HOME

TERUG

Het werd ons al gauw duidelijk, indien we nog voor het middaguur op de distilleerderij wilden zijn, we haast moesten maken. De snelste route op onze stafkaart werd genomen en we begonnen aan de afdaling. Wat echter grasveld leek te zijn was dit niet! Turfvelden vol putten, gevuld met water, mooi afgedekt met grashalmen. De vermoeidheid begon ons parten te spelen bij deze race tegen de klok. Het gebrek aan oriëntatiepunten of bekende aanknopingspunten maakten ons toch wat onzeker.

Loch Uigeadail

Na een hele tijd afdalen, versperde een prikkeldraad onze weg. Geen discussie, er onder of er over. Een eind verder in deze wei kwamen we plots tot het besef waar we ons bevonden. “We zitten in de wei van the big bad bull en ginder staat hij naar ons te kijken!!” Ongeveer 50m van ons versperde hij zo een beetje onze weg. Zonder af te spreken zetten we het beide op een lopen en met een soepele sprong namen we de prikkeldraad. Dubbel van het lachen stonden we terug op asfalt. Blij daalden we verder af en al vlug zagen we terug huizen, de bewoonde wereld.

Terug op Ardbeg waren we moe maar voldaan. Onze missie was geslaagd. Het middag uur was al lang gepasseerd maar een lunch kon nog net. Op de parking wisselden we van schoeisel. Op diezelfde bank waar ‘s morgens Stuart en Jackie nog zaten, bevonden zich nu traditioneel geklede Schotten (?). 

In het Old Kiln Café was het geweldig druk. Plots vloog een dame aan een tafel recht en begon te roepen : “You’ve been to Bowmore!!!” Iedereen hield zijn adem in en het werd plots stil. Ondanks het diepzwarte haar en knalrode lippen herkenden we meteen Christine Logan, de legendarische visitor centre manager van Bowmore. “Indeed, but that was 2 years ago”, antwoordde Gunter. “We must have made quiet an impression that you still remember us, … but on the other hand… you’ve made quiet an impression on us too!”, voegde Gunter er aan toe. Iedereen schatterde, zij nog het hardst.
“You must come over later, than we’ll have a few drams”, zei ze al lachend toen ze buiten ging. Gaan we zeker doen… NOT! Veel te gevaarlijk, zelfs gevaarlijker dan het gebied van het beest.

Eerst een lekkere frisse  pint of lager om onze opgelopen dorst te lessen, en daarna de legendarische Ardbeg Fishtastic Seafood Platter. Als dessert, de Chocolade Cake, bereidt met 17 jarige Ardbeg.

Er werd ons meegedeeld dat er vandaag geen distillerytours gegeven werden, vanwege het feit dat er een delegatie potentiële Franse investeerders aanwezig was, die al hun tijd in beslag nam. We mochten echter wel deze groep vervoegen op de Ardbeg pier, waar we mee mochten drinken van de aangeboden drams Ardbeg. Het was ondertussen mooi zomerweer geworden, en de oceaan was strakblauw. Stuart Thomson, in maatpak, stond de groep te woord, waarna alles in het Frans vertaald werd door een tolk. De drams stonden op vaten opgesteld en er werd duchtig bijgeschonken. We haalden onze eigen meegebrachte fles Ardbeg 10y te voorschijn. Deze moest dienen om een wallpaperfoto van de Ardbeg muur te nemen, wat uiteindelijk aardig lukte...

De uiteenzetting liep ten einde en de groep traditionele Schotten, meer als wilde dan als kiltdragende,  namen hun instrumenten ter hand. “Drums and pipes”. Ze werden aangekondigd als Clann an Drumma (maar dat is een ander verhaal).

Wilde taferelen ontsponnen zich op die pier. De muziek was zo wild en opzwepend dat één van de muzikanten spontaan de pier afdook, recht de  koude zee in. Wild!

Dit was een dag om nooit te vergeten.

"Ondertussen zijn we november 2006 en krijgt dit verhaal nog meer diepgang..."

Clann An Drumma trekt de wereld rond. Zo zag Werner ze in Edinburgh, tijdens het jaarlijkse Fringe Festival...

De Franse investeerders (Louis Vuitton Moët Hennessy) hebben toegehapt , en hebben The Glenmorangie Company gekocht, waarin ook Ardbeg zit

HOME

TERUG