 |
|
WEE DRAM MASTERS
|
|
END
OF AN ERA Hoera,
dacht ik. Weer eens een uitnodiging voor een Wee Dram Masters in m’n
mailbox. Wee Dram Masters, brainchild van Bert Bruyneel, ex-malt maniac,
onafhankelijke “Asta Morris”, onnavolgbare kenner van Japanse
whisky’s (graptje), kind aan huis bij vele distilleerderijen en
whiskyfirma’s, columnist bij Whisky Passion etc … etc … |
|
Beste
Wee Dram Master, 22/09/2005,
dat was de datum van de eerste Wee Dram Masters tasting. 19/12/2014
wordt de datum van de allerlaatste Wee Dram Masters. We maken net de 10
jaar niet vol. Toch hadden we 39 Masters tastings, met daarop zo’n 225
flessen ‘oudjes’ die de revue passeerden (we hadden enkele keren dat
er maar 4 of 5 flessen waren met sparring partners). Van
een koude douche gesproken. Vanaf ik weet had van de Wee Dram Masters en
een eerste uitnodiging kunnen versieren heb, heb ik hemel en aarde
bewogen om er steeds bij te kunnen zijn. In eerste plaats natuurlijk
voor de ‘oudjes’, maar er was meer. Gedurende
deze jaren vormde zich een echt leuke groep liefhebbers, en deze mensen
zijn ook echt vrienden geworden. We deelden vele mooie momenten, en
proefden bijwijlen echte kanonnen. Nagel
op de kop. Niet dat het whiskywereldje dun bevolkt is, bijlange niet,
maar ieder heeft toch z’n eigen invalshoek en vooral z’n eigen
gevoel voor humor. Om in zulk een kleine groep zoveel gelijkgestemde
humor te vinden, met de whisky’s als bindmiddel natuurlijk, was een
godsgeschenk en de oorzaak van menig lichte buikpijn van lachkrampen. Nu
is het moment gekomen om een sierlijke streep te trekken onder het
hoofdstuk ‘Wee Dram Masters’, maar niet zomaar een streepje. Velen
die mij kennen, weten dat Luc Timmermans mij ooit de nickname Jefke
Speyside toebedeelde. Wel, waarom de Masters niet definitief afsluiten
met een rijtje dikke Speysiders: Uiteindelijk
begreep ik het wel hoor. De wereld verandert en waarom dan niet eindigen
in schoonheid met een laatste “lap erop”. Toch blij dat ik er deze
laatste keer er ook bij kon zijn, daar in ’t konijntje. Deze 39ste
‘Masters’- tasting zal weer plaatsvinden in ’t Konijntje op de
Kwaremont (Ronde van Vlaanderenstraat 13, 9690 Kluisbergen).
|
 |
|
| Door feestelijk verlichte
straten zakten we af naar de Kwaremont. 1 uur en 45 minuten via Antwerpen.
Jaaa, je moet er wel iets voor over hebben, maar eenmaal op de
“tastingzolder”, tussen vrienden, voel je je direct thuis. En dan komt
Bert binnen … gelukkig mét de whisky’s. |
|
 |
|
 |
DAILUAINE 27Y 50.8% CADENHEAD’S AUTHENTIC COLLECTION Zure appels. Houtkrullen. Wordt zoeter maar blijft zuur. Bam. Heet. Zoete thee. Levendig. Het fijne suikerlaagje rond een “suikerboon”. Gezoete thee. Vegetaal (zure stengels). Niet zo bekend werkpaard van Diageo met weinig officiële bottelingen. Dat maakt deze oude versie van deze Speysider, gedistilleerd in 1962 en gebotteld in 1989, meer dan geschikt als opener vandaag. Ook even een “reminder” dat
Cadenhead’s uit Campbeltown toch al een tijdje bezig is. |
 |
TOMINTOUL 40Y 45.2% THE WHISKY FAIR 1966/2006 Festivalbotteling uit Limburg an
der Lahn. Daar vindt het jaarlijkse whiskyfestival plaats, waar je als
whiskyliefhebber toch minstens 1 keer in je leven zou moeten geweest
zijn. Enorm. Deze Tomintoul was dus in 2006 de festivalbotteling. Zelf,
Angus Dundee Distillers, bottelen ze hun Tomintoul’s meestal verdund.
Ook hun oudere. Deze 40 jarige op vatsterkte vertelt dat er daar heuse
pareltjes gerijpt worden, die verdund misschien niet altijd tot hun
recht komen. |
 |
LONGMORN “NNL GROOM” 39Y 57.4% DAILY DRAM 1971/2009 Donkere thee. Guimauve. Enkele
aanwezigen herkenden dit woord niet. Het is een snoepje van suiker,
opgeklopt eiwit, geweekte gelatine, Arabische gom en kleur- en
smaakstoffen. Vroeger werd ook nog het slijmerige wortelextract van de
moerasplant Heemst (Marsh Mellow in ’t Engels) toegevoegd, maar dat is
ondertussen vervangen door maïssiroop. Typisch voorbeeld is het enige
snoepje in Maria-vorm. Maar we wijken af. Lekkere oude en nog betaalbare
whisky. In 2009 toch nog …
|
 |
| Als hierna nog een bespreking
volgt van de staalflesjes die iemand bij zich had, ziet MC Bert het even
niet meer zitten. “Blij dat het de laatste keer is zeker, Bert?”
(Tot hilariteit van velen.) |
 |
CAPERDONICH 36Y 57.9% DOUGLAS LAING PLATINUM SELECTION Dé whisky die Bert bekeerd
heeft van het turfdom, dé whisky die Bert z’n nickname “Jefke
Speyside” opgeleverd heeft. Machtig intens en zo complex dat het de
mens z’n behoefte aan rook doet vergeten. Een schitterend staal van
een helaas verdwenen distilleerderij. Bert wordt er haast melancholiek
van. Vervlogen tijden, ouder worden en zo van die dingen. |
 |
|
 |
GLENFIDDICH 30Y 51.7% CADENHEAD’S AUTHENTIC COLLECTION Een onafhankelijke Glenfiddich
op vatsterkte. Die kan je volgens mij op 1 hand tellen. Om maar te
zeggen dat ik geweldig veel respect heb voor deze fles. Het zachte fruit
is er, perzik en peer, de kruidigheid en vanille. Alles versterkt door
de extra percenten alcohol. Een herinnering om te koesteren.
|
 |
 |
BENRIACH 1976/2006 53% Een Benriach en dan nog wel uit
1976! Als “Jefke Speyside” is het normaal dat je een Benriach op de
line-up zet, zeker als je der zo’n beetje kind aan huis bent (hier
zijn de sleutels van de warehouses Bert, gaat u maar een vat kiezen!).
Benriach uit het jaar 1976 dan nog, legendarisch. Er is zelfs al eens
een tasting geweest met àlle bottelingen uit 1976 en ik vermoed dat
enkele medetasters daar ook op aanwezig waren, gezien de ernst en kennis
waarmee ze deze fles bestuderen. Kenners! |
 |
 |
|
 |
|
| Alle gekheid op een stokje, de
avond, het gezelschap, de bezoeken aan ’t Konijntje, de Wee Dram
Masters … het loopt allemaal op z’n einde. Nog een keer rondkijken
naar het decor vol glazen herinneringen en we trekken de deur achter ons
dicht. Diepe zucht. Einde van een tijdperk en wie weet wat de toekomst
brengt en welk plaatsje Bert daarin zal “op eisen”? |
 |
|
Met vriendelijke
groeten en graag tot ... Bert.
|
