THE GREAT BATTLE OF GOOD WHISKY |
|
 |
 |
|
|
THE GREAT BATTLE OF GOOD WHISKY |
|
|
|
|
|
What doesn’t kill us, makes us stronger
|
|
Het concept was goed gevonden. Eric Vermeire
en Jan Vissers kiezen elk 3 goede whisky’s en leggen hun keuze voor
aan een panel van whiskyliefhebbers. Deze proeven dan de whisky’s
blind, 1 van Eric tegen 1 van Jan. Telkens zullen ze hun stem uitbrengen
en zoals het verhaal gaat, zal diegene met de meeste stemmen op het
einde van de avond van
|
|
 |
WHISKY N°1
De neus bevat mandarijn. Wel nog een sterke alcoholische prikkel. Woodpolish tegen vanille. Off notes, die ook in de mond terug komen. Snoepgoed? Bitter in afdronk. Na een tijdje wordt er een balans gezocht tussen eik en vanille. Okkernoot ook en groene banaan. Op het einde blijft er enkel créme brulèe over. Toch wat te subtiel allemaal naar mijn smaak. Zou dit een oude blend kunnen zijn? Wat bedoelt Jan eigenlijk met “Etienne is goed bezig!”?WHISKY N°2
Humus/natte grond. Dat is de eerste indruk.
Zoetigheid doet zelfs wat aan graanwhisky denken. In ieder geval een
bourbonvat. Veel vanille in de neus ook. De afdronk is een regelrechte
aanval op de pijnreceptoren van de tong. Spicy!!!
WHISKY N°1: Tomatin, botteling van
“the Daily Dram”, 22y, 43%vol en goed voor 18 stemmen van de 28.
Keuze van Jan.
WHISKY N°2: Balblair, officiële
botteling, 26y, 46%vol en goed voor 10 stemmen van de 28. Keuze van
Eric.
|
 |
 |
Aaahh, the memories... |
 |
|
WHISKY N°3
Duidelijk sherry. Zowel de kleur als de neus.
Mon cheri en krenten. Vettige geur. Appelsien ook. Wel wat off notes.
Rubber, iemand zij zelfs zwavel. Het hout in de afdronk doet vermoeden
dat het tijd was dat ze deze bottelden. Toch nog hoog alcoholpercentage.
Rubber krijgt lichtjes de overhand op de appelsien. Bittere afdronk, die
dan ook echt bitter blijft, blijft en blijft. Broer zegt de bitterheid
van een druivenpit. Hij ruikt ook witte nouga. Voelt romig aan in de
mond.
WHISKY N°4Eerste aroma is dat van natte tabak. Evolueert
mooi naar pijptabak met vanille. Broer zegt dat de smaakaanzet
een beetje medicinaal is, zelfs zwembadgeuren en dolfinariums. De lange,
verwarmende en zoet wordende afdronk verraadt hier een kwaliteitsproduct. Afdronk droogt
uit en is zeer explosief. Bourbonvat. Om het met een cliché te zeggen:
een zéér complexe whisky.
WHISKY N°3: Glen Keith, botteling van
Gordon & McPhail, 1967-2003, 36y, 46%vol en goed voor 9 stemmen.
Keuze van Eric.
WHISKY N°4: Longmorn 1975, botteling
van The Whisky Fair, 52.9%vol en 19 stemmen. Keuze van Jan.
|
|
|
Tipje van de sluier... |
Na deze 4 whisky’s volgde een pauze. De tijd
werd gebruikt om de mooiste ingekleurde cartoon van Jan en Eric te
kiezen. Op onze website kon je deze downloaden en de best gekleurde
krijgt een prijs. Een fotoboek van Skye en een verzameling
miniatuurtjes. Eric ’s voorkeur ging uit naar de tekening waarop Jan
herleid was tot een rood waas. Profetisch voor de uitslag van de battle,
vond hij. Uiteindelijk koos het publiek mijn tekening als winnaar, maar
dat kon natuurlijk niet. Er werd beslist dat de prijzen zouden gaan naar
diegenen die de laatste 2 whisky’s konden raden.
|
||
 |
|
|
WHISKY N°5
“Arran van
|
|
 |
 |
 |
Voor diegenen die meegeteld hebben is het al duidelijk. Ondanks het ingenieuze systeem van Eric om ons te laten weten welke zijn whisky’s waren (zie onderstaand schema), moet zelfs hij in Jan zijn meerdere erkennen. |
 |
|
|
|
||
Toch wat deze whisky’s betreft. Ridderlijk geeft hij dan ook zijn nederlaag toe en als echte mannen geven ze elkaar de hand. Hier zijn geen verliezers, zeker de 28 juryleden niet. |
Na de inspanning volgt de ontspanning en de chef van “Het Westels Hof” had voor ieder van ons een bord vol lekkers klaar gemaakt. “Het Westels Hof” in Westerlo centrum heeft trouwens een indrukwekkende whiskykaart. Goed geschreven ook! |
 |
Traditioneel werd er ook Flierefluiter van
brouwerij Fissers aangeboden. Niks mis mee, maar onze interesse ging
toch uit naar de Port Charlotte PC6, van Bruichladdich. Minder
scherp dan versie PC5, initieel nog veel turfrook, maar algauw fruitig.
Aan de kleur te zien, een rode schijn in het glas, heeft Jim McEwan
blijkbaar weer voor een finish gekozen. Die Jim toch, de kapoen.
|
 |
 |
Al bij al, als ik dit nog eens nalees, viel het wel mee. Met een nieuwe portie bescheidenheid en de wetenschap dat ik nog veel over whisky kan leren (dat ik nog jong ben, speelt hier in mijn voordeel), sluit ik de avond af. Bedankt Jan, bedankt Eric!
|
