijn weer binnen! |
 |
Die subsidies kunnen we direct al spenderen aan de
stand van Scott’s Selection. Oude graanwhsky is een niche markt en
Scott’s Selecion heeft hier heel wat oudjes in de aanbieding. Het
toffe is ook dat de man achter de bottelingen diezelfde is als die van
de Chů Dubh, in het dagelijkse leven manager van de sprookjesachtig
gelegen Speyside Distillery. We laten ons enkele oude granen smaken en
vervolgen onze weg op de “yellow brick road”.
|
 |
 |
 |
 |
|
 |
|
Hahaha hohoho
and a couple of tralala’s later staan we aan
de stand van Diageo. Kleine broer wil de 12 jarige Lagavulin nog eens
proeven. Ik help hem!Ah ja, daar zijn vrienden voor! 16 is een mooie
leeftijd, en meer gan we daarover niet zeggen. Ondertussen beginnen we
overal rondom ons rare geluiden te horen. Lions
and tigers and bears, oh my ?!? Het blijkt gerwoon het geluid van
knorrende magen te zijn. De ene zet zich rustig op een bankje om z’n
meegebrachte boterhammetjes te verorberen en anderen laten met veel
bombarie aan kondigen dat ze en stukje gaan eten.
|
|
 |
Rustig op een bankje |
 |
 |
 |
Of met veel bombarie |
||
 |
Dhr. David Wishart, auteur van Whisky
Classified, voert het rituele “Adress to a haggis” uit onder de
toeziende blik van talloze festivalgangers. Het gedicht van Robert Burns
komt goed tot zijn recht uit de mond van deze anders zo zachtaardige man
Hij meent het echt!
|
 |
 |
 |
In al die comotie probeert iemand een eeuwenoude
mythe te ontkrachten. Gelukkig zonder noemenswaardige gevolgen. We
vervolgen de gele weg, dat moet wel, wil je bij het sanitair geraken.
Dat ligt helemaal achter de Schotse beurs in de aanpalende
lokalen.
|
||
 |
 |
 |
Terug in onze natuurlijke omgeving begeven we ons naar de stand van The Whiskyhouse. We vragen Geert De Bolle welke whisky we aan zijn stand zeker moeten geproefd hebben vandaag. Dat is gemakkelijker en leidt tot minder dronkenschap door het speurwerk.Hij raadt ons een oude Glen Grant aan, op sherry gerijpt.Wij danken hem daarvoor, zelfs nu nog, uitvoerig.Oude Glen Grant op sherry, het zou een levensdoel
kunnen zijn!
|
 |
 |
 |
 |
Hier en daar zien we achter de schermen complotten gesmeed worden die niet direct duidelijk zijn.Alles op z’n tijd, denk ik maar en we lopen verder langs de standjes waar ons glas steeds miraculeus gevuld blijft.Alles beschrijven wat je op zo’n festival proeft is haast onmogelijk en een opsomming zou lijden tot een lijst waarvan de lengte je vertelt dat je misschien een probleem hebt.We beperken ons dus tot de flessen waar we foto’s van hebben.Gelukkig zijn er ook standjes waar je niets te
drinken krijgt.
|
 |
Whisky Passion, dat nog steeds aan’t groeien is, heeft een leuke stand met leuke mensen.De bijdragen van Robin Brilleman, zeker als je tussen de regels leest, zijn een schat aan technische en chemische informatie over hoe de goden onze drank maken.Zoals in het begin reeds gemeld doen ze dit nu ook
al in Taiwan.
|
 |
 |
De stand met Zwitserse vlaggetjes laat zien dat
daar ook de goden actief zijn. En hoe noemen we dan de promotors en
verspreiders van dat alles: mindere goden? Predikers? Apostelen? In
het geval van Elijah Craig en Euan Magnusson is het duidelijk, maar
met deze? Time will tell!
Na het zien van een toch ietwat rare compositie gaan bij mij de alarmbellen af. This could never be like Kansas! I wanna go home! Tijd om de troepen te verzamelen en de aftocht te blazen!Sommigen zijn vlug gevonden, anderen ... wat minder vlug.Het lijkt wel dat een eerder gesmeed complot ten uitvoer gebracht wordt. We zien nog net hoe er een “spell” op hem gegooid wordt door ... ja, door wie eigenlijk? Een boze schoonmoeder, a wickedy wich ...?Volgens mij houdt de betovering in dat telkens je in de grote glazen bol ziet, haar beeltenis verschijnt.Kan ik mee leven!! En wijlle weg!
|
 |
 |
|
|
 |
 |
 |
 |
We worden er nog aan herinnerd dat een jaar nikske voorstelt en dat er al een volgende festival gepland is in 2013. Kleine broer broedt op een ideetje en vertelt dat we waarschijnlijk dan iets anders aan’t doen zijn. En hij, als voorzitter, kan het weten! |
 |
|
Unusual weather whe’re having, snow!
Dat levert leuke beelden op, maar uiteindelijk wil iedereen gewoon thuis geraken.
Moest het niet lukken door de Zwitserse
miniatuurtjes 3 keer tegen elkaar te klikken onder het chanten van de
spreuk “there’s no place
like hom, there’s no place like home”, dan nemen we toch
gewoon de trein!
|
 |
Tijdens het nagenieten op de trein met een dram van de Maltclan, Glenrothes, valt het me op hoeveel de belevenissen van vandaag gelijkenissen vertonen met de recent op TV vertoonde klassieker “The wizard of Oz”.In gedachten begin ik al tekst aan foto’s te
koppelen, ruw gestoord echter door 2 lieftallige “heksen” die onze
drank over onze kleren gooien. “Alcohol op een trein mag niet
volgens ons, wij doen de onze altijd in een thermosfles ...”. Go
figure!
Gelukkig smelten we daar niet van, maar “oh,
what a world” en wie is Dorothy?
|
 |
 |
