VORIGE PAGINA (1/2)

PAGINA 2/2

Aan de stand van Glenmorangie PLC vinden we de nieuwe Finealta. Schitterende balans, maar de persoonlijke voorkeur neigt toch wat meer naar de Astar. Oké, daar staat dan ook 100°PROOF op het etiket, maar toch.

Aan dezelfde stand vinden we Ardbeg. Een nieuw concept dat we niet zo goed begrijpen, dus dan vragen we wat uitleg natuurlijk!

Een van onze gewaardeerde leden komt aandraven met de zoveelste werelddram.

Geconfijte ananas in een glas! Verdomd lekker!

Het blijkt een St. Magdalene uit 1966 te zijn!!! 40% maar dat zou je hem niet aangeven! Volle ronde smaak en toch fijn van structuur! Een hebbeding, maar ... de laatste fles staat hier open op tafel!

Toch weer maar fijntjes een St. Magdalene aan mijn lijstje toegevoegd en dan nog wel de beste tot nu toe!

Ik vind kleine broer terug aan de stand van The Nectar. De algemene drukte op het festival neemt nog steeds toe en ik hou me wat  afzijdig zodat anderen ook een kans krijgen om al dat lekkers te proeven. Ik vertrouw op broer en lid n°24 om al hun ontdekkingen te delen met mij, en dat doen ze ook! Een Laphroaig van 20 jaar oud die de officiele van 25 jaar gewoon wegblaast!

De verrassing is echter de Tomatin van 34 jaar oud! Een sherry butt. De neus is lekker en wat je verwacht bij zo’n oude whisky (let wel: je krijgt hem wel altijd niet, die neus!), maar dan de smaak! Zo afwijkend van de neus dat je jezelf afvraagd of je 2 verschillende whisky’s aan’t degusteren bent. Er werden direct 2 flessen aangekocht. Dat zegt genoeg, vind ik.

Blij weerzien met Bert, onze tourguide bij Balvenie (Speyside 2010). Hij kan er nog steeds niet van over dat we hem een fles Caperdonich cadeau hebben gedaan tijdens onze laatste ontmoeting in Rothes, bij nacht en ontij. Het is namelijk een van z’n favoriete drams, maar de distilleerderij, toen al een leeg omhulsel, is sindsdien spijtig genoeg gedeeltelijk afgebroken.

Ruïnes Caperdonich Distillery

Het leven gaat echter verder niewaar en zo ook aan de Edrington stand. Jufrouw Ellen Vermeire straalt weer wat meer dan vorig jaar en moet dan ook op de foto! De oude Glenfiddich die we van Bert kregen wordt opgevolgd door een paar Macallan’s Fine Oak en de honger slaat toe. Kabouter Wesley brengt raad.

Nou dat is interresant! Members only! 

Het is natuurlijk de stand van Diageo, die op deze manier hun Classic Malts promoten. 
Wat wil het toeval nu? In de loop van voorbije week was er een programma op de nationale TV waar ze de combinatie bier en whisky proefden en laten ze nu net dié whisky hier hebben! De Clynelish 14 Y.

Toevallig hebben wij het bier, de Gulden Draak, mee en kunnen we dus om beurt de scene naspelen. Onze talentscout plukt hier en daar nog wat onschuldige voorbijgangers uit om ook eens te proberen. Wegens succes werden de audities verlengd, kan ik zeggen! Gelukkig hadden we een back up voorzien.

Terwijl de rest van de bende nog wat lekkers proeft, speel ik de rol van timide kleine whiskyliefhebber en Yves De Bruyne probeert de rol van grote overdonderende multinational. De monoloog over Roseisle gaat erin als zoete koek en geeft hoop voor de toekomst. Dat ze op het punt staan om een “stille valei” en een “klein landpunt” in te lijven zal bevestigd worden in de wereldpers, als het zover is. 

Ondertussen doen we ons tegoed aan 2 Lagavulin’s. Fans, dat zijn we!

De Glen Spey roept herinneringen op aan ons “bezoek” aan de distilleerderij. Een heerlijk zoete Speysider, met oprechte dank aan de mannen van 'The Finest Notes'. De Auchroisk is niet slecht, maar doet ons beseffen dat die van G&M 1 van onze 7 moet worden! Al was het maar omdat we daar een andere standhouder terugvinden, eentje met wel gevoel voor humor en nog zoveel meer!

Een op maat gemaakt tastingglas.

De stand ernaast is er weer een raadseltje dat opgelost moet worden. Clan Denny kennen we als bottelingen van Douglas Laing die heel oude graanwhisky bevatten. De flessen die hier staan zijn duidelijk geen grains. Het etiket is ook totaal verschillend. De standhouder heeft echter voor ons noch een drupje “echte” Clan Denny overgehouden, waar we echt van genieten. De andere “Clan’s” zijn gewoon een nieuwe serie onafhankelijke bottelingen van Douglas Laing.

We voelen dat het einde nadert en de leden verzamelen zich al centraal om dit festival voor ons af te ronden. Nog vlug laten we ons een Smokehead 18 ingieten. Mtjah, om budgetvriendelijk af te ronden wordt deze ook in de lijst van 7 opgenomen. Antony McCallum laat ons raden wat er in de fles zit en kleine broer slaat nagels met koppen. In deze 18 jarige géén Ardbeg! De voorzitter weet ’t best!

In een flits zie ik een haggis paseren. Dit kleine knaagdiertje uit de highlands wordt gewoonlijk ritueel geslacht terwijl men “adress to a haggis” voordraagt. Zo nu ook niet anders. David Wishart steekt, kerft en spuwt de woorden uit zoals enkel een Schot dat kan. Onder de indruk verlaten we het festival en zakken af naar Gent St. Pieter.

De NMBS verrast ons weer met een beschikbare trein en in gedachten sporen we naar huis. 

Kom ik volgend jaar nog terug? 

Hebben we 7 whisky’s gevonden? 

Is Eric god of gewoon een engel? 

Wie gaat wanneer naar Schotland of Ierland en wanneer komen ze terug? 

Hoe zal de aangeschafte DVD over Islay zijn? 

Hebben we ondertussen al een regering?

De alledaagse dingen des levens, je weet wel ... .

Vorige Pagina (1/2)