TERUG

DEEL 2

Deel 1/3

Verslag: Werner (Lidnr.02)

Wat er aan vooraf ging...

Zoals steeds maak ik mijn ideeën pas openbaar als ik er zelf van overtuigd ben dat ze ook gerealiseerd kunnen worden. Anders verdwijnen ze in mijn notitieboekje om alsnog later terug op te vissen als ze wel gerealisseerd kunnen worden. Eén van die ideeën die mij realiseerbaar leek was het volgende: Nog nooit heb ik een lekkere Ben Nevis Single Malt geproefd. Niet dat ik er al zovele geproefd heb, maar telkens konden deze mij niet overtuigen. Tot ik bij mezelf dacht: misschien pak ik het verkeerd aan, en moet ik 'em gaan proeven op de top van de hoogste berg van Schotland en tevens het Verenigd Koninkrijk: de BEN NEVIS himself. Als het daar nog niet lukt om hem lekker te vinden, dan geef ik het op!

Op 13 juni tijdens de heenreis naar de graintasting van onze bevriende whiskyclub Cask Six in Mol, werd dit idee aan grote broer bekend gemaakt. En zo waren we al met twee om de klim te gaan proberen.

Ook de rest van de bende werd op de hoogte gebracht van dit idee. Marc (Lidnr.23), die tijdens onze Islay Alternative Half Marathon al bijstand had verleend, wilde ook dit avontuur niet aan hem laten voorbijgaan. De overladen agenda's werden vergeleken, en de afreisdatum van 28 september 2009 werd een feit.

...Tijdens de Cask Six Graintasting van 13/06/2009

Begin september 'vergaderen' we bij Marc thuis om de reisplanning door te nemen. Gunter heeft z'n fles Ben Nevis 10y meegebracht om symbolisch deze reisvergadering te openen. Gelukkig heeft Marc zelf een meer dan uitgebreide whiskykaart wat alles goed maakt. ...behalve de Ben Nevis 10y dan.  

In Marc zijn Schots wandelboekje staat de voettocht naar de top beschreven. Het begint bij mij toch al te kriebelen. Stiekem hopen we toch, tijdens ons komende Schotlandverblijf, één dagje minder slecht weer te hebben om op een verantwoorde manier, zoals ze het thuis graag hebben, de top te bereiken. 

We zullen wel zien.

MAANDAG 28 SEPTEMBER 2009

Uit strategische overwegingen werd er een B&B in Newtonmore geboekt voor ons verblijf gedurende deze reis. Het Larick House is gelegen op een dik uurtje westwaarts rijden naar het stadje Fort William, aan de voet van de Ben Nevis, en op een dik uur oostwaarts rijden naar het gebied waar we prospectie zullen gaan uitvoeren voor onze volgende clubreis in februari 2010. Dit laatste wordt ongetwijfeld gebundeld in een ander nog te verschijnen verslag.

Amanda Frazer, onze gastvrouw, voorziet ons niet alleen elke ochtend van een full cooked Scottish Breakfast, maar ook van de recentste weersvoorspellingen van en rond de Ben Nevis. Even denken we dat ze ook nog kunstjes kan met haar linker ooglid, maar dit blijkt al gauw om een zenuwtic te gaan, doch dit geheel ter zijde. Al gauw is duidelijk dat  h e t  op woensdag zal moeten gebeuren. Die dag dus geen prospectie voor de clubreis.

Op dinsdagavond 29/09/2009 (of was het nacht?) besluit ik de Ben Nevis, die tot dan onderdeel was van mijn meegebrachte bagage, te openen. Deze recent verschenen Single Cask botteling voor The Nectar moet ons nachtmutsje worden in onze B&B vanwaar we morgenvroeg richting Ben Nevis zullen vertrekken.

En wat blijkt? Deze Ben Nevis* is echt wel lekker. Limoen en melkchocolade in de neus. In de smaak blijft de frisheid van de limoen aanwezig. De chocolade ruimt plaats voor caramel, zoals je die in Mars repen terugvindt. Lekker... echt lekker. Damn!

Dit had het einde van dit verhaal kunnen zijn. We hebben een lekkere Ben Nevis geproefd en gedronken zonder op de top te staan, en kunnen dus morgen gewoon verder op prospectie voor onze komende clubreis.

Maar in tijden van Frank De Winne en Pater Damiaan willen ook wij als helden herdacht worden, en besluiten toch maar om morgenvroeg de top te gaan beklimmen. We hebben dan ook nog 2 andere Ben Nevis flessen die de vereiste criteria niet gehaald hebben.

Ben Nevis 1995 55,5% Hogshead No.964  193/212
Distilled in November 1995, bottled at cask strength in March 2009
Exclusively for The Nectar NV, Belgium

WOENSDAG 30 SEPTEMBER '09

Deze ochtend wordt er geopteerd voor een Continental Breakfast. Een rare gewaarwording aan de ontbijttafel, maar we moeten er door.

We vragen aan Amanda, onze gastvrouw, of ze graag heeft of we nu al afrekenen voor ons verblijf.
De kans dat we de klim niet overleven is niet onbestaande. De beklimming van deze berg  is verraderlijker dan men zou verwachten.
De weersomstandigheden spelen hierin een belangrijke rol. Zo was het dodental tussen 1990 tot 1995 maar liefst 13! Enkelen hiervan zijn gebeurd tijdens het rotsklimmen, maar ook enkelen die het wandelpad volgden zoals ik, Gunter en Marc dus.

Onderkoeling is hier de grootste boosdoener bij de slachtoffers die het wandelpad volgden. Ook in het visitor centre, waar het pad begint, wordt ons gewezen op de gevaren die deze voettocht met zich meebrengt. Ondanks de aangename temperatuur van een 15°C hier aan de voet van de berg, worden er een dikke 8km verderop tegen de top vriestemperaturen gemeten, en is er kans op de eerste sneeuwval na de zomer. De bezorgde vrouw achter de balie van het visitor centre wijst ons op de aanwezigheid van Cairns die het laatste steile stuk naar de top markeren. Deze 2 meter hoog gestapelde stenen, Cairns dus, bakenen het pad af dat je het veiligste naar de top brengt. Omdat die top gemiddeld 355 dagen op een jaar in de wolken ligt, is de zichtbaarheid hier soms zo miniem dat de stapels stenen je de weg wijzen, en je zo van de klifranden weg houden. Dolletjes! De vrouw beloofd ook dat het weldra op zou houden met drizzelen en het de rest van de dag droog zal blijven. En als het echt meezit zouden we later op de dag zonder mist van de vergezichten kunnen genieten. Ze vertelt ook nog dat een £2 kostende wandelkaart echt wel het minste is dat je mee zou moeten nemen. Zo worden we een klant bij haar en om 10AM beginnen we aan onze tocht.

Het 'path' ziet er echt uit als een wandelpad, althans bij aanvang. Het eerste obstakel dat moet overwonnen worden: The River Nevis . Gelukkig is er een hangbrug voorzien die ons vrijwaart van natte voeten.

Ter hoogte van de laatste wegwijzer naar de top, we bevinden ons nu al 200m ver en wel 20m boven de zeespiegel, gaat onze vriesweerkleding al weer uit.

Pfff, nu hebben ze ons goe liggen... . Nu moeten we heel de tocht die dikke jas mee naar boven sleuren. Alsof die 3 flessen Ben Nevis nog niet genoeg waren.

Bon, de drizzle is dan wel al gestopt, de transpiratie houdt ons hoofd vochtig en koel.

Het te volgen pad veranderd al vlug van een macadam waarop de stenen zich nog vast onder de voeten bevinden, tot een pad met losliggende stenen en rotsblokken, waarop het uitkijken is om niet vroegtijdig een punt achter deze missie te moeten zetten. De vochtigheid van die stenen maakt dit alles minder eenvoudig.

TERUG

DEEL 2