|
|
100PROOF.BE |
|
 |
|
|
Nu volgt het laatste stuk naar Killarney, zo’n 100km verder naar het zuiden.Lunch en koffie aan een tankstation en in een mum van tijd zijn we via Macroom en een nieuwe expresweg ter plaatse. Even zoeken naar het station en het Hostel in de buurt.Na wat zoeken en veel fantasie lijkt het inderdaad “In front of the Station” te liggen. Ik neem mijn intrek in the Disney Room maar buiten twee jonge Oostenrijkse deernes is er niets te merken van Mickey Mouse of zijn kompanen. Dat daar maar geen prullen op Vangheluwse wijze van komen.
|
 |
 |
We rijden helemaal tot Molls Gap, onderweg vinden we een afgelegen plekje aan Upper Lake.Het is hier zó stil… alleen een verfrissend zacht briesje en het kristallen gekabbel van het water, ik word er zelf stil van en dat wil al wat zeggen.Michelle vertelt me haar leven, ik een deel van het mijne en we filosoferen over alles en nog wat.De overweldigende natuur legt ons af en toe het zwijgen op. Dit is alvast een plaatsje in mijn persoonlijke top tien.De zon zakt en
het wordt frisser, tijd om op te stappen en op zoek naar een hopelijk
lekkere hap.
|
 |
 |
In College Street
zie ik een bekend uithangbord” Dan Linehans Bar” Hier heb ik samen
met vriend Bert heel wat donkere pints soldaat gemaakt. Twee deuren
verder is er eten en muziek. Meer moet dat niet zijn. Dit is echt
genieten, een goed glas, goed gezelschap en de juiste ongedwongen sfeer.
De tijd vliegt en de drukke dag laat zich voelen. We
zoeken onze slaapstee op “good night Michelle, good night Jo, thanks
for a fine day”.
In het hostel blijk ik nog een kamergenote bij te hebben, een lelijk Duits wijf. Ze vraagt me: Can i sleep on top of you? Geschrokken antwoord ik: No! Maar ze begrijpt de grap niet. Verloren moeite dus duik ik in mijn koffer. |
Still
in doubt
So
i killed the car
divorced
the dog
sold
the children
and
broke the wife
but
still
i
keep asking myself
should
i
swing
waltz or jive
|
Woensdag
01
September 2010
Vandaag is het D-day. Carrauntoohill staat op het programma. Het hoogste punt van Ierland (1039) Die mag op mijn palmares niet ontbreken. Mijn taxi inclusief vriendelijke chauffeuse staat al klaar en na wat zoeken word ik afgeleverd aan het weggetje dat naar de voet van de berg leidt.
|
 |
 |
|
 |
Aanvankelijk gaat het
tussen de boerderijen zachtjes omhoog.
|
 |
 |
 |
 |
|
Het met stenen bezaaide pad gaat lichtjes omhoog met af en toe een steiler stuk. Er staat flink wat wind die over de kam komt en de zon doet wat flauw achter de wolken. Na een dik uur sta ik voor een muur: The Devils Ladder. Een vreselijk stijl stuk, gelukkig is het droog. Dit is meer klimmen dan wandelen. Voortdurend is het uitkijken naar de beste route, aanduidingen zijn er niet. De naam is terecht gekozen. |
Na een 40tal minuten
zuchten en zwoegen kom ik boven op de richel en word beloond met een
wondermooi uitzicht over de Mc Gillycuddy's Reeks, de bergketen die
Kerry beheerst. De top ligt nog een flink stuk hoger en ik begin het
toch wat te voelen in mijn knoken. Om 12u07 ben ik boven. 2u47’, niet
slecht voor een ouwe knakker. Voor enkele momenten ben ik de
hoogstgeplaatste persoon van Ierland,
|
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
Achter een stenen
muurtje trek ik wat meer kleren aan en eet en drink wat. Ik schrijf mijn
dagboek wat bij en geniet van het uitzicht over bergen, meertjes en hier
en daar een inham van de altijd nabije zee. Dit is echt de moeite, een
waarlijk hoogtepunt in mijn miserabele bestaan. Ik stuur wat blije
berichten de wereld in en krijg van het thuisfront antwoord “dat ik
maar moet zien dat ik er niet af val”een ondertussen boven gekomen
medemens vereeuwigt mijn prestatie voor het nageslacht, waar mijn oudste
dochter nu stilaan mag aan beginnen, ik ben er helemaal klaar voor. Nog
even genieten van de wind, de zon en het moment. Veel beter wordt het
niet! Maar dat heb ik ooit nog eens gezegd.
|
 |
Carrauntoohill
Dreigend
staat je kruis geplant
hoog
boven killarney
mistvlagen
rollen naar beneden
strak
de wind
the
devils ladder
doet
zijn naam eer aan
later
beloon je me
met
ierland aan mijn voeten
even
ben ik
high
king of ireland
|
Tijd om af te dalen want het is hierboven maar frisjes ( 6 á 7 °) The Devils Ladder is een beetje gevaarlijk maar nu heb ik het voordeel dat ik de ideale route beter kan lezen. Toch maar opletten dat ik in een stuk beneden kom. Af en toe heb ik handen, voeten en nog wat evenwichtsorganen nodig om recht te blijven maar al bij al gaat het heel vlot. Achter de bergrand ben ik uit de strakke wind en het is weer hoogzomer. Zeer
vrolijk gestemd stap ik onder een stralende hemel verder. Ik groet
vriendelijk de sukkels die nog naar boven moeten en ben licht euforisch.
Jaren geleden dat ik me nog zo goed, puur, gezond en gelukkig gevoeld
heb. 55 en nog lang niet versleten. Mijn ego wordt weer langs alle
kanten gestreeld en ik moet Michelle bijtreden: It’s big!
|
|
Ruw terrein |
Terug aan het
beginpunt zit mijn trouwe metgezel naar eigen zeggen net neer voor een
koffie en wat lezen in de zon. Het is net half twee geworden: 4u30’ op
en neer de berg. Ik kan het nog. De welverdiende koffie en scones gaan
er vlotjes in en de madam van de cafetaria beweert dat ik naar boven
gelopen ben. Niets van, ik kan gewoon heel goed stappen.
Het uur van
afscheid nadert. In Killarney is het lekker warm en gezellig druk. We
vleien ons neer op een terras achter een groot glas. Michelle is
tevreden van mijn optreden de laatste dagen en ik van het hare. Een
mooie vriendschap blijkt geboren en we beloven elkaar contact te houden
en noemen dit geen vaarwel maar tot ziens. Wat ben ik slecht in dit deel
van het programma. Ik pak mijn spullen uit de koffer, nu is er geen
uitstel meer. Dikke kus, warme knuffel en weg is ze. Een beetje verweesd
blijf ik achter op de stoep. Das Leben ist ein ehwig abschied nehmen,
zegt den Duits. Voorwaar een mooie slotscène van een complexloze
zaterdagavondfilm.
|
 |
Hoog tijd om mijn
naar zweet stinkende zelf onder de douche te stoppen en eindelijk wat
schone kleren aan te trekken. Liefde is een stinkend wonder, zei Dimitri
Van Toren, maar daarom hoef ik dat nog niet letterlijk te nemen. Proper
gewassen! Een beetje besluiteloos zit ik wat af te kicken. Maar een mens
moet eten en in Dan Linehans Bar vind ik pub food voor geen prijs. Tot
mijn verbazing is het hier nog niet veel veranderd. Onze ouwe Dan blijkt
ondertussen overleden maar om hem te eren zal ik hier mijn avond en mijn
geld spenderen. Ik geraak aan de praat met Patricia (Trish voor de
vrienden) die me tal van tips en een zak ijs verschaft voor mijn
pijnlijk opgezwollen pols die ik bij de wandeling bezeerde maar door de
opwinding vergeten was. In één moeite geeft ze me ook nog een vlotte
beschrijving van de fietstocht door de bergen die ik zeker moet
afwerken. I leave the building en laat me leiden door de geluiden van de
nacht. Ik luister wat naar een groepje in een tochtig steegje. Ok maar
wel frisjes. In de Murphys bar is de sfeer goed en ik babbel wat met
vader en dochter uit Nl-Limburg. Gezellige mensen die Kris en Mylène.
Toch maar op tijd
naar mijn eigen plekje dat ondertussen helemaal van mij is.
|
