TERUG

ZONDAG 17 MAART 2013

Foto & Verslag: Gunter (Lidnr.01)

Gent! Whiskyfestival! Weeral!?!

Om mezelf niet te verliezen in de vraag of het nog de moeite loont om de verre verplaatsing te maken naar wat ondertussen toch al een redelijk prijzig festival geworden is, heb ik al lang beslist van “F#ck it, ik ga!”. Zo, dat was dat.

Gelukkig kan ik steeds op mijn whiskybuddy Jan rekenen om mee te gaan. Ondanks nog herstellende van een zwaar ongeluk, een enthousiaste medereiziger. Nog wat vrijkaarten hier en daar en ons groepje groeide tot een aangename grootte.

In Begijnendijk de trein op, beetje ontbijtgranen, en in Berchem trein af voor tasje koffie. Daarna onverwijld en zonder tussenstop naar Gent! Eenmaal buiten het station treft me toch weer de gelijkenis met de weg naar Oz. ’T Zijn wel betonklinkers in plaats van de gele variant ... maar dit terzijde. Dankzij onze professionele wegwijzer bevinden we ons al vlug in’t park, alwaar het whiskyfestival/Schotse beurs zal plaatsvinden.

Buiten het festival stonden wat oude bekenden te keuvelen. David Wishart van “Whisky geklassificeerd” en “adress to a haggis”, door hem hier jaarlijks uitgevoerd en Charles MacLean. Acteur die meespeelt in “Angels’ Share”, waarnaar het huidige festival genoemd is.

Ook schreef Charles menig whiskyboek, selecteert menig vat en heeft het door ons gekende whiskywereldje mee vorm gegeven. Zoals steeds ... doch dit terzijde!

Ik dacht eerst dat de foto mislukt was, maar nee. Bert Dexters van het Molse Cask Six was vlug voor m’n lens gesprongen!

Aangezien ik een ticket had moesten ze me wel binnenlaten! Even leek het niet naar de zin van de organisator. En zo krijgen ze de “boekskes” vol zie. Fotootje, verhaaltje bij verzinnen ét voilà!

En wijle weg! Naar de stand van Kavalan!

Net hetzelfde als bij vorige editie. Deze keer hadden ze, wat ik stiekem ook gehoopt had, de “Solist”-en bij. De “Sherry” Oloroso en “Bourbon” waren zeer lekker, but the one that blew me away was wel de Fino!

Ongelooflijk complex en lekker.

Ook de prijs blaasde wat, bleek achteraf.

Kavalan Sherry

Kavalan Bourbon

Kavalan Fino

De kop was eraf en vanaf toen was het go with the flow.

De whisky-ambassadeur ener Highland Park Distillery liet ons de nieuwste en vernieuwde releases proeven.

Vroeger was het daarom niet beter, maar toch anders.

Zoals ook bij Macallan. Voor een buitenstaander, nieuwkomer, allé voor veel mensen hé, lijkt het alsof ze mee op de trein springen van “no age statement”.

Met namen als Sienna en Ruby worden nu de verschillende bottelingen aangeduid, zonder leeftijdsvermelding op de fles.

Effe wennen aan het idee, want ik denk dat we dat in de toekomst nog meer gaan zien bij verschillende “merken”.

Opmerkelijk wat er allemaal aangesleurd is om het festival aan te kleden.

Didactisch materiaal genoeg om even bij stil te staan en te mijmeren over fysica, chemie en lang vervlogen tijden.

De opgestelde harp bleek niet enkel didactisch te zijn! Op bepaalde momenten werd ze bevrouwd en de zachte weemoedige klanken van Keltische klassiekers pasten wonderwel met de inhoud van onze glazen. Chillen!

Kon je ook aan de stand van Bushmills doen. Deze hadden ons favoriete meubelstuk, ne Chesterfield, meegesleurd. Direct werden we teruggeflitst naar onze “blind tour”. Niemand van ons zal de uitgebreide en uitbundige tasting in de daarvoor voorziene room in deze Noord-Ierse distilleerderij ooit vergeten!

Wat we ook nooit zullen vergeten is dat we hier in 2009 de prijs gewonnen hebben van beste whiskyclub in België.

Elk jaar worden hier “de besten” verkozen en dit jaar is weer een van onze leden in de prijzen gevallen.

Eric Vermeire is tot “whiskyambassador 2013” gekozen en o.a. de mensen van G&M zullen wel weten waarom!

Let op mijn woorden: Eric zal ons allemaal “overleven” in het whiskywereldje en zijn faam en eer zal nog groeien!

Eerst dacht ik nog dat de mijnheer aan de stand naast hem ook serieus in de prijzen gevallen was, maar dat bleek diegene te zijn die de “awards” ambachtelijk vervaardigd had.

De stand van Eric was al een waar festival op zich.

Er werd er om de oren geslagen met uitzonderlijke jaartallen en zeldzame distilleerderijnamen. Wat te denken van een Mosstowie uit 1979 bijvoorbeeld? Zelf kwam ik voor de Glenlivet uit 1946 en de Mortlach uit 1936. Prijzig? Dat is relatief. Uniek, en als men genoeg deelt met vrienden, dan valt dat best mee hoor.

Wel een ervaring om nooit te vergeten en moeilijk te toppen in deze categorie van ervaringen ... .

Schitterende Port Ellen, zeldzame Glencraig en oeroude Glen Grant. No problem! Zelfs een versterkertje voor m’n zwak punt,Glen Scotia, kon je krijgen aan dé stand van het festival.

Bij die laatste werd ik echter weggerukt om “nen deal” vast te leggen op foto.

Kleine broer heeft Eric kunnen overreden om afstand te doen van de geliefde 1973 Highland Park. Kleine broer heeft al een HP 1973 Single Cask, maar je raad het al! Een ander vat dan deze! Aangezien Highland Park z’n favoriete distilleerderij is en hij een “1973” project in de steigers staan heeft, was er gevraagd aan Eric om z’n fles af te staan.

Eric’s zwak punt kennende, werd er een Rare Malts Port Ellen uit 1978 in ruil aangeboden.
Tot ieder’s tevredenheid was er nen deal.

Om maar te zeggen, zo’n award “Whiskyambassador 2013” win je niet zomaar! Grote meneer!

VERDER