 |
OPENDEURDAG 11 JUNI 2011 |
|
|
Opendeurdag in Single Malt Whisky Shop. Tussen het eerste tennistoernooi van mijn jongste zoon, zijn vormsel en het feest vind ik ergens nog een gaatje om hier ook nog eens binnen te springen.Als ik toekom zijn 2 hoofdrolspelers van vandaag nog wat zakelijke transacties aan het uitvoeren op de parking. In helder daglicht en niet verdoken, dus dat wil zeggen dat ik op tijd ben en meer ook niet. Als “kind aan huis” besef ik maar al te goed dat ik de meeste whisky’s van vandaag al heb mogen proeven, maar dat is dan ook niet de reden van mijn bezoek vandaag. |
 |
 |
 |
Vandaag kan je hier immers de legendarische “Black Bowmore” proeven! Misschien om hem nog beter tot zijn recht te laten komen, is hij naast een standaard 25 jarige en een beestje uit 1957 geplaatst. |
|
Om de apotheose wat uit te stellen, toch eventjes rondgeslenterd door het indrukwekkende gamma.
Vooral het Japanse segment maakt indruk. Zoveel verschillende bottelingen onder 1 dak, nee dat zie je niet veel!Gelukkig heb ik de meeste al geproefd, want mijn budget is tijdelijk op. |
 |
 |
|
|
|
Trots staat mijn laatste aanschaf te glinsteren achter glas. In bruikleen door de shop maar “not for sale!”. |
 |
 |
Ondertussen me toch al een Caperdonich van Jack Wieber, uit zijn Cross Hill range, laten inschenken.1969 en 46.4%. Het valt direct op dat deze Caperdonich heel wat body heeft. Het florale is zeker aanwezig, maar nog andere zaken ook. Gekookt fruit doet hem zelfs naar oudere Glen Grant neigen. Was het niet voor mijn budget, ik zou het wel weten!Nu we toch bezig zijn, de Hazelburn Sauternes is er ook. Niet langer in een staalflesje, zoals op het vorige “Spirits in de Sky”, maar in een heuse botteling. De alcohol stoort niet, maar eist nadrukkelijk zijn deel op in neus en mond. Rijk, maar natuurlijk moet je een boontje hebben voor Sauternes om hem ten volle te kunnen appreciëren. |
 |
 |
Dan is het zover. Le moment supreme! Het geld wordt neergelegd en de Black Bowmore komt uit zijn kist. Eerst wordt een dram van de 25 jarige ingeschonken, in de prijs inbegrepen. Deze hoeft geen uitleg meer, maar toch verrassend dat hij tussen de 2 andere reuzen in het niets verdwijnt. Als je de neus van de 3 whisky’s met elkaar vergelijkt, blijft er van de 25 jarige, nochtans een werelddram, niet veel over. |
|
De Black Bowmore is rijk aan gestoofd fruit. Luikse perensiroop en vijgen zijn nooit ver weg. Weinig grapefruit. Het mondegevoel is droog, maar niet van die aard dat je tong dichtgeschroeid wordt. Geen olieachtige gewaarwording dus, maar toch een zeer lange afdronk.De 1957 heeft dan weer het effect dat je ruikt aan een doorgesneden, rijpe en niet zure appel. Let wel, dit is maar een kleine omschrijving van de opvallendste karaktertrekken. Genietend van de details, wandel ik nog wat rond in de shop om de drukte mijn proefplezier niet te laten beďnvloeden. Het adagio van onze club indachtig dat 2 cl genoeg is, laat ik anderen meeproeven van de 3 Bowmore’s. Het schept wel een band en het uitwisselen van proefervaringen is zeer de moeite. |
 |
 |
 |
 |
Nog nagenietend wandel ik langs de Balblair’s en Brora’s, herinneringen aan onze vorige whiskytrip naar Orkney, waar we beide distilleerderijen aangedaan hebben. |
|
 |
 |
|
Ook afwezige vrienden passeren de revue als ik de Gordon & MacPhail’s ontwaar. (Bedankt Eric, voor de 40 jarige!).De Glen Flagler uit 1973 staat er ook nog steeds als uitdaging om te sparen, maar ik vrees dat de aangroei van mijn budget eerst zal opgeslokt worden door eentje uit de nieuwe reeks van The Whisky Agency.
Maar nu moet ik dringend weg om te feesten!
|
 |
