 |
|
|
VERSLAG: Gunter (Lidnr.01) |
Toch maar weer naar het whiskyfestival in Gent. Steeds meer en meer hoor je dat het whiskyfestival te duur is en dat er betere zijn. Dat klopt allemaal wel maar het gaat tenslotte nog om whisky en dan ben ik er graag bij. Dit jaar hadden we nog eens het geluk om aan vrijkaarten te geraken en aan een goedkoop weekend-tarief voor de trein. (Dat laatste krijgt iedereen hoor.) |
Samen met mijn confrater spoorde ik dus op zondag 15 maart naar de “Vlaanders”. We waren niet de enigen en op de trein troffen we al een contingent bekende Limburgers van de Tongerse Whiskyvrienden. Gezellige boel. Honger splitste ons op aan Sint Pieter en wij tweeën wandelden door het Citadelpark verder naar het festival.Toch een beetje verbaasd dat er dit jaar geen Tai-Chi beoefenaars in het park waren. |
|
 |
|
Eenmaal door de deur door zagen we nog meer bekenden. Jurgen “the whisky mercenary” en Joris van “the Nectar”. Beetje wazig. Omdat het dag 2 van het festival was of omdat mijn fototoestel het nog wat te vroeg op de dag vond om zich al scherp te stellen?
|
|
 |
|
De flessen aan de stand van “The Whisky House”, lees: Geert De Bolle, stonden stijf stil dus die fotograferen werd al wat makkelijker. Grote line-up van de mannen van Ian Mcleod. |
|
 |
Nog even groeten naar de organisator, Dhr. “Wapperaar”, en we konden onze eerste drams gaan spenderen.Die eer viel te beurt aan de stand van Gordon & MacPhail oftewel Eric & Eric. Direct maar voor ’t beste zou ik zeggen en we lieten ons een royale Glen Grant van 50 jaar oud inschenken. Ik weet het, dat is de lat direct wel heel hoog leggen, maar ten eerste: zij zijn het waard, ten tweede: de lust om drams te spenderen aan mindere goden is getemperd en ten derde: verdomd lekker spul! |
Dhr. Wapperaar |
|
 |
|
Kennissen en kenners zullen er ons tijdens deze festivaldag er geregeld op wijzen dat Eric een fantastische Glen Grant bij heeft (grijns). |
|
 |
De stand van Exclusive konden we dus gerust passeren. Blijkbaar gaan Dave Stirk en z’n vader nog sterk. Weer een nieuwe “packaging” met vogeltjes erop. Zie je in ieder geval aan “ons kanten” niet veel. |
 |
Bij Jurgen stoppen we even voor een praatje met z’n standhoudster. Nu de “kids” wat groter zijn zien we Patricia, Mrs. Mercenary, meer en meer verschijnen op allerlei whiskyactiviteiten. Een goede zaak voor die whiskyactiviteiten. We wisselen clichés uit, “vrijdag komt hij zeker binnen”, “mmm, interessante whisky …”, “ja, maar wacht op de afdronk!” etc. etc. en ik proef van hun nieuwe Ben Nevis. De zoveelste lekkere Ben Nevis uit recente tijden. Zou het kunnen dat de brouwerij, die ondertussen zowat eigenaar geworden is van Nikka, Ben Nevis wat meer speelruimte gegeven heeft dan dat Nikka voorheen deed? De “brouwerij” werkt nu vooral met whisky’s geproduceerd door Nikka zelf, om hun blends te … euh … blenden. |
|
|
Aan de stand van Benriach staat een voormalig werknemer van Tobermory.Stuart Buchanan stelt niet enkel trots z’n nieuwe 18 jarige geturfde Benriach voor, maar drukt ons ook op het hart om de nieuwe officiële Ledaig 18 Y, geturfde Tobermory, te gaan proeven. “Good stuff, I made it!”, vertelt hij glunderend. |
 |
|
Op weg dan maar weer. Via Beckers van het voormalige Douglas Laing, nu nog o.a. Old Malt Cask en Provenance, te ver doorgeschoten tot de stand van Cinoco met Old Particular van het voormalige … Douglas Laing. ‘Tja, ik weet het. Het is een lang verhaal, dat van Douglas Laing. Het begon eind jaren ’40 met de vader, ging verder met de twee zonen en zal hopelijk nog verder gaan met de respectievelijke kleinkinderen van de oprichter en heeft zich nu dus opgesplitst in 2 verhaallijnen. De geschiedenis zal uitwijzen of dit een meerwaarde creëert voor de whiskyliefhebber. Waarschijnlijk wel hoor.
|
|
 |
|
 |
|
Ernaast vinden we dan eindelijk de Ledaig 18, gemaakt door “deien elentriker”. Afvinken! |
|
 |
 |
Men mag niet vergeten dat “whisky” maar een realiteit is zoals een andere en ook al heb je een bestseller geschreven over whisky en ben je al jaren eregast op dit eigenste whiskyfestival, dan nog bestaat de kans dat je in volle drukte met meubilair loopt rond te sleuren.Zoals hier gedemonstreerd door David Wishart van “Whisky
geclassificeerd”–faam.
|
 |
Lucie Stroesser had gevraagd of we langs kwamen en als Lucie dat vraagt, dan doe je dat.Trots liet ze ons de nieuwe 18 jarige Arran proeven. Terecht: trots! Vooral het romige mondgevoel viel op bij deze oudste versie van Arran tot nu toe. We bespraken de nieuwe finishes van Arran in verhouding tot eerdere edities en als toetje liet ze ons de festivalbotteling proeven. Een ex-sherry hogshead van 15 jaar oud. Ze was wat zenuwachtig en vertelde dat ze hoopte dat hij uitverkocht zou raken. Het andere zou niet leuk zijn. Om haar gerust te stellen heb ik de, volgens de dame aan de verkoopstand, twee laatste flessen dan maar gekocht. Ik blij, de dame blij en Lucie blij! We zijn er om elkaar te helpen nietwaar? |
 |
 |
 |
|
FESTIVALBOTTELING |
 |
 |
|
Omdat we nog drams overhadden en omdat ze ons zo verrast hadden met de release van de Solist Fino enkele jaren terug, vonden we dat we de stand van Kavalan moesten vereren met een bezoekje. Spontaan bestelde m’n confrater een Sherrybotteling en ik eentje uit een blauwe koker. Wow!!! Niet de sherry. Die was wat te “modern” van smaak en aroma voor oude rotten zoals wij, maar die blauwe! Vinho Barrique stond er op de fles, maar dit dekte volgens mij de lading niet. Navraag leerde dat de hostess er niets van af wist, maar de sober geklede dame die ze erbij haalde wel. Deze wist duidelijk van welk hout de pijlen gemaakt waren. Een ex-wijnvat, geschraapt en terug gebrand was hier gebruikt om hun spirit in te laten rijpen. Met een angel share van maar liefst 12% kon dit rijpen niet al te lang gebeuren. De bewerking van het hout leverde echter zo’n complexiteit in aroma en smaak op, dat dit samen met de snelle maturatie tot één van de meest indrukwekkende drams van het festival behoorde. Grappig dat sommige festivalgangers later me hun glas van dit goedje in de handen wilden duwden en ik met een onschuldig gezichtje kon repliek geven: “die Kavalan zeker?”. “Lap, hij heeft hem ook al ontdekt!”, was ’t antwoord dan. |
|
 |
|
Noot: enkele maanden later wordt deze Kavalan uitgeroepen tot “beste single malt ter wereld” door “Whiskymagazine”. |
|
 |
|
Luide klanken weerklinken plots, alsof iemand zo gek was om hierbinnen op een doedelzak te gaan staan blazen. Oh ja, dat ’s juist. De jaarlijkse traditie van “Adress to a Haggis”. Voorgegaan door een pipe-band schrijdt David Wishart naar het podium. In de stoet bevindt zich een “skone” die plechtig de haggis naar het schavot draagt. David draagt het gedicht voor met passie en vuur, zoals Robert Burns het bedoeld heeft, en slacht het “diertje” ritueel waarna het door omstaanders verorberd wordt. Geïntrigeerd slaan we een praatje met de “skone”. Met de haggis heeft niet veel zin meer, toch? Plots vroeg iemand haar: “Heb je even?” en werd de schotel in haar handen gelegd en met een duwtje in de rug liep ze in het hoofd van de stoet op het podium af. Ze bleek in opleiding te staan bij een whisky/cocktailbar aan de kust op een geheime locatie. “Toch niet van bij die mensen op TV zekers, bij Siska Schoeters en Bart Peeters?”. En inderdaad. Ontzettend boos vanwege het knip en plakwerk in de opnames hadden de eigenaars zich voorgenomen om nooit noch mee te werken aan zulke programma’s. Ik had de uitzending gezien want het ging tenslotte over whisky gaan en begreep wat ze bedoelde. In het BBC programma over vernieuwende cocktails, ter plaatse gemixt in Pancras Station te London, kwam haar bazin beter uit de verf en met de troostende woorden dat ze zich geen zorgen moest maken over haar werkgevers, kwaliteit komt toch bovendrijven, namen we afscheid van haar, het festival en Gent in het algemeen. |
|
 |
Noot: alle gedronken whisky’s zijn niet vermeld |
 |
