TERUG

Verslag: Gunter (Lidnr.01)

Little old multi-tasking me.

Het einde van 2015 komt in zicht en dan is het onder andere tijd voor de jaarlijkse Old Timer Tasting bij Single Malt Whisky Shop te Zammel. Na storting van een fiks bedrag was ik verzekerd van een zitje aan de tafel. Enkele klassiekers in de line up deden herinneren aan lang vervlogen tijden toen elke fles op een tasting nog een ontdekking was. The good old days. Gelukkig zijn we nog niet te blasé om niet te popelen bij het vooruitzicht van een Highland Park 1974 of een Port Ellen uit 1976.

Mezelf opgeworpen als chauffeur heen. Terug ging niet daar ik aansluitend mijn hoofdsponsor mocht gaan bedanken met enkele uurtjes nachtshift. We kwamen ruim voor de opening der lokalen ter plaatse en wachtten met de rest van het verkeer op de opening van het toegangshek. Eenmaal binnen lieten we ons afvinken op de lijst der aanwezigen en werd er gevraagd of ik wilde helpen inschenken. Daar het publiek haast volledig binnengestroomd was, werd het een beetje hectisch achter de schermen daar het aanvangsuur ons al achtergelaten had. Geen nood. Ik kon inschenken en Mario Grote(r staat geen S in ter)klaes, die weer bereid werd gevonden om de tasting in goede banen te leiden, kon er aan beginnen.  

Na een inleiding door de inrichter Jan Vissers waarin aandacht geschonken werd aan het concept van de Old Timer Tastings, de toch wel uitzonderlijke flessen die vanavond geschonken werden en na een gepast dankwoordje voor die andere klaas dus, Mario, kreeg deze laatste het woord. Ik schonk verder in.

TEELING “VINTAGE RESERVE” 26Y  46% BATCH 1

Mario vertelt het verhaal van de gebroeders Stephen en Jack Teeling, zonen van John Teeling, de oprichter van Cooley Distillery in Ierland. Bij de verkoop aan Beam heeft John Teeling heel wat vaten Ierse whiskey uit de brand kunnen slepen. Het is met de inhoud van deze vaten dat de familie Teeling nu naambekendheid verworven heeft en dat dus nog steeds doet. De door hun nieuw gebouwde distilleerderij in Dublin is pas van dit jaar in productie en het zal nog even duren voor hun distillaten klaar zijn voor de markt.

Deze is “ergens” in Ierland gedistilleerd in 1987 en heeft gedurende z’n eerste 25 jaar gerijpt in bourbon vaten. Daarna nog een jaartje op vaten waarin voorheen witte bourgogne uit Frankrijk gerijpt heeft. Mario begreep het eerst niet dat men zoiets kon doen. Whiskey met een gezegende leeftijd van 25 jaar blootstellen aan een ex- wijnvat. Was de whiskey op zich niet goed genoeg misschien? Eens geproefd viel alles echter op z’n plaats. In de neus zit de witte wijn perfect in balans. De zachtheid van de druif zit mooi verweven tussen de andere aroma’s. De smaak is intens en z’n Iers karakter komt vooral in de afdronk naar voren. Heftige prikkel en zoethout en cassis. Bijna “sparkling”. Grapefruit op het einde van de afdronk. Na een tijdje wordt de neus vol van wit- roze spekjes met heel wat vanille (snoepgoed). Het boterige in neus en smaak zou van de wijn komen, volgens Mario.

Vlug stopte ik even met water ingieten voor de gasten en dook op m’n stoel voor een vraag. “Wat doet John Teeling momenteel? Ik hoor dat hij ook met een “nieuwe” distilleerderij bezig is?”. Mario, altijd blij als hij mij iets kan leren, vertelt dat het inderdaad zo is. Een bestaande brouwerij wordt omgebouwd voor de productie van pot still, single malt en grain, die dan gebruikt zullen worden voor hun eigen blends. De geproduceerde hoeveelheden zullen enorm zijn, maar niet in de orde van grootte zoals Midleton, zoals ik verkeerdelijk dacht. Zo leer je weer eens iets en nu vlug verder uitschenken.

GLENGLASSAUGH “RARE CASK RELEASE” 38Y  40.7% BATCH 1

Gedistilleerd in 1975 en gebotteld in 2014. Jan Vissers vertelt dat deze, ondanks van distillatiejaar 1975 zijnde, de “1975 TIME WARP” tasting niet gehaald heeft. “Andere spreker en andere budgetten” voor die andere jaarlijkse tasting in de Single Malt Whisky Shop wordt aan onze tafel opgemerkt. En dan vlug verder ingieten … .

In de tekst staat dat deze Glenglassaugh gefinished is op een Oloroso Sherry Hogshead. Het typische exotische fruit van Glenglassaugh vond je vooral in de neus. In de mond voelde hij wat verdund aan met een verbrand korstje in de afdronk. De zurige oloroso neus deed ons mijmeren over de schitterende allereerste botteling van Dhr. Vissers: dé Glenfarclas!

Mario vond dat het duidelijk was dat deze Glenglassaugh een finish gekregen heeft om hem toch wat extra punch te geven. Op de geprojecteerde gegevens van “Whisky Base” kreeg hij wel een score van 91.24%.

TOMATIN “CADENHEAD – SMALL BATCH” 35Y  46.5%

Hier loopt het even mis. Niet omdat het geen “small batch” maar een single cask bottled for the Nectar is, maar omdat er iets mis is met m’n glas. Te heet gestookte rozebottelthee omschrijft nog het beste wat ik waarnam. Even vragen aan m’n buurman of ik zijn glas even mocht “lenen” en ik was weer helemaal mee. Nu begreep ik waarom Mario zei dat dit zijn stijl van whisky was. Fruitig en perfect gerijpt. Mark Watt van Cadenhead’s liet hem een staaltje proeven en dit overtuigde Mario meteen om dit vat voor hun te laten bottelen.

Toch blij dat ik zelf uitgedokterd had dat zijn beschrijving niet de beschrijving van de whisky in mijn glas kon zijn. Om geen misbruik te maken van de vrijgevigheid van de heer links van mij, heb ik hier slechts een kleine nip van genomen. De grapefruit in de afdronk, zo typisch ook voor deze leeftijdsklasse van goede Tomatin, had ik gelukkig ook in die nip gevonden.

Ondertussen vertelt Mario het verhaal van het verkeerd geëtiketteerde palet 12 jarige Tomatin dat ooit in Duitsland aangekomen was. De whisky in de flessen was eerder 30 dan 12 jaar oud en dit nieuws ging rond als een lopend vuurtje. Op een wip was al de “12 jarige” de deur uit. Enthousiast werd er bijgeleverd, maar … ditmaal met echte 12. Geraakte niet aan de straatstenen verkocht toen … . Weer een wistje-datje!

Piece de Resistance.

HIGHLAND PARK “ONLINE TASTING” 24Y  52.6%

24 jaar, maar wel gedistilleerd in 1974 en dus gebotteld in 1998. Toevallig is er een Highland Park- kenner in de zaal en die weet te vertellen dat er 2 verschillende versies zijn van deze “online tasting”. Onze versie is de Amerikaanse en de inhoud van de fles is dan ook 75 cl in plaats van de Europese 70 cl. De bottelingen waren exclusief voor Royal Mile Whiskies en het “online” kon je in 1998 nog “relatief” noemen. Rook, appelsien, zwaar. Chocolade, leder en alles wat een zware sherrybotteling zo speciaal maakte. Rozijnen, kruiden, vlezig, noem maar op. Those were the days. Veel aanwezigen herinneren zich nog de gouden tijden dat “dit” Highland Park was. De populairste dram van heel wat whisky- coryfeeën. Er wordt geschenen dat hij heden ten dage op Whiskybase 91.67 punten scoort.

PORT ASKAIG 45Y  40.8%

Islay Single Malt Scotch Whisky. Da’s alles. Meer staat er op de fles niet vermeld over de herkomst. Enkele jaren geleden lanceerde Sukhinder Singh van de Whisky Exchange deze Port Askaig lijn als zijnde Caol Ila. Volgens de geruchtenmolen zou deze 45 jarige uit 1968 echter Bunnahabhain zijn. Speelt nie rol nie, zegt Mario, maar voor dit budget weet ik toch graag wat ik drink. Ok, liefst een Bunna uit de jaren ’60, maar toch. Een combinatie van 5 sherry butts, samengevoegd op hun laatste jaar voor botteling. 5x angel’s share van 45 jaar maakte het waarschijnlijk mogelijk dat de restanten in 1 vat konden. Toch maar weer lekker een whisky van 45 jaar geproefd vanavond. Met de nadruk op lekker. De afdronk blijft maar doorgaan. Beetje rook, beetje vlees (bouillon). Grassig ook. Earl Grey? Intens floraal. Het merendeel van de aanwezigen gaat voor Bunnahabhain.

IRELAND “SAINTS” 23Y  54.6% THE NECTAR OF THE DAILY DRAMS

Mario merkt op dat deze eigenlijk niet voldoet voor de “old timer tasting” daar hij nog geen 25 jaar oud is. Wij struikelen daar niet over daar hij ontzettend lekker is. De naam van de distilleerderij wordt niet vermeld, wel dat hij gedistilleerd is in 1991, op een sherry vat grijpt heeft en gebotteld is in 2015. Smooth van het begin tot op het einde. Een topper en de waterkannetjes nog eens bijvullen.

Na een proefsessie ergens ten velde in Schotland door Mark Watt volgde een nachtelijk telefoontje naar een al slapende Mario in de Belgische Oostkantons. “I pfffrlwant a brrrottle!”. Het bleek om deze Ier te gaan.

Effe ceremoniemeester spelen en al glastikkend respect vragen voor de spreker. Na 5 whisky’s worden de natives namelijk redelijk restless.

PORT ELLEN “SIGNATORY VINTAGE” 22Y  55.9%

Gedistilleerd in 1976 en gebotteld in 1999. Dit is Port Ellen zoals ik me hem herinner uit mijn begindagen.

Touw, vezels, drop en zout. De haven is niet ver weg.

Achter dit alles gaat de fruitigheid schuil die bij recentere bottelingen op de voorgrond treedt.

Pinken een traantje weg.

Traditioneel wordt er door Mario een top drie samengesteld van de geproefde whisky’s, bepaalt door de proevers zelf. Vanavond “won” de Highland Park. Port Ellen tweede en de “jonge” Ier werd derde.

En terwijl de lieftallige dame die de whisky’s zo vakkundig presenteerde naar haar Jaguar E stapt om het einde van de tasting aan te kondigen, wordt er door het cateringteam zwarte pens met compote opgediend. Stiekem verlaat ik de zaal om de rest van de nacht de taken van een werknemer in de scheikundige nijverheid op te nemen. Van multitasking gesproken.

TERUG