 |
|
|
PAGINA 1/2 |
Voor diegenen die onze website volgen lijkt het alsof het whiskyjaar 2011 zich maar traag op gang trekt. Let wel: het lijkt alleen maar zo! Sinds begin dit jaar ben ik van werkregime veranderd en de synchronisatie met het whiskygebeuren loopt nog niet optimaal. Trek daar de tastings die ik zelf gaf, het debuut volgen van enkele vrienden als “spreker” op een tasting (waar afgesproken is dat ik er niet over rapporteer), het vele geheime voorbereidend werk in het bestuur van een gerenommeerde whiskyclub en de sensatie van een nakende Schotlandreis af en je komt vanzelf uit op de eerst beschikbare whiskydatum, die van het whiskyfestival in Gent! |
 |
 |
Zondag 13 februari was er om 9 uur 30 afgesproken op het perron van
Begijnendijk. Niet ons gewoonlijke 9 en3/4 perron, maar dat in de andere
richting! Onze goede vriend NMBS had in zijn oneindige wijsheid beslist
de weekendtrein naar Gent over Brussel af te schaffen. Volgens de
planning moesten we nu over Berchem en veel langer treinen. Dit schrok
sommige leden echter niet af om toch op hun zondagse best te arriveren.
|
En het hielp! In Berchem had de vriendelijke conducteur voor ons nog net een trein ter beschikking naar Gent. Wat een geluk, want anders moesten we nog dik 20 minuten zoek maken met allerlei onwelvoeglijkheden op het perron in Berchem! En wijle weg! Dit had natuurlijk gevolgen voor de rest van ons schema. Bij het binnenrijden van station Gent Dampoort kwam er nog een aap uit de mouw! De leden kregen te horen dat het bestuur hun met een opdracht opzadelt. De bedoeling is dat er op het festival 7 whisky’s gekozen worden, waarover democratisch beslist wordt dat het de beste zijn die we op het festival proefden. Het bestuur zelf zou details als budget en beschikbaarheid mee in de vergelijking opnemen. Het schoolreisgevoel nam af. Hier moet gewerkt worden! |
 |
“Pas op!” klonk het buiten St. Pieter. Bijna een aanrijding met de tram naar Moscou! Deze Gentse wijk is wereldberoemd sinds de gelijknamige film. Echt waar! Vraag overal ter wereld of de mensen al van “Moscou” gehoord hebben en ze zullen dit beamen.Zoals ik al eerder vermeldde, liepen we wat voor op het schema. Het jaarlijkse ontvangstcomité in het park was nog niet eens deftig opgesteld! Om zulke toestanden verder te vermijden bezochten we dan maar uitgebreid de Schotse beurs, tot het huidige terug samenviel met het geplande schema. Een heuse drum & pipes band kondigde dit punt in de tijd aan. Handig! |
 |
|
 |
Zo’n beetje als eerste mochten we het festival betreden. Alles was nog netjes en proper ... . |
 |
Haast onmiddellijk liepen we in de armen van Little Gordon en Big MacPhail en dat zullen we geweten hebben! In een vorig leven zouden ze niet misstaan als snake oil sellers, maar hier presenteerden ze het water des levens! Effe opsommen: |
Een Banff uit 1976. Fruitig karakter met wat bitterheid die hem extra diepgang geeft. Al één winnaar!Brora uit 1982. Niet zo geturfd. Lekker in balans en een goed staaltje van wat Brora was. Fruitig, wat rook en in deze versie: licht. Qua body dan.Port Ellen 1982. Ne Port Ellen se! Niks mis mee en zeker nader onderzoek waardig. Al was het maar om het prijskaartje van de officiele “10th”.Alledrie op 43% gebotteld door Gordon en MacPhail in de Connoisseurs Choice reeks, net als de volgende 2. |
 |
 |
 |
Een Braes of Glenlivet uit 1975, waar je de mout nog in proeft en een Auchroisk uit 1993. Iedereen vond deze laatste zéér lekker (maar het duurde tot we later een officiele botteling proefden voor we deze onafhankelijke aan ons verlanglijstje toevoegden!)Dan hebben we daar nog een jonge Highland Park uit weer een andere reeks: The MacPhail’s Collection. 40%, maar z’n jeugd geeft hem de nodige pit. Bourbon gerijpt en met een rokerigheid die beelden van een werkende haven oproept. Ziltig, dus een zeehaven! |
Tjeeses! Kijk eens naar die jaartallen!
Een Glenrothes uit 1969 en een Tamdhu uit 1962! Gelukkig is de Glenrothes vergezeld van een uiteindelijk beslissend prijskaartje, want anders hadden we aan deze stand het gros van onze 7 flessen al kunnen bestellen!
De Tamdhu was een ander paar mouwen en zo uniek dat we hem wel
moesten hebben als 1 van de 7. Volle smaak van chocolade en bitter.
Droge body, lekkere afdronk en ook op 43%.
|
 |
 |
 |
De Linkwood uit 1991 komt dan weer uit de Cask Srength reeks en met een 52.5% zullen we dat geweten hebben ook. Dat en de typische fruitigheid van deze Speysider.Maar we moeten nu wel echt verder ... . |
 |
 |
 |
Aan de stand van Suntory geen Yuko Nonaka vandaag, maar niemand minder dan Misako Udo! Geen onbekende voor onze clubleden, daar we haar uitvoerig maar spijtig genoeg uitverkocht naslagwerk “The Scottish Whisky Distilleries” regelmatig ter sprake brengen op onze tastings. De laatste fles Yamazaki Sherry Cask van de invoerder konden we aan andere fijnproevers overlaten daar we er zelf nog een thuis van staan hebben! |
De Yamazaki uit 1984 echter, daar konden we niet aan voorbij!Gebotteld ter ere van de 25 jarige verjaardag van de single malt uit de gelijknamige distilleerderij.“Bestaat uit zo’n 25% gerijpt in Japanse eik” vertelt Misako enthousiast. Blij verrast dat ik weet over wat ze het heeft, mizunara en zo, biedt ze spontaan aan om een tasting voor ons te verzorgen.De whisky is er weer boenk op gelijk ze zeggen. Eerst een klein smaakexplosietje in de mond dat dan direct schijnbaar dood valt, maar dan komen er golven van complexiteit! Sherrytonen en de kruidigheid van de mizunararijping komen wave na wave binnen! Machtig!!Voor de club kiezen we echter de lieveling van Misako Udo: de Hakushu 18 Y. Hier speelt beschikbaarheid duidelijk een rol in de keuze. |
 |
