MAIN

DEEL 2/2

ZONDAG 16 MEI 2010

Tomorrow

Aan de ontbijttafel maken we kennis met de andere gasten van de B&B. Een Engels gezin met twee tieners die de voorbije week op Barra voornamelijk al wandelend hebben doorgebracht. Ze nemen straks dezelfde ferry met ons terug naar mainland. De vader vertelt ons, niet zonder enige trots en fierheid, dat hij en z'n oudste zoon Munrobaggers zijn. Munrobaggers klinkt als een vies woord maar zijn eigenlijk zelf uitgeroepen helden die bezeten zijn om zoveel mogelijk Schotse Munro's (dit zijn bergen boven de 3000ft, oftewel 914m) te beklimmen. Als we hem vertellen dat wij vorig jaar 'de hoogste Munro' hebben beklommen die er te beklimmen valt, blijken zij hier nog niet aan te zijn toegekomen. Er volgt even een pijnlijke Engelse stilte waarbij er zo een strobaal kan komen binnen gewaaid. 

Even later nemen we afscheid van de voorbeeldige gastvrouw en gastheer. We vragen de man des huizes of hij weet heeft van een 'nieuwe' distilleerderij die zal worden gebouwd, hier op het eiland Barra. Er blijkt inderdaad al geruime tijd een project te lopen voor een distilleerderij die op Barra "zou" worden gebouwd. Een project waarbij je al jaren volop kan investeren en zelfs al vaten van kan kopen. Echter is er nog niets concreets, laat staan al iets gebouwd. Heel het eiland staat sceptisch tegenover de zogenaamde Isle of Barra Distillery, en de uitdrukkingen 'geldklopperij' en 'Europese subsidies' vallen meermaals. Moest het toch menens worden, zoals de Abhainn Dearg Distillery op Lewis die we donderdag hebben bezocht, dan komen we met veel plezier nog een keertje terug om de New Most Westerly Scotch Malt Whisky Distillery In The World te bezoeken. We bedanken de brave man voor zijn uiteenzetting en zijn mening, de mening van een eilandbewoner. Tijd dringt en onze ferry wacht niet, dus rijden we opnieuw naar de hoofdplaats Castelbay waar onze ferry al klaar ligt voor inscheping.

De ferry hier op zondag nemen lijkt vanzelfsprekend. Echter, op het noordelijkste eiland Lewis heeft God, bijgestaan door z'n fanatieke aanhangers, tot een jaar geleden kunnen tegenhouden dat er op een sabbat werd gevaren. Via juridische stappen heeft de ferrymaatschappij Caledonian MacBrayne zijn gelijk moeten halen. Nog geen jaar geleden kon je bij ons op het journaal zien hoe de eerste zondagse ferry aanmeerde in Stornoway. Dit onder luid protest van een heleboel extremelingen, je vindt ze in elke godsdienst terug, die zwaaiden met bijbels en kruisen. Een voor ons onwerkelijk beeld in de hedendaagse wereld.
Niets van dit alles dus op Barra, waar de sabbatdag met een korrel zout wordt genomen. 
De laatste overzet van deze reis zal ons weldra in niet minder dan een kleine 5 uur naar Oban brengen, op het Schotse vasteland.

foto: Werner

Vaarroute Isle of Barra - Oban

We verlaten Castlebay, Barra en ook de buitenste Hebriden.

Nadat Barra uit ons zichtveld is verdwenen, kunnen we het bezoek aan de buitenste Hebriden afvinken op onze lijst. 

De eilanden hebben, mede dankzij de goede weersomstandigheden die we hebben gehad, mijn verwachtingen meer dan ingelost. We hebben ze 'ontdekt' en een beeld kunnen vormen, maar om ze echt te 'beleven' was onze beschikbare tijd wat kort. Het eiland Barra blijft hierbij mijn voorkeur dragen om ooit misschien nog een keertje te bezoeken, ondanks de oversteek van 5 uur. Het is zowat een allround eiland. Zoals van het eiland Arran wordt gezegd dat het Schotland in miniatuur is, vind ik (persoonlijk) dat het eiland Barra de buitenste Hebriden mooi samenvat op één eilandje. 

De zonnige overtocht wordt nog mooier als we de open zee hebben overgestoken en ons in de zeestraat 'The Sound of Mull' begeven. Van hieruit varen we naast het grote eiland  Isle of Mull, het tweede grootste eiland van de "Binnenste" Hebriden.

foto: Werner

Tobermory, de hoofdplaats op het eiland Mull, waar ook de Tobermory Distillery gelegen is.

Omdat Nicole & Hugo er niet bij zijn, besluit het animatieteam iets anders op poten te zetten om de passagiers te entertainen.

Een heuse reddingsoperatie wordt gesimuleerd op het achterdek, waar ook wij ons al een hele tijd bevinden. 

Ondertussen krijg ik per SMS bericht van het thuisfront, dat onze IJslandse grote vriend het vliegverkeer in Schotland en Ierland opnieuw aan het lam leggen is. Ons motto is nog steeds: "we zullen wel zien", eerst nog genieten van wat nog komen gaat.

foto: Werner

Duart Castle, Isle of Mull

Lismore Lighthouse

We zullen weldra Oban binnenvaren, zij het vanuit een andere richting dan vorige woensdag, toen we van Islay en Colonsay kwamen aangevaren. Het lijkt al een eeuwigheid geleden, zoveel is er in die vier dagen gebeurd. 

Wat er morgen ook moge gebeuren, aswolk of niet, dit kunnen ze ons niet meer afnemen.  

foto: Werner

MAIN

DEEL 2/2