TERUG

Het jaar 2008. De dag, 2 februari. Een “GLEN” –tasting was gepland door de “vrienden van de poëzie”. Samen met enkele vrienden spreken we soms af om op een bekende onbekende plaats een tasting rond een bepaald thema te houden.
Dit kan verschillende bottelingen van een en dezelfde distilleerderij zijn of zoals nu, whisky’s met “GLEN” in de naam. “GLEN” betekent in de Nederlandse taal “VALLEI” en duidt dus op een geografisch nader te bepalen plaats.
Spijtig staat de naam niet altijd garant voor “lekker”, maar dat kan de pret niet derven.

“LANCER’S FLAG”, een anagram van Glenfarclas, was de binnenkomer van de avond. 41 jaar oud en nog 46.1%vol. Een onafhankelijke botteling van DAILY DRAM, die deze taalingreep toepasten omdat Glen Farclas, de distilleerderij uit Speyside en nog steeds in de handen van de familie Grant, zijn naam niet laat gebruiken door onafhankelijke bottelaars. (Zie ook de onafhankelijke botteling “Old Speyside”.) De neus is een samenstelling van heerlijke aroma’s. Honing, abrikoosconfituur en hints van vanille op de achtergrond om er enkele te noemen. Pasgezaagde houtkrullen. In de smaak ook wat munt.
Zeer aangenaam en verwarmend. Beetje bitter in de afdronk. Het dient wel gezegd dat de neus zoveel meer is dan de smaak, maar al bij al mag dit oudje er zeker wezen!
Ook leuk en interessant om eens een niet op sherryvaten gerijpte oude Glenfarclas te proeven.

“GLEN MHOR”. Een onafhankelijke botteling van SIGNATORY. Gedistilleerd in 1979 en gebotteld in 1995, 16 jaar oud dus. Wetende dat de distilleerderij te Inverness, hoofdstad van de Highlands, in 1986 plaats heeft moeten ruimen voor een shopping –center, wordt de kans op een Glen Mhor in je glas kleiner en kleiner. Prettig detail: de eigenaar van deze fles heeft ook al een Glen Mhor uit de RARE MALTS SELECTION ter beschikking gesteld van onze club. Rare Malts wil zeggen: Diageo. Deze drankengigant heeft in 1983 een eerste golf van distilleerderijsluitingen  gelanceerd, zoals ook deze Glen Mhor, één van de drie toenmalige distilleerderijen in Inverness. De andere 2? Geen probleem! Iemand duikelde een geplastificeerd lijstje uit zijn portefeuille met de gesloten distilleerderijen op en een originele whiskykaart uit 1973 tegen de muur deed de rest. Glen Albyn en Milburn. Deze Glen Mhor, 43%vol., was echter niet lekker. Vis in de neus en nog niet zo vers ook! Metalig. Overrijp fruit, rotte limoen. Gelukkig vielen de off –notes in de smaak wel wat weg na een tijdje en kwam er peer naar boven.

“GLEN GARIOCH” van DUNCAN TAYLOR, 52.8%vol. 18 jaar oud, van ’88 tot ’07 in ’t vat. Volgens ons een zwaar onderschatte Highland distilleerderij uit Old Meldrum. 
In handen van SUNTORY en sinds ons laatste bezoek verrijkt met een bezoekerscentrum. En inderdaad, zoals op veel plaatsen geschreven staat, heeft deze whisky rook in de neus. Geen expliciete turfrook, maar wel degelijk rook. Het aanwezige aroma van tabaksbladeren komt ook terug in de smaak. Blonde tabak. Een droge afdronk door de aanwezige tannine. 
Duidelijke evolutie in de smaak over pijptabak naar appelsien, mandarijn zelfs. Fijne vanille en bitter in evenwicht. 
Geweldig, maar heeft wel wat tijd nodig.

“GLEN SCOTIA” van 1991 uit Campbeltown. 14 jaar oud en 46%vol. Een botteling van Jim McEwan en dan weet je dat je kan beginnen zoeken naar het type vaten die gebruikt zijn. In dit geval, gestart in een bourbonvat en nagerijpt in Marsanne/Rousanne wijnvaten uit het noordelijke en zuidelijke Rhone- gebied. Chateauneuf du Pape of Hermitage iemand? De whisky zelf is donker. 
Rozijnen en krenten in de neus. Zurige wijn en karamel. Hint van “javel van ’t zwembad”, chloor volgens de kenners. Sulfer in de neus doet denken aan sherryrijping en daar is dan ook niks mis mee volgens sommigen. 
Alleen spijtig van de tegenvallende smaak.

“GLEN ROTHES” uit 1972. Officiële botteling van deze klassieke Speysider, dus een mix van bourbon- en sherryvaten. Fruit in de neus. Zeer zacht. Sherry is aanwezig, maar geen “rubber”, wat normaal toch typisch is voor Glen Rothes. Mokka!! Kistje aardbei. Lichte hint van vanille, citrus. 
Enige minpunt is misschien de 43%vol. Anders was deze een kanshebber voor “winnaar van de avond”!

“GLEN STAALTJE”. 
Een cask sample dat de gastheer gekregen heeft, met de bedoeling om hem de hele cask te laten kopen. 
Bananen, rook. Oude boerderijkachel. Fruitig. Turf in de afdronk. Vanille en harde witte perzik. Indien dit beursgenoteerd was, zouden we het advies “kopen” geven! 

Wordt ongetwijfeld vervolgd!

“GLENURY ROYAL”. Diageo en 1983, een combinatie die voor zichzelf spreekt. Deze is een oude bekende uit de SIGNATORY CASK STRENGTH reeks. Je weet wel, die oversized parfumflessen! 
Gedistilleerd in 1973 en 31 jaar oud. 50.6%vol! Bottelingen van Glenury Royal zijn zeldzaam en dienen met respect behandeld te worden. 
Deze komt uit een sherry hogshead. Lichte cassis en een ondertoon van grof wit fruit. Krenten in de neus en goed in balans. Citrus tegen gehemelte en later ook in de neus. Ergens tussen citrus en pompelmoes blijft het hangen. 
Bedankt, milde schenker!

“SPEYSIDE” van CHIEFTAINS. 43%vol, wat toch een beetje een zonde is. Gedistilleerd in 1973 en gebotteld in 2005. Aziatische tekst op de fles, maar gelukkig hadden we de Duitse vertaling bij de hand. Dit is terug een GLENFARCLAS. De kleur en de neus hebben allebei weg van koffie. Op de tong proef je de sherry. Vettigheid ontbreekt. 
Dit betekent dat de whisky van de tong glijdt. Bitter, appelsienschil, of zoals in druivenpitten. Neus evolueert naar sherry. 
Afdronk blijft, blijft en blijft.

“GLENLIVET” van GORDON & MACPHAIL. 58.6%vol en alcohol in de neus. Niet enkel alcohol, maar een hele fruitmand! Lichte pompelmoes, druif, citrus en limoen. Vanille. Dit is intens lekker en van mij! Het is zo’n beetje als met Glenfiddich, die andere bekende Speysider. 
Je ziet ze overal in de rekken staan en schenkt er daarom niet veel aandacht aan. Zonde, want dit zijn lekkere en betaalbare whisky’s. 
Oké, sommige versies zijn iets minder betaalbaar.

“GLENCADAM”. WHISKYFAIR. 32 jaar oud en nog 57.3%vol. Van 1974 tot 2007, zijn dat 32 jaar? Who cares! De zoveelste botteling van de Whiskyfair die inslaat als een bom. Waar halen ze hun vaten toch? Zoals die Glengassaugh uit 1965, maar we wijken af. Deze distilleerderij is bekend om zijn enige officiële botteling, de 15 jarige Glencadam. Het grootste gedeelte van hun productie wordt verkocht in bulk aan klanten, die er dan zelf een naam mogen opplakken. Eventueel iets met GLEN, maar dan niet op een geografisch te bepalen plaats, als je begrijpt wat ik bedoel.

Deze komt zeker uit een sherryvat en heeft een zalige afdronk. Abrikoos en romige citroentaart. Gelukkig ken ik de eigenaar van de fles goed, hell, ik ben zelfs met hem al in Glencadam geweest!

“GLENMORANGIE”. 30 jaar oud, 44.3%vol én gefinished in een oloroso sherryvat. Aah, the memories! Deze hebben we al eens geproefd op een whiskyfestival in Leiden. Met die leuke standhouder die in paniek sloeg omdat we rook proefden in deze botteling. Iemand van de distilleerderij kon hem gerust stellen dat het waarschijnlijk van het “charren” van het vat kwam. 
Zwarte zoute drop en zoethout. Dit zou een beschrijving van salmiak zijn. Cokesvuur. 
Het kruidige van Glenmorangie in de afdronk blijft. Licht gebakken banaan. Prachtige botteling van de distilleerderij aan de oostkust, boven Inverness. 
Het is een zware stap van deze naar de nieuwe bottelingen in de nog nieuwere flessen (de “woman’s touch” van hun nieuwe masterblendster?).

Nog wat oude Geuze, Westvleteren (ja, het beste bier in de wereld, die versie) en vin de céréale uit Rodenbach in genummerde fles passeren de revue, doorgespoeld met een gemengde salami- en patéschotel, … of was het toch andersom? 
Met andere woorden: tijd om af te sluiten! 

Ik herinner me nog dat het volgende thema Island non Islay was, maar de datum moet ik u schuldig blijven.

We houden u op de hoogte!  

TERUG