 |
|
ZATERDAG 15 MEI 2010 |
Bullet The Blue Sky
|
Deze ochtend hebben 2 dingen mij gewekt: de gierende wind die ons raam en dak teistert, en de geur van brandend turfvuur die onze slaapkamer binnensluipt. Het eerste is te wijten aan de aanwezige strakke wind natuurlijk, maar ook doordat de B&B in een grote open vlakte is gelegen waar de wind vrij spel heeft over de moors. Het tweede, de turfgeur dus, is afkomstig van de vrouw des huizes haar turfkachel die in de keuken staat te branden. Eenmaal opgefrist nemen we plaats aan de ontbijttafel die in de keuken gedekt staat, en waar de gastvrouw druk in de weer is voor ons. Alsof we een 'thema' ontbijt mogen meemaken. De keuken is zo traditioneel ingericht, waarbij het ontbijt op een traditionele oude stoof wordt klaargemaakt. Maar dit is echt. We zijn ook blij dat onze gastvrouw zo dadelijk met ons mee ontbijt, want we zitten met nog zoveel vragen over het leven op deze eilanden.
|
|
Vragen over crofting, over de levensomstandigheden hier tijdens de seizoenen, en over het gerestaureerde black house dat in haar tuin staat (foto rechts). Ze vertelt graag over alles wat wij willen weten, en pas op het einde komen we te weten dat we eigenlijk zitten te ontbijten met een bekende en succesvolle schrijfster. Haar naam is Flora MacDonald, natuurlijk niet de Schotse heldin uit de 18e eeuw die Bonnie Prince Charlie hielp ontsnappen, maar wel Flora MacDonald die boeken schrijft, voornamelijk kinderboeken. Deze worden in het Gaelic gepubliceerd en zijn een groot succes. Mede doordat de verhalen gelinkt zijn aan de Hebridense cultuur. Haar laatst geschreven boek 'Còco is Crùbagan' is wegens succes ook vertaald naar het engels met als titel 'Cocoa and Crabs', en is genommineerd voor een award die werd uitgeschreven door de Britse krant 'The Herald' in samenwerking met winkelketen Tesco. |
 |
|
foto: Werner |
|
Het betreffende boek heeft als ondertitel 'A Hebridean Childhood'. Flora omschrijft in het boek hoe zij haar jeugd, een vijftigtal jaren geleden ondertussen, hier op de buitenste Hebriden heeft ervaren. Ze leefde op het naburige eiland Benbecula, waar we straks door zullen rijden. Ze vertelt vol trots dat het boek in vele scholen op de Hebriden wordt gebruikt als studiemateriaal om leerlingen een beeld te geven hoe het er vroeger op deze eilanden aan toe ging. Ook wordt ze veel gevraagd om op scholen haar boeken te komen voorlezen, in het Gaelic. Van haar laatste boek, die een nominatie gekregen heeft en waar ook de engelse vertaling staat ingedrukt, heeft ze geen exemplaar meer liggen dat we kunnen kopen. Ze geeft ons echter een kaart mee die ze voorziet van een tekstje en van haar handtekening, en dat we bij het boek kunnen voegen moesten we een exemplaar kopen natuurlijk. Natuurlijk! Eenmaal terug thuis van deze reis is het al zo ver. Ook zitten er nog twee CD's bij waarop te horen is hoe Flora het hele verhaal (in het Gaelic) voorleest. (foto onder) |
|
 |
| foto: Werner |
Ondertussen genieten we van haar vers gebakken brood, eieren en het spek. De interesse is ook wederzijds, en ze is nieuwschierig wat ons hier brengt, en hoe het is om in België te leven. TV heeft ze niet, en mist ze ook niet. Een PC dan weer wel. Hoofdzakelijk om haar boeken te schrijven.Ze overweegt om met haar B&B te stoppen doordat het veel energie vraagt op haar leeftijd. Energie die ze echter liever in het schrijven gaat steken.Het gerestaureerde black house in haar tuin is de perfecte sfeervolle omgeving om te schrijven, vertelt ze. Het liefst van al wil ze terug op een oude schrijfmachine gaan werken.Een reis naar deze eilanden zit vol verrassingen, en deze was er weer eentje. Zoals Forest Gump het ooit verscheiden malen zei: "Life's like a box of chocolats, you never know what you're gonna get". Met een gepaster Belgisch geschenk in de vorm van zo'n doos chocolade kunnen we haar dan ook niet bedanken. Niet alleen vrouwen in de whiskyindustrie ontvangen die, ook hele speciale vrouwen die we mogen ontmoeten tijdens onze reizen. En Flora heeft ze dik verdiend!We moeten afscheid nemen want we hebben nog een hele reisweg voor de boeg, een reis naar het zuidelijkste bewoonde eiland van de buitenste Hebriden.Website Flora MacDonald: http://www.calanas.co.uk |
 |
|
Flora MacDonald |
foto: Gunter | |
 |
 |
| foto: Gunter |
Via opnieuw een damweg rijden we van het eiland North Uist naar het eiland Benbecula, waarna we de volgende damweg nemen naar het eiland South Uist. Opvallend in dit vrijwel vlakke landschap van South Uist, is een 9 meter hoog Mariabeeld. 'Our Lady Of The Isles' staat hier sinds 1957. Het was een lokale pastoor die in het Mariajaar 1954 met het initiatief kwam om dit beeld te realiseren. Zijn beweegredenen waren om de manier van leven, taal en cultuur van het eiland in stand te houden. Die werd immers bedreigd doordat het Britse ministerie van defensie hier een oefenterrein voor raketten wilde opzetten. Als locatie voor het beeld werd de Rueval Hill (87m) gekozen, waardoor het Mariabeeld als het ware uitkeek over een groot deel van het eiland, maar vooral ook over de te bouwen militaire installatie die er toch kwam. Het beeld werd betaald door de lokale bevolking. |
 |
 |
| foto: Gunter |
foto: Werner |
 |
| foto: Werner |
 |
|
| foto: Werner |
'Causeway' tussen de eilanden
|
Voor we het goed en wel beseffen bevinden we ons aan de causeway die de oversteek maakt naar het eilandje Eriskay. Eriskay hebben we nodig om verder te varen naar het eiland Barra, waar we onze laatste eiland-dag zullen slijten. Bij onze overtocht over de 1650m lange causeway zullen we opnieuw otters proberen te spotten. Want in Eriskay is er namelijk wel een pub, en daar zijn we héél zeker van. |
 |
| foto: Werner |
 |
 |
| foto's: Werner |
 |
 |
| foto: Werner |
foto: Gunter |
 |
De pub op het eiland Eriskay waarvan we weet hebben van het bestaan is de 'Am Poltician'. Dit is gewoon de vertaling naar het Gaelic van de naam 'The Politician', de naam van het stoomschip waarrond alles draait. Het is namelijk voor de kust van Eriskay dat in 1941 de S.S. POLITICIAN schipbreuk leed. Het schip was onder meer geladen met 24.000 dozen whisky, waarvan er nog veel konden worden gered, en verborgen gehouden, door de eilandbewoners.
|
De overvriendelijke en mooie jonge barmeid kan bij onze bestelling er niet voor zorgen dat onze ogen op haar gericht blijven. Achter haar staan namelijk 3 oud uitziende whiskyflessen.Terwijl ze onze Tennent's uit de kraan laat vloeien zegt ze al lachend dat ze dat inderdaad zijn. Na onze pinten belanden ook de drie flessen op de toog, samen met een machete en ook nog een Jamaicaans bankbiljet. Mee in de cargo van het gezonken schip, dat op weg was naar Jamaïca en Amerika, zaten namelijk ook nog voor £ 145.000 Jamaïcaanse bankbiljetten (dit zou de dag van vandaag het equivalent van vele miljoenen Britse ponden zijn). Onofficiële bronnen beweren dat dit geld bedoeld was voor de Britse kolonie (Jamaïca), voor het geval er ginds oorlog uitbrak en er moest geëvacueerd worden. |
 |
|
foto: Werner |
 |
| foto's: Werner |
 |
|
Eentje met 'fake whisky' als inhoud. |
Eentje die stuk is. |
 |
 |
|
 |
||
Eentje die zelfs de originele inhoud nog bevat. |
Afkomst: 'White Horse Distillers' |
foto's: Werner |
 |
 |
| foto: Werner |
foto: Gunter |
 |
| foto: Werner |
De vriendelijke dame van het reserveringskantoor van de ferrymaatschapij werd daarstraks opgebeld om een plaatsje te reserveren op de ferry naar het eiland Barra. Het laaste plekje op die ferry was voor ons. De toestroom in de pub geeft haar gelijk. Niet alleen toeristen, ook een busvracht locals nemen de ferryovertocht om vanavond (zaterdagavond) te gaan feesten op Barra. Barra is namelijk zo zuidelijk gelegen dat God niet alles kan zien wat er op dat eiland gebeurd. Het Rooms-katholieke eiland Barra staat in schril contrast met strengere protestantse eilanden die noordelijker gelegen zijn. De ferry (foto onder) zal ons in 40 minuten naar Barra brengen. |
 |
|
foto: Werner |
 |
| foto: Werner |
|
|
|
Vaarroute Eriskay - Barra |
