Reisverslag Jaco
"Six went to Islay ..."

Maandag 27 februari

De wekker loopt al weer af net na 5 uur. Na aan verkwikkende douche en een English tea stappen we in de busjes voor een korte rit naar de ferry in Kennacraigh.

Na een oefening in “close parking” in het laadruim klimmen we de trappen op naar de passagierslounge, waar we ons tijdens de afvaart volstouwen met een “full cooked breakfast”.

Bij het afmeren, in Port Ellen, hebben we een mooi uitzicht op een schip vol gerst dat wordt gelost voor een van de distilleerderijen.

 Na het afrijden van de ferry verlaten we direct Port Ellen via de A846 richting Ardtalla.  Net voorbij Lagavulin draaien we een zandweggetje in, dat langs enkele huizen voert en doodloopt op een goede 100 meter van de kustlijn. Een zeer korte wandeling tussen de schapen en over ruw terrein brengt ons bij de restanten van Dunyvaig Castle. Tot onze grote verrassing wordt er ineens een fles Lord of the Isles (Ardbeg 25y) tevoorschijn getoverd.

Opgetogen wandelt de groep terug naar de busjes.

Na enig wachten worden we door een jonge vrouwelijke tourguide rondgeleid door de distilleerderij. Al snel blijkt dat haar uitleg aan alle kanten rammelt, wat niet echt bevorderlijk is om je aandacht bij haar verhaal te houden. We gaan als compensatie dan maar wat babbelen met de mashman en distiller die duidelijk een betere kijk op heel het gebeuren hebben.

De tour eindigt in het visitor center waar we allemaal een glas 10-jarige Laphroaig krijgen aangereikt. Wat onmiddellijk opvalt, is de neus die totaal verschillend is van datgene wat ik thuis gewend ben om in een 10-jarige te ruiken. De eerste impressie is nu fruit en bananen.

Jack Dunford, een oudgediende van de distilleerderij, vertelt ons dat we worden beïnvloedt door de veelheid aan aroma´s die hier in en rond de gebouwen hangen. Hierdoor komt de fruitigheid veel meer op de voorgrond in plaats van de ziltige zoete turf die je normaal eerst gewaar wordt.

Al snel moeten we weer op pad, naar Ardbeg, om ons tijdsschema niet in de war te sturen.

De rondleiding wordt ons hier gegeven door Jackie Thomson zelf ( Stuart is spoorloos??). Jammer genoeg ontdekken we dat de productie momenteel volledig stilligt door werkzaamheden. De tunroom wordt voorzien van een nieuwe vloer en er wordt ook een pijplijn aangelegd om de spent lees rechtstreeks in zee te lozen.

Als troost smokkelt Jackie ons binnen in een van de warehouses waar we rechtstreeks uit het vat mogen proeven (uit een groot Guinnes glas). De te proeven pareltjes zijn Ardbeg 1975 sherry matured en een 1990 bourbon matured.

Na dit spoelen van de amandelen is het verzamelen geblazen in het Old Kiln Café voor een voortreffelijke lunch met seafood salad. Net voor we weer op pad willen, naar onze volgende afspraak in Bowmore, duikt Stuart Thomson op. Na wat heen en weer gepalaver worden we door hem uitgenodigd om rond 6 uur nog eens binnen te komen voor “something special”.

Distillery manager Ian “Percy” McPherson, geeft ons een rondleiding gelardeerd met zijn eigengereide gevoel voor humor (sommige slachtoffers hebben hier misschien nog altijd bedenkingen bij? ). Uiteindelijk duiken we warehouse 1 in (thank you lord) waar we beginnen met en goed slok van de lekkere newmake spirit. Nu Percy eenmaal “in the mood” is laat hij ons ook een first fill Oloroso 1990 (of 1995 volgens andere bronnen) proeven. Vervolgens krijg ik een doos glazen en een beker in mijn handen gedrukt en we gaan op weg naar een volgende warehouse. Hier is de ervaring nog indrukwekkender. Percy weet goed gebruik te maken van zijn valinch om ons een 1964 first fill sherry (cask 5084) en een 1964 refill sherry (cask 5085) te laten proeven. Zo na elkaar geproefd zijn de verschillen werkelijk frappant. De first fill is een en al fruitigheid terwijl dit in de refill veel minder terug te vinden is.

Terug in het geïmproviseerde bezoekerscentrum laat Percy de liefhebbers nog verschillende leeftijden en expressies proeven. Enkele mensen worden ook verleid tot een blindtasting, met natuurlijk de obligate vraag wat ze net geproefd hebben. Natuurlijk slaat men de plank volledig mis, we zullen de namen van deze ongelukkige mensen dan ook hier maar niet vernoemen.

Op een bepaald moment informeert Percy waar we eigenlijk logeren terwijl we op Islay zijn. Bij het vernoemen van het White Hart Hotel krijgen we als reactie: daar gaat toch niemand naartoe.

Vervolgens worden we op sleeptouw genomen naar een van de nieuwe lodges, waar 16 man tegelijk kan verblijven. Gloednieuw en schitterend afgewerkt.

Van Bowmore gaan we naar ons hotel, waar de kamers worden verdeeld en de bagage naar boven wordt gebracht. 

Dan snel weer door naar Ardbeg waar Stuart op ons wacht.

En iets speciaal heeft hij inderdaad tevoorschijn gehaald. Een fles Ardbeg 1972(2003) gebotteld voor Italië, wordt er opengemaakt en met zeer veel plezier gesmaakt ( enkel onze ouderdomsdeken merkt grommelend op dat er slecht 1 goede Ardbeg is, en dat is de 10-jarige).

Gunther heeft als verrassing voor Stuart een fles Ardbeg Very Young bij, gefinished gedurende enkele maanden op een portovat bij Jan. Dit valt zo in de smaak dat we de rest van de fles 1972 meekrijgen.

  Na een levendig diner met lentil soup en lamb hot pot wordt er nog een wandeling gemaakt naar de Port Ellen maltings. In het donker, goed ingeduffeld tegen de kou en nattigheid (regen, hagel, sneeuw), wandelen we naar de plaats waar vroeger de destilleerderij stond, nu aangegeven door een hoop puin. Na een kleurrijk verhaal van onze woordvoerder wordt er een fles Port Ellen 23y, sherry matured, opengemaakt en gedegusteerd ter nagedachtenis van dit grote verlies.

Jaco

TERUG