TERUG

VRIENDEN VAN DE WHISKY
The American Edition

D-DAY : Amerikaanse invasie

De vrienden van de poëzie  hebben besloten dat een invasie van het Europese vaste land door Amerika niet langer uitgesteld kan worden. Een avond met enkel Amerikaanse whisk(e)y op een geheime locatie, ergens in de BeNeLux, leek hun een leuk tijdverdrijf. En zo geschiedde.

De Amerikaanse whisky-industrie heeft in het verleden een akkoord gesloten met de Amerikaanse houtindustrie om in principe steeds nieuwe eikenhouten vaten te gebruiken om hun spirit in te laten rijpen. In die context leek een schrijnwerkerij de ideale “geheime locatie” om het uiteindelijk gerijpte product te proeven. Vrienden kwamen te voet, met de fiets, per wagen of via complexe combinaties van eigen wagen met “repo” en vervolgens met carpooling terug naar huis. Ja, moesten de vrienden zich er echt op toe leggen, ze konden iets van betekenis verwezenlijken!

Als welkomstdrank werd een “Tank 7 Farmhouse Ale” geschonken.

Zeer gepast hoppig biertje van de Boulevard Brewing Company.

Zeer gepast daar de brouwerij pas verdwenen is in de portfolio van de familie Moortgat, lees “Duvel”.

De “omgekeerde” invasie?

Als wachtdrank wordt een Sazerac Rye geschonken. Beste van de wereld in 2015, dus hoog tijd dat die fles leeg geraakt zullen we maar zeggen.

Als alle vrienden gearriveerd zijn, worden de Amerikanen als ware helden binnengehaald. Onder andere Michter’s, “talk of the town” het voorbije jaar. Een samentrekking van Micheal en Peter, 2 zonen van een toenmalige eigenaar van een heuse distilleerderij in de jaren ’50. Een heuse distilleerderij daar er tot voor kort geen Michter’s distilleerderij meer was. Er werd een mix van verschillende vatrijpingen gebruikt om de huidige “Michter’s” samen te stellen. In dit geval dus gekochte vaten van andere distilleerderijen.

Deze Michter’s is de Small Batch Unblended American Whiskey. Trekt weg naar karamelsnoep op whiskyvat.Bitter en mollig. Appelsien en mandarijn. Boter. Fruitig/bitter. Evolutie naar vanille ijskreem. Een zuivere bitterheid. Thee met mandarijn. De lat licht hoog.

Wij worden graag gezien. Onze gastheer, schrijnwerker van beroep, stelt vanavond niet enkel zijn etablissement ter beschikking aan de vrienden, maar zet ook nog een fles bij op de schraag.

Een Jack Daniel’s Single Barrel.

Paradepaardje uit Tennessee. Om z’n filtratie door verkoold esdoornhout mag men dit geen bourbon noemen.

 Meer munt dan bitterheid hier. Doet wat scheikundig en gefabriceerd aan. Meten is weten en …

… plots is er een inval. Het repo-team trekt de deur open en vraagt “wat zijde gullie aan’t doen?”. Niets mevrouw. We zijn een onschuldige bourbonclub! Dat was nipt. Bijna waren de vrienden ontdekt! Gelukkig konden we even de schijn van oninteressant zijn ophouden en droop de repo-posse met de gezochte wagen af. Tevreden over onze overwinning zetten we onze activiteiten verder.

Colonel E.H. Taylor iemand?  We hebben genoeg. In de speurtocht naar het beste van het beste zijn 2 vrienden over dezelfde fles gestruikeld. Fijn, appel, doosje Earl Grey Tea. 100 proof en volgens sommigen van Buffalo Trace.

In een vorig leven moeten de vrienden echt wel beroemde weldoeners geweest zijn, want onze gastheer heeft weer een traktatie voor ons. Toevallig heeft hij, om in Amerikaanse sfeer te blijven, een halve “kooklocomotief” in z’n tuin opgesteld. “Als ’t dan toch rookt, waarom dan geen stukske zalm?”. Niets meer logisch dan dat.

“Heaven, I’m in heaven!” (dat is een liedje en een vaststelling)

Bernheim. Whiskey met vooral wheat, tarwe, in de mash bill. Geen onbekende door en onbeminde voor de vrienden. Verrassend Iers profiel in neus en smaak en nu: gummi beertjes. Eentje van Heaven Hill.

Michter’s! Single Barrel Bourbon deze keer. Met al die nieuwe releases is het niet verwonderlijk dat er hier weer eentje opduikt. Volwassen neus. Zoutig in de afdronk. Vers gezaagd hout en heet zaagblad. Met drupje water meer spicy en zachtere afdronk.

VOLGENDE PAGINA