DAG 1

MAIN

DAG 3

 

 

DAG 2

 

 

 

 

Dag 2 : Schotland, eindelijk …

 

Vroeg wakker geworden in een kleine, te warme kajuit.  Douche genomen en me geschoren : ondanks de deining van het schip verliep ook dit zonder problemen.  Al bij al was de overtocht gemoedelijk verlopen.  

Buiten scheen een flauw zonnetje maar de wind was alom tegenwoordig.  Aan boord hebben genoten we eerst van een uitgebreid ontbijt met ruime keuzemogelijkheden.  Opvallend was het, alleen gezinnen met jonge kinderen of gepensioneerden stonden reeds aan te schuiven.  Aangezien wij reisden zonder (jonge) kinderen, vrezen we al tot de tweede categorie te behoren…

 Haven van Newcastle

 

In de shop aan boord heb ik lang getwijfeld maar uiteindelijk toch maar de knoop doorgehakt en een fles single malt gekocht.  “Stel dat ik onderweg niets deftigs proef, dan heb ik toch alvast iets als vloeibare herinnering.”  De keuze viel op een Highland Park 1990, gebotteld in 2010 met de bijkomende vermelding “creatad exclusively for global travel retail”.  Alleen dat beloofde veel.

 

Stipt op het voorziene uur meerde het schip aan te North Shields, de haven van Newcastle.  Het was 9 uur locale tijd.  Het links rijden verliep zonder problemen, zelfs de ronde punten hadden al gauw geen geheimen meer.  Alleen het buitenrijden van Newcastle, zonder GPS, leek niet zo eenvoudig want nergens vonden wij een wegwijzer naar Glasgow of Carlisle.  We reden bijna tot in Birtly.  Zegt u ongetwijfeld niets, maar voor heel wat Belgische gezinnen was deze voorstad hun toevluchtsoord tijdens WO I.  De grootvader van Martine heeft hier als ukje van 3 jaar een tijdje gewoond toen zijn vader als gewonde soldaat werkte in de plaatselijke munitiefabriek.

 

 

 

Onze eerste geplande stop was de muur van Hadrianus, gebouwd in 122 voor Christus door de gelijknamige Romeinse keizer. 

Deze muur diende om zich te beschermen tegen de invallen van de noordelijke barbaren.  Onze keuze viel op Housesteads Roman Fort, beheerd door de National Trust.  Het zijn de restanten van een oude garnizoenplaats met ondermeer graanopslagplaatsen, badruimte, keukens, …  

De muur zelf is slechts gedeeltelijk bewaard gebleven maar loopt over een afstand van circa 117 km en verbindt de oost- met de westkust.  

Toch wel indrukwekkend hoe de Romeinen dat toen voor mekaar kregen.

Housesteads Roman Fort

 

 

 

Woning commandant

Graanschuur

 

 

 

 

Het regende lichtjes en de lucht kleurde donker : “Wordt dit ons weer voor de komende dagen ?”  Na al die zomerwarmte kon die eerste regen ons echt niet deren.  Veel tijd voor een uitgebreid bezoek was er niet want de roep naar de grens met Schotland klonk steeds luider.  Noord-Engeland gaf ons wel een echt pretparkgevoel : diverse verkeersborden waarschuwden ons voor “blind summit”, afgewisseld met “severe dip”.  Dat betekent gewoon rollercoasteren maar dan wel met je eigen wagen.  

Even voor de “grens” hielden we halt voor de lunch in een locale pub.  Ik had nog nooit gehoord van Yorkshire pudding met sausages maar ’t was het proberen waard.  Vervolgens reden we via de A74 naar Glasgow, we passeerden Lockerbie,  nog steeds brandend actueel op de Schotse radio wegens de commotie rond de vervroegde vrijlating van de dader.

 

 

 

 

Oevers van Loch Lomond

 

 

 

Glasgow bracht de zon terug.  Zonder GPS maar met Martine als co-driver en volleerde kaartlezer reden we zonder problemen doorheen deze stad naar Dumbarton.  Heel vele plaatsen kregen een déjà-vu-gevoel, maar dat vond ik geheel niet erg en we hielden dan ook regelmatig een korte stop om te genieten van al dat moois : Loch Lomond, de bergpas (?) “Rest and be thankful”, wat we ook letterlijk genomen hebben, en tot slot Inveraray.  Eindelijk een winkeltje waar ze ook fotorolletjes hadden.  Martine vond dat mijn Engels er toch op achteruit was gegaan.  Ik geef toe dat ik inderdaad af en toe een probleem had met het woord “slow” dat op de weg was geschilderd.

 

Rest and be thankful

Inveraray

 

 

 

In de vroege avond bereikten we onze eerste rustplaats : Tarbert met het door de leden van de club gekende Anchor Hotel.  Hartelijke ontvangst, precies zoals we eigenlijk wel verwacht hadden.  In de locale vismijn, alhoewel niet echt groot, was nog steeds bedrijvigheid.  Wat ons opviel waren de vele eetgelegenheden in dit havenstadje.  Van honger of dorst moet je hier niet omkomen maar uit loyaliteit kozen we voor een avondmaal in het hotel.  Met kip gevulde haggis was mijn keuze.  Sommige dingen moet je immers terug opbouwen.  Martine, nog nooit haggis gegeten, proefde even en vond het lekker.  Dus dat zit al goed.  Met de nachtsleutel al op zak konden we morgenvroeg zonder problemen onze weg verderzetten.  We betaalden met de Visa-kaart en controleerden nog eens extra of we deze ook wel terug op zak hadden.

 

Vissershaven van Tarbert

 

 

 

 

Tarbert

 

 

 

 

 

Tarbert

 

 

 

 

DAG 1

MAIN

DAG 3