Vom Fass is een internationale keten van shops die specialiseren in zelf af te vullen oliën en azijnen, sterke dranken en wijnen. Ook whisky bevindt zich onder het aanbod en de lokale vestiging breekt blijkbaar wat potten op dat gebied. Fel gesmaakte tastings en regelmatig andere whisky’s te “flessen”, maar we wijken af. Iemand verrast ons met een Bladnoch van 19 jaar, 40%. Mout, citrus, “kallissjen” hout en colaflesjes wordt er gezegd. De uitspraak van “kallissjen” duidt er misschien op dat het tijd wordt dat we iets eten … . “Straks!”

Iets eten?

    Straks.

Ardmore van The Whiskyman. 20 jaar en 49.9%. Een goede mix van turf en tropisch fruit. Vooral ananas, zegt er iemand.

Weer een schitterende botteling van deze jonge kerel, die precies nog wat te schuchter is om in de spotlights te treden. “Kom erbij!”, zou ik zeggen.

Dat zeggen ook de anderen als er iemands naam door een vriend naar voren geschoven wordt om ook “vriend” te worden.

Op de betreffende persoon’s voice mail wordt ingesproken hoe spijtig we het vinden dat hij net nu niet bereikbaar is … (wordt waarschijnlijk vervolgd?).

De Glenugie 1980, zijnde 99.12 in SMWS speak bevestigt maar weer eens wat wij allemaal al weten. De uitvinders van de tasting notes weten wat ze doen! Vooral de complexiteit en vleesextract vallen direct op bij ons, nu, hier … . “Krijg ik ook zo’n pinneke?” Lap, sfeer weg! “Krijg ik dit, krijg ik dat, krijg ik ‘nen Orval van meer dan een jaar oud?” “Jaat jongeske!” (Lap, ‘k zal maar achter zo’n SMWS pin gaan zoeken ook dan!)

Orvallleke

Pinneke

Iets eten dan maar en wat napraten met nog meer lekkere whisky.
Een Miltonduff van 24 jaar aan 40% trekt ons terug op het juiste spoor.

De Benriach 1983 geeft ons terug momentum en de distilleerderijbottelling van Old Fettercairn trekt ons over de streep! We kunnen niet langer de bel- en andere signalen van onze GSM’s negeren en dienen de rit huiswaarts aan te vatten, veilig en met de fiets. Wij zijn verantwoordelijke vrienden zenne!

Het is dan ook louter toevallig dat we een “terrasje” passeren onderweg en laat daar nu net een lid van 100°PROOF een biertje aan’t degusteren te zijn … .

“Allé, ééntje dan. Maar dan ook maar ééntje dan hé!” Rodenbach Grand Cru van’t vat. Een buitenkansje! De vraag van de waard of we een whiskyclub zijn wordt beantwoord met het plaatsen van ’n vijftal flessen op het tafeltje. En hij weg … en terug met ne Geuze die we nog niet kenden en een groooot glas. Voor te lachen zekers, maar humor hebben we niet en schenken hem onder luid protest een Macallan in. Goede Geuze trouwens!

“Awel, ik vind whisky normaal niet lekker … maar dit is ontzettend lekker!” zegt hij, zo blind als maar kan zijn.

Zou vroeger dan alles toch beter geweest zijn? … .

TERUG