TERUG

Verslag : Gunter (Lidnr.01)
Foto's : Gunter & Werner (Lidnr.02)

ZONDAG 8 NOVEMBER 2009

Follow the yellow brick road. Van Leuven station naar de Sportoase. We waren niet de enigen die deze weg namen naar het Spirits in the Sky -festival. We ‘re of to see the wizard, the wonderful wizard of Oz. Eenmaal de dichtbevolkte gebieden van sportvelden, trainingszalen en zwembaden achter ons gelaten te hebben, kwamen we in het gebied op de eerste verdieping dat geregeerd werd door de grote tovenaar. Ons aards geld werd ingewisseld tegen lokale drams en de Ben Nevis op de cover van het ter plaatse gratis aangeboden magazine maakte het voor mij meer dan duidelijk: I guess we ‘re not in Kansas anymore!

(geïnspireerd door “The wizard of Oz)

Eerst en vooral werd Eric Vermeire bezocht. Kwestie van een bondgenoot te hebben in deze , toch wat vreemde omgeving. Naast Eric vond ik de Snow Grouse. Ik had het wel kunnen vermoeden, maar toch, tot mijn verrassing is het geen gimmick. Lekkere vanille en karamel! Sorbet –like, even!

Filliers was er met de allernieuwste Glengoyne en Glenfarclas. Glengoyne 12Y en 21Y, waar de 12 jarige vooral de financiële hiaat tussen de 10 en de 17 jarige moet oplossen. Benieuwd of ze er in gaan slagen.

Bij Glenfarclas was het een Family Cask uit 1968, of zo het al gauw genoemd werd: het vat van Timmermans! Een van de betere casks, volgens mensen die het kunnen weten! Ik vond hem gewoon LEKKER!

Bekende gezichten bij de stand van Bruichladdich en Ardbeg. Ondanks de recente uitgebreide proefsessie met Jim McEwan in Tasttoe laat ik me hier toch nog verleiden tot het inschenken van een een Black Art. Dat zegt toch al iets over de whisky! Door de lichtinval krijgt de X4 + 3 iets magisch. Een graal of een juweel? Ben ik de enige die dit zie? Bij Ardbeg wordt het een Corryvreckan. Niet de comité –botteling natuurlijk, maar die met een gedeelte gerijpt op nieuw hout. Dat vertelt de rijzige dame achter de stand toch, en die zou het zeker moeten weten. Het is namelijk de Ardbeg priestess, die ook al te zien was op Single Malt TV.

Enkele dingen die we oppikten tijdens het “slenteren” was de aanwezigheid van de mensen van Kilchoman Distillery. Deze kleine nieuwste distilleerderij op Islay stond hier met hun whisky, want de spirit is ondertussen 3 jaar geworden. Leuk was dat het dezelfde mensen waren die ook het bezoekerscentrum op Kilchoman bemanden. No tours today?

Nieuw voor ons was ook het nieuwe etiket in het peloton van de Whisky Agency. Het bleek nog een Craigellachie te zijn ook! Net wat we nodig hadden. Van deze distilleerderij is het aanbod van bottelingen zeer beperkt en dat we hier van de fles konden proeven was een godsgeschenk. De grijns op het gezicht van de voorzitter vertelde me dat deze missie volbracht was … maar dat wordt weer een ander verhaal.

Een ander verhaal is ook dat van onze blended malt. Ter gelegenheid van het komende 5 jarig bestaan van onze club hebben we een blended malt, volledig in orde met de nieuwe wettelijke benamingen, gemaakt van Arran en Connemara. Beide vaten waaruit we geput hebben liggen bij lid n°24 in de kelder en het eindresultaat wordt aangeboden per opbod aan ons ledenbestand. De opbrengst vloeit integraal terug naar de club. Om het geheel nog interessanter te maken, hebben we aan de respectievelijke ambassadrices via mail gevraagd of ze de fles wilden signeren. Enthousiast over dit weeral schitterende idee van onze voorzitter werden er afspraken gemaakt om elkaar te treffen op “Spirits in the Sky” te Leuven. Hier dus! Louisa Young van Arran deed haar werk als eerste en voegde er een persoonlijke boodschap aan toe. Aoife O’ Sullivan van Cooley deed hetzelfde. Deze 2 persoonlijke toetsen zullen de prijs waarschijnlijk de hoogte in jagen maar … het zij zo! Onze eigen recentste clubbotteling werd hier ook voorgelegd en zéér goed bevonden. Iedereen blij!

Eentje zonder Aoife 'O Sullivan

Eentje met  'ne'  geschonken  ' flierefluiter'

Eentje met onze clubbotteling

Euan Morgan was er zaterdag nog wel, maar op zondag moest hij naar New York. Mathematisch gezien moet het dus zaterdag geweest zijn, wanneer hij mij de nieuwe range van Glen Garioch voorgesteld heeft. De eerste indruk was niet wat ik verwachtte. Misschien zijn de omstandigheden waaronder hij ons eerder een cask -sample liet proeven een te grote invloed geweest op ons verwachtingspatroon. Op een stormachtige nacht, samen met vrienden, is het zeer moeilijk om een slechte whisky te vinden!

Wait! La Mazurka? Dit roept vage beelden op aan de aankondiging van een nieuwe exotische dans, ontstaan aan het Russisch hof van de Tsaar, ten tijde van Queen Victoria. waar afgeborstelde militairen de dames met grote hoepelrokken ten dans vragen. Geen nood, het ligt aan mij. 
Het is gewoon een anagram van Karuizawa, Japanse whisky. En wat voor een! 

De legendarische 1971 zullen we niet zo gauw meer tegenkomen. 
De 1972 doet nog pijn aan mijn sinussen als ik er aan denk, maar deze Daily Dram botteling is een pareltje. 

Geloof me, ik heb er genoeg van “geproefd” om zeker te kunnen zijn!

Aan de andere kant van de ruimte vinden we de “Japanners” van Suntory. De whiskynovice heeft een nieuwe Yamazaki sherry cask bij. Volgens mij is ze, als novice, stiekem heel trots op haar producten. En terecht! De nieuwe Yamazaki 1984, “gerijpt” op Japanse eik, is van een andere dimensie!

Van een andere dimensie zijn ook de prijzen van Diageo! Interesse genoeg voor de nieuwe Talisker 12Y (celebrating a decade of Friends of the Classic Malts) en de Port Ellen 9th Release, maar de kleine porties aan exuberante prijzen herleidt ons tot louter toeschouwers aan deze stand. We experimenteren ook met het  'Daily Dram' tastingglas dat je bij de intrede van het festival toegestopt krijgt. Eentje zonder voetje. Met een beetje creativiteit lukt het ons toch om er een voetje aan te toveren. Véél beter zo.

Dan maar naar de Whiskycorner. Eindelijk! Een goede oude Bunnahabhain aan betaalbare prijs. Spijtig dat Marc Segers zelf dikwijls achter whisky aan was, anders had ik nog wat meer drams aan zijn stand kunnen spenderen. Excuses, excuses … ik weet het!

Rondhangen aan de stand van Arran is altijd leuk. Je komt er gegarandeerd andere 100°PROOF –leden tegen. Geen nieuwe bottelingen deze keer, maar dat kan de pret niet derven! Als Frank McHardy aan de stand naast Arran even weg moet voor het geven ener masterclass over Springbank, Hazelburn, Longrow en Kilkerran, neem ik even zijn plaats in. “King of the World” riep Decaprio in Titanic, en even waande ik me dat ook. Zeker toen de Arran –ambassadrice de scene geëmancipeerd kwam meespelen. Geen Oscar, maar wel een staaltje New Make Spirit en een kanneke … .

Tijd voor onze masterclass! Al geruime tijd gonst het door de wandelgangen van het whiskywereldje dat 100°PROOF massaal ingeschreven heeft voor de masterclass van Cooley. Waarschijnlijk is het daaraan te wijten dat de grote tovenaar besloten heeft om deze zelf te geven. We weten immers allemaal wat er kan gebeuren als 100°PROOF een masterclass overneemt! Lees dat maar na in de whiskybijbel 2010 van Jim Murray. De door ons gekozen Arran in de masterclass te Gent is gekozen tot beste whisky ter wereld van zijn leeftijdscategorie.

Om dit “debacle” te vermijden neemt Mario dus zelf het heft in handen. De ambassadrice van Cooley mag ook aanwezig zijn. Tof! Door bovenmenselijke inspanningen en het zeer ernstig nemen van het blenden van onze eigen whisky loopt het net niet uit de hand. Let wel! Dit houdt geen beloftes in voor de toekomst …

Door een aanslag van de Mexicaanse griep heeft een der 100°PROOF –leden hier verstek moeten laten gaan. Onze manier om hem beterschap te wensen is aan Aoife vragen of zij zelf een blend wil samenstellen in zijn plaats, die dan als aperitief geschonken zal worden op ons nakende ledenfeest. Het is geen wicked witch of the West, maar haar mengsel mag er zijn! De neus is zaalig! I’ m melting,melting!Oh what a World!

Na deze ervaring moeten we effe chillen. De resterende drams worden samengelegd en we gaan voor Bowmore Gold. Eventjes voelen we ons beter. Eventjes. Dan komt er iemand naast ons staan en vraagt een vierdubbele portie … .Bummer! 
Ik begin te begrijpen waarom sommige mensen zich de vraag stellen: “Wat doe ik hier?”

Later, in de geheime ontmoetingsplaats der whiskyclubs (de kebabzaak aan Leuven –station) is er nog een show down. De Tongerse whiskyvrienden ontholsteren een fles die ze buitgemaakt hebben op het festival. Voor een prikje gekocht bij een standhouder. Op een vingerknip vliegen de 100°PROOF –flessen uit de holsters. Ah ja, na het maken van je blend, mocht je die ook mee naar huis nemen! Toch klik ik mijn hielen tegen elkaar en gonst het door mijn hoofd: There ’s no place like home, there ’s no place like home, there ’s no place like home!

TERUG