TERUG

SINT ERIC

Verslag: Gunter (Lidnr.01)

5/12/2015

SINTERIC

Je komt soms van die flessen tegen waarvan je snakt om de inhoud te leren kennen. Vroeger was de prijs het grootste maar niet onoverkomelijk bezwaar. Heden ten dage speelt de vrees om veel geld aan een “mindere” whisky te spenderen een nog grotere rol. Dit is een persoonlijk statement en hoeft daarom niet door iedereen gevolgd te worden. By all means, spend your money!

Op het voorbije whiskyfestival van Anverness vond ik weer zo’n fles waarvan ik snakte. Een gloednieuwe Banff uit 1966, gebotteld door Gordon & MacPhail. Goed wetende dat die fles door mijn hoofd zou blijven spoken, moest ik het festival verlaten zonder haar. Spijtig genoeg was het zo’n moment waar “gezond” verstand het haalde van het hart. Snik.

Een dikke maand later kreeg ik lucht van een Gordon & MacPhail event in de Single Malt Whisky Shop te Zammel. De Belgische vertegenwoordiger van G&M, ons aller Eric Vermeire, zou er de nieuwe bottelingen van G&M voorstellen en laten proeven. Meer dan redenen genoeg om een kijkje te gaan nemen.

Natuurlijk ben je daar nooit alleen als Eric komt en de aanwezige sfeer aan z’n stand verklaart waarom dit zo is! De nieuwe whisky’s variëren van Glenturret tot Clynelish en grote stukken er tussenin. Er werd duchtig geproefd. Vooral van het gratise, waarna meestal tot aankoop overgegaan werd door de proever (zou ik moeten checken bij de boekhouder ; )) .

Op de achterste rij van z’n display had Eric een rijtje bottelingen staan waarvan je mocht proeven tegen betaling.

BAM! En daar stond hij: de Banff uit 1966. Bevend telde ik m’n centjes neer en kreeg zowaar een glas. Schitterende dag! De jaren op hout begonnen wat te wegen op het florale en fruitige distilleerderijkarakter, maar nog ver, ver binnen aanvaardbare normen. Het gaf hem zelfs iets gedestineerd. Leuk was ook om het glaasje te delen met andere whiskyliefhebbers, waarvan geweten is dat die weten wat Banff 1966 is.

Nog nazwevend bestelde ik me een Glenesk uit 1979. Toch ietwat verrast dat deze niet bekend was bij 99.99% van de aanwezigen. Legendarisch bij die andere 0.01%. Ook niet verwonderlijk dat die 99.99% dan ook nog nooit een Glenesk (of Hillside) geproefd had. Let wel: verwacht hier geen grootse whisky, maar gewoon een stuk whiskygeschiedenis, een buitenkans in een glas. Het duurt een tijdje tot het granige/karton in het aroma plaats maakt voor de subtiliteit, maar dan is hij er! Eenmaal genoten gaat het glas rond.

Wat niet de bedoeling was, is dat er van de andere flessen op de achterste rij nu ook glazen in m’n handen geduwd werden. Een Macallan uit 1973 iemand? WOW! Glen Grant uit 1968? Of een nieuwe Tamnavulin uit 1973? De Strathisla uit 1965 had ik in “Anverness” reeds geproefd, dus schonk ik mijn laatste aandacht en zondagscentjes aan de Balblair uit 1985. Zuiver spul met het nodige grassige en zoet. Beautiful!

Sint Eric is er in geslaagd om tijdens de afwezigheid van Jan stiekem een Old Timer Tasting te houden om U tegen te zeggen, verstopt in een aanbod waar elk niveau van liefhebber en elk niveau van financiële toestand zijn gading vindt. Je moet het maar doen! Meerdere keren mag.

TERUG