TERUG

Verslag Glenmorangie tasting Broekmans Heusden-Zolder 30-09-09

Tekst: J'O (Lidnr.12)
Beeld: Jan V. (Lidnr.24)

In het voorafgaande weekend kreeg ik van onze onafhankelijke leverancier een dringende elektronische vraag: Kan je mee naar Heusden-Zolder voor een eerder exclusieve tasting?

Even de baas gebeld en een halve dag verlof geregeld. Jan is opgetogen, zeker wanneer blijkt dat ik ook nog chauffeur en Bob wil zijn. Zelfs de kleur en het merk van mijn aftandse Franse diesel is geen bezwaar, zolang ik maar ver genoeg uit het zicht van de andere genodigden parkeer. Achteraf bleek dit onnodig daar mijn Peugeotje even blauw was als de andere Maseratis en Corvettes.

Op het afgesproken uur haal ik Jan op aan Café De drie tonnen. Wij vinden vlot de weg naar Limburg. Toch wel een beetje avontuur, al weegt dat niet op tegen de expeditie die onze voorzitter en woordvoerder in het gezelschap van Marc ondernemen. Denk nu niet dat die mannen weer op snoepreis zijn terwijl wij hier voor hen de kastanjes (het is tenslotte herfst) uit het vuur halen. Integendeel op hun exploratietocht leven ze zo lowbudget dat ze slechts een tweepersoonskamer beslapen. Marc kan dan lekker warm tussen hen inliggen. Nu begrijp ik ook waarom ze Mc Dave niet hebben meegenomen. Dat zou wat tè krap worden!

We worden aan Drankenhandel Broekmans welkom geheten door zoon Jan en na even rondneuzen in de winkel gaan we naar beneden waar we in de smaakvol ingerichte tastingroom kennismaken met Claire Li, sales manager voor Antwerpen en Limburg van Moët-Hennessy en met onze gastvrouw Annabel Meikle, Sensory Whisky Creator bij Glenmorangie. Ze heet ons warm welkom en verwacht van ons dat we een beetje plezier maken en vooral onze zintuigen het werk laten doen en wil minder de technische kant van de zaak  belichten. Dat klinkt als muziek in mijn dichtersoren. Ze excuseert zich voor mogelijke rimpels wegens slaaptekort maar dat valt nogal mee. We zijn tenslotte geen twintig meer.

Eerst krijgen we nog wat algemeenheden over de distilleerderij waarvan de capaciteit met 50% verhoogd is om aan de stijgende vraag te kunnen voldoen. Leve de crisis! We worden ook gewezen op de hardheid van het door hen gebezigde water (bron Tarlogie) dat veel Calcium en Magnesium bevat en daardoor hun whisky zo fruitig en fris maakt. De vaten zijn van witte eik uit de Ozark Mountains in Missouri en ze zijn natuurlijk de pioniers op het vlak van bijkomende rijpingsprocessen.

Annabel Meikle

Ons eerste glas bevat The Original:40% geen jaaraanduiding op het eerste zicht, op het tweede zicht wel blijkt uit de kleine lettertjes op het etiket. Trouwens, het schijnt in de mode te zijn om geen jaaraanduiding te geven. Zeer fruitige neus met wat citrus en geplette rozijnen. Deze whisky rijpt 10 jaar in bourbonvaten die maximum 2 maal gebruikt worden. Hij is goed in balans en blijft zijn frisheid behouden.
Vanille en citroen .De afdronk is droog en notig. Een aangename, familiare whisky. De eigenlijke samenstelling is een deel 1st fill en een deel 2nd fill. De laatste tijd wordt er meer 1st fill gebruikt om deze Original genoeg body te geven. Met een beetje water erbij komen toffee en banaan lichtjes boven.

Nummer twee is de Lasanta: Warmte en passie in het Gaelisch. Hierbij wordt een foie–gras geserveerd met twee soorten confi. Deze geforceerde ( vraag het maar aan de ganzen) leverpaté heeft niet mijn sympathie maar in naam van de wetenschap ben ik toch bereid er even van te proeven. Met een slokje Lasanta er bij is dit best te pruimen en voor ik het besef heb ik mijn portie binnen. Dat gaat mij in de groene kringen waar ik af en toe mag vertoeven niet in dank afgenomen worden. Ik zal morgen maar enkele vogeltjes en plantjes extra gaan beschermen om dit goed te maken. Maar we dwalen af. 46% , non chill filtered. 10 jaar in Bourbon vaten die weerom maximum twee keer gebruikt worden en daarna nog een bijkomende finish van 2 jaar op Oloroso Sherry-vaten die speciaal geselecteerd worden en slechts éénmaal gebruikt worden . Hot and spicy. Leer en chocola, droge snelle finish echt iets om vóór de maaltijd te gebruiken. Ook deze kan wat water verdragen en dan komt er iets van Crème brulée op de tong.

Dan is het de beurt aan de Quinta Ruban: Een Quinta is een wijndomein in Portugal en Ruban staat voor rood. Port dus, meerbepaald Ruby dwz jong en fruitig. Naast Port-pipes, die zeldzaam en duur zijn en bovendien nog in slechte staat, zeg maar lekkend in Schotland aankomen worden ook nog barriqués, die kleiner zijn gebruikt.Herfst in het bos, beetje chocola, zwaarder in de neus dan zijn voorganger. Op de tong “poepegattekes” De deur van de tasting room gaat open en een volgend gerechtje dient zich aan: gerookte paling, hopelijk niet uit de Nete, die kan ik persoonlijk afraden. Volgens Annabel smaakt die in Japan naar diesel en ze verwijst hierbij fijntjes naar Campbeltown. De rokerigheid van de vis komt helemaal tot uiting na een klein slokje. De whisky op zich is iets voor de liefhebbers en niet echt ons ding vinden we. Na een tijdje komt er wat sinaasappel kijken maar van de door onze Schotse vriendin aangehaalde zwarte chocolade merk ik niet veel. Ook de Port-pipes worden slechts éénmaal gebruikt voor een narijping die varieert tussen 18 maand en 2 en een half jaar. Vandaar ook hier geen jaaraanduiding, wat een nieuwe trend schijnt te worden of al te zijn.

Volgende in het rijtje is de Astar (reis), een zogenaamde designer whisky. Deze whisky wordt in elk onderdeel onderworpen aan een grondig onderzoek. Zo is het hout, een traag groeiende soort speciaal geselecteerd door Dr. Bill Lumsden, master blender. Er wordt vooral gemikt op early growth wood waarvan de textuur sponzig is om zo nog meer communicatie over en weer tussen hout en geest te krijgen. 60% van de uiteindelijke smaak wordt immers bepaald door het hout van het vat. De vaten worden bovendien getoast en gecharred waarna er eerst 4 jaar Jack Daniël’s in gaat. Waarschijnlijk tot groot spijt van de 105proof leden wordt die daarna weggegoten, weliswaar in flessen No 7.Daarna is het de beurt aan de Glenmorangie spirit die er 9 jaar mag in vertoeven. Er worden alleen 1st fill vaten gebruikt. Na die tijd in warehouse No 3 krijgen we de Astar in de fles. 57,1% geeft een intens zachte neus van cuberdons (neuzekes) Deze whisky heeft echt behoefte aan water. Eerst crème brulée met wat munttoetsen. Annabel noemt dit een Friday night whisky. En inderdaad daar kan je wat wekelijkse sleur mee wegspoelen. Clean, fresh, vanilla spunge, fruit wordt karamel. Blijft wel wat hangen.

Dan krijgen we iets exclusiefs. Een 20y cask sample dat vóór ons nog maar door enkelen is geproefd op een beurs in Glasgow.
Deze beauty ging in 1989 voor 12 jaar op een bourbon-vat.
Daarna werden 3 bourbon barrels in 1 Port pipe gekieperd en na 8 jaar kwam dit juweeltje tevoorschijn. 52,4 % niet gefilterd noch gezeefd wat een beetje houtskool verklaart. In de neus zit niet tè veel hout en een rijk boeket van rozenbottel en rode bessen zonder naar groseille te nijgen verspreid zich over onze tongen. De combinatie met de lekkere rundscarpaccio met rucola en zwarte peper is een aanrader. Belangrijk om weten is dat deze whisky nooit ofte nimmer op de markt zal komen. Hij is enkel bestemd voor zeer spéciale gelegenheden en zal dus waarschijnlijk aan de neuzen en smaakpapillen van de andere clubleden voorbijgaan. Jan en ik zijn tegen een kleine vergoeding bereid hierover meer te vertellen aan de eventueel geïnteresseerden.

En zeggen dat sommigen onder ons op deze dag proberen of een Ben Nevis nu beter smaakt op de top van de gelijknamige berg. Velen zijn geroepen…

Dan volgt de nieuwste creatie van Glenmorangie en tevens de slotproef van deze avond. Signet 46% non chill filtered. Deze whisky wordt gecreëerd met exclusieve ingrediënten waaronder gegrilde en gechocolateerde gemoute gerst. Deze dient vooral voor de smaak( Guinness liefhebbers weten dit te appreciëren) maar geeft te weinig “starch” om voldoende alcohol op te leveren; daarom wordt ook gewone gerst gebruikt. 20 jaar op het vat geven een cappuccino neusje. Verschillende vaten worden gecombineerd en dit resulteert in een complexe veellagige whisky. De vaten worden als het ware gebruikt zoals een schilder zijn kleuren mengt op een pallet. Na de eerste chocoladetoetsen komen er weer rijpe rode bessen naar boven. Na toevoegen van water komt meer en meer de fruitige frisse smaak van de Original en dus het hart van Glenmorangie naar boven. In de finish komen al deze smaken om beurten in de mond en met de bijhorende chocomousse ( 2 porties want Jan is daar niet zot van) nog meer rood fruit.

En zo zijn we weer waar we begonnen. Applaus voor de kokkin en natuurlijk voor Annabel die, in tegenstelling tot de brave jongen die met de demonstratiewagen op pad gestuurd werd en die trouwens door haar opgeleid was gedurende 1 dagen, ons wel iets wist te vertellen wat we nog niet wisten.

Glenmorangie maakt echt wel lekkere dingen maar dan vooral om te combineren met voor, tussen, hoofd en andere nagerechten. Het stevige spul om ergens met vrienden onder ruwe omstandigheden en in het nabij zijn der oceaan te nuttigen ontbreekt echter. Ook wordt er nogal veel gevarieerd op hetzelfde thema. Maar dat is natuurlijk een hoogstpersoonlijke mening van een Kempenzoon die nog veel te leren heeft.

Na afloop hadden we nog een kort maar onderhoudend gesprek met Annabel die we ooit nog wel eens aan ons bekende vragenspel zullen onderwerpen. Daarna bleek waarom Jan zo opgetogen was over mijn voertuig toen een honderdtal flessen van allerlei pluimage richting Zammel verscheept werden waarbij mijn “sjappement” net niet over de grond sleurde.

Terug aan de Drie tonnen werd mijn vervoermiddel ontlast van zijn zware taak. Mijn pleegzoon Jan vroeg me nog even binnen voor een nightcap. Dat werden twee juweeltjes die uitgezocht zijn door onze “boezem”vriendin Aoife. Ambassadors choice Connemara en Tyrconnell. Daar wordt een mens pas gelukkig van.

Zo werd het toch nog een fijne avond!***

Jan en J’O

*** Dit is de slotzin die in de lagere school door mij bij menig opstel gehanteerd werd!

TERUG