TERUG

… TAKE A PICTURE …
‘CUZ I WON’T REMEMBER (FILTER)
 

Tasting notes nemen op een whiskyfestival is zowat onbegonnen werk. In het verleden dikwijls genoeg geprobeerd maar uiteindelijk beseft dat foto’s nemen van de geproefde flessen een waardig alternatief is. Zo heb je achteraf bewijzen van gedronken flessen die je niet terugvindt in je geheugen.

Dus gewapend met fototoestel en bundeltje euro’s op weg naar het whiskyfestival in Gent. Het idee was om dit jaar wat meer van de recente bottelingen te proeven. Onnodig te zeggen dat het whiskywereldje momenteel onderhavig is aan grote veranderingen en de wortels van de toekomst ligt volgens mij in de recente standaard releases van de producenten.

Door een pril lentezonnetje wandelde de onderzoeker in mij dus van Gent – St. Pieters via het park naar ICC.

In de inkomhal werd ons plichtbewust al bepaalde handelingen afgeraden, mocht men besluiten om hier geld te spenderen.

Een extra steuntje was dat men voor het bedrag van 35 euro een inkomticket verkreeg mét maar 3 “drams”. Let wel, dat zijn géén 3 consumpties hé! Je kon je ticket ook via internet bestellen. Dan betaalde je maar 30 euro … +3 euro administratiekosten. Zo.

 Genoeg gemuggenzift en op naar de whisky!

De eerste was al meteen prijs.

Aan de stand van Jurgen en Patricia, respectievelijk Whisky Mercenary en vrouw van, werd me een nieuwe “Duitse” Tomatin gepresenteerd.

Met 8 jaar nog jong, sterk in alcohol, maar een zuivere sherry rijping!

Nog even wachten tot de fles in de winkelrekken verschijnt.

Verder op verkenning, maar deze stand passeer ik vandaag nog dikwijls om raad en “second opinions”.

Achter hun vind ik “Hepburn’s Choice”. Een label van ex – Douglas Laing. Single Cask en 46%. Wat hier meteen opvalt is de jonge leeftijden op de fles. Interessant om hier eens een tasting van mee te maken denk en noteer ik. Als de prijs ook verdund wordt, dan horen we hier in de toekomst nog van, zeker weten.

Glen Rothes. Schromelijk genegeerd in het verleden vanwege de angst om de binnenband van een fiets tegen te komen. Nu mezelf moed ingepompt om de confrontatie aan te gaan met hun nieuwste bottelingen. Misschien heeft de overname door Berry Bros & Rudd van de single malt deze positief beïnvloed. Versta me niet verkeerd. Ik ben wel een fan van Glenrothes maar voor elke schitterende, tranentrekkende, heb je heel wat bottelingen met het door ons zo gevreesde rubber.

Om teleurstellingen te vermijden, mijden we dus de bolvormige flesjes. Tot vandaag dan.

De Select Reserve is lekker. Fruitig, fris en wat zwaardere kerstmiscake toetsen. Geen spoortje rubber.

Hetzelfde geldt voor de Peated Cask Reserve. Dezelfde whisky, heel fruitig, met toevoeging van wat subtiele rook uit het ex – Laphroaig vat waarin hij eventjes heeft mogen vertoeven. De rook is haast latent.

De stoute schoenen aan en een 1995 gevraagd. Weer een meevaller. Had ik al vermeld dat ik eigenlijk een Glenrothes fan ben?

Wat nu? In’t Engels is dat what the f*ck? Kleine Eric heeft Japanse whisky bij! Dan denk je dat je alles gezien hebt, komt het duo Eric en Eric weer met verrassingen. Dé kans om de Hibiki Harmony eens te proeven.

Volgens mij zijn ze hier wat royaal geweest met hun graanwhisky ten opzichte van de 17 en 12. Maar ’t is deze of gene.

Alle “oudere” Japanse whisky is stop gezet omdat ‘m op is, maar dat is een ander verhaal, vol slinkende stocks en populaire soap met Masetaka en Rita in de hoofdrollen.

Mijn zwak voor Ardmore kan ik overwinnen door de vele schitterende SMWS bottelingen van distilleerderij n° 66 die ik thuis staan heb. Scheelt mij hier een slok en borrel.

Nou da’s interessant. Een nieuwe Engelse distilleerderij in de Cotswolds. De “banner” ziet er veelbelovend uit. Koperen pot stills, condensors en mash tun. Even gesproken met de standhouder en aan z’n enthousiasme zal ’t niet liggen. De spirit is wat dun en neigt naar gin. Raar daar ze een aparte gin – installatie hebben. De gin mocht ik ook proeven en die was natuurlijk veel kruidiger. Na hen succes gewenst te hebben, gingen we voor een “second opinion”.

Ditmaal spraken we met Dhr. Eric Vermeire. Logisch, aangezien hij hier z’n nieuwste protegee in première had: de eerste whisky van Wolfburn Distillery uit Thurso. Net als “Cotswolds” een nieuwkomer.

Eric gaat Wofburn verdelen in België en ik weet dat hij een eerlijke mening hoog in ’t vaandel draagt. Ik deelde z’n bezorgdheid dat de “Cotswolds” spirit te weinig potentie had om goed te rijpen.

In vergelijking proef je immers dat de Wolfburn hier al wel een mooie en veelbelovende toekomst te wachten staat. Maar hé, ’t staat iedereen vrij om ons ons ongelijk te bewijzen.

Niet echt in hetzelfde straatje is onze volgende ontmoeting. Ronald Zwartepoote van Whisky Passion. Dit boekje heeft in den beginne, zo’n 10 jaar geleden, direct al heel wat potentie waargemaakt. Het niveau stijgt mijns inziens nog steeds en bij elke nieuwe editie is er tonnen leesplezier en informatie.

De “Cotswolds” van dienst hier is het nieuwe “Whisky & Spirit”. Na 2 keer doornemen van de hier gratis aangeboden editie bleef ik toch wat op m’n honger zitten. Weinig “gravitas” en ik zie ook de potentie niet. Maar hé, ’t staat iedereen vrij om ons ongelijk te bewijzen.

Ons gelijk van vorig jaar is ondertussen meer dan bewezen. Toen proefden we hier de Kavalan Solist Vinho Barrique. Zwaar onder de indruk hebben we ons alles laten vertellen over het gebruikte wijnvat en het vandaag toegevoegd symbooltje op de koker bevestigt ons gelijk. “Beste Single Malt ter Wereld in 2015”.

“En? Iets nieuws bij?”, vraag je dan beleefd. “Yes”. Een nieuwe Kavalan Solist Port gerijpt. Zo nieuw dat de invoerder in België zelfs er niet van op de hoogte is. Eerst de alcohol en bitterheid, wat normaal is bij rijping met een angel share van 12%, daarna de zwaarte van de porto rijping. Lekker en zuiver … en dan BAM!!! De volledige rode fruitschaal als afdronk. Fris, sappig, zuiver en lang. “Jim Swan helped “a little bit” with the cask”, wordt me verteld. (Gelukkig heb ik een foto genomen want nu, een maand later, weet hier precies nog niemand van. Fingers crossed dat ik m’n bestelde fles in ontvangst kan nemen voor de hype toeslaat.)

Nieuw bij Arran was de 18 jarige uit de core range. Lucie Stroesser vroeg mijn mening en ik vertelde die haar. Verleden jaar hadden we het nog over een mogelijke 2^de distilleerderij op Arran. Deze zou zich toespitsen op geturfde whisky. Ze kon het verhaal toen niet bevestigen.

Vandaag hadden we het over de werken in Arran Distillery zelf. Ze schieten goed op, de verbouwing en de verdubbeling van het aantal stills.

Misschien begin juli 2017 toch maar vrij houden voor een bezoekje aan het Malt & Music Festival aldaar.

De organisator deed zijn ronde en zag dat het goed was.

Dit jaar had hij als festivalbotteling een Penderyn gekozen. Ook porto, maar dan gefinished. Eerst gerijpt op een bourbon vat en gebotteld op 46%.

Van de vriendelijke man uit Wales mocht ik ‘m proeven. Lekkere zwaarte van de porto in de body.

Leuk om te horen dat er heel wat gebeurd is in de distilleerderij sinds kleine broer ze bezocht heeft, enkele jaren geleden.

Het distilleerapparaat, destijds speciaal ontworpen, is ondertussen “gespiegeld”. Met andere woorden: ze hebben er nog eentje geïnstalleerd. Voeg daarbij nog enkele pot stills en je capaciteit verhoogd immens. Dat was nodig, want de vraag was er al. Nu hebben ze zelf ook een mash tun, dus de mash komt niet langer van de brouwerij.

Dit alles geeft blijk van een groot vertrouwen in de toekomst.

Welgeteld 1 fles is er te vinden van Scapa. Ok, het is wel de nieuwe Skiren, maar toch.

First fill bourbon geeft hem wel veel meer complexiteit dan de 16 jarige en de jonge alcohol houdt hem scherp ondanks de maar 40%.

Nog steeds een werkpaard, de distilleerderij, zij het nu voor Chivas.

Dankzij SMWS weet ik dat er hier veel meer potentieel in zit. Soit.

Aan de Tullibardine stand wordt ik vriendelijk ontvangen. Spreek met whiskyliefhebbers die de distilleerderij ooit bezocht hebben en ze zijn allen vol lof. Nu nog over de whisky! De nieuwe eigenaars hebben de range wat op gekuist en focussen zich op nieuwe NAS releases. Gelukkig hebben ze nu stocks die gedistilleerd zijn na de heropening van 2003 en moeten ze niet langer werken met die vaten uit 1993. Vettige knipoog. We proeven de Sovereign en Sauternes Finish, de 225 zoals ze zeggen. Geen spoortje sulfiet in die laatste. Blij dat ik ze geproefd heb en het vertrouwen is er: deze gaan nog groeien.

Verder aan de tafel van Premium Spirits vinden we de Benromach 35. Stond stiekem op m’n verlanglijstje en Willem geeft me groepskorting. De standaard Benromach ’s hebben we al geproefd en goed bevonden. Deze 35 jarige heeft een zwaar sherry karakter. Zware kerstmiscake met fudge, marsepein en hintje van krenten. Afvinken die handel.

Ik liet Willem me ook nog een nieuwe Old Pulteney inschenken. Gedistilleerd in 1995 en in 2015 gebotteld voor Premium Spirits.

Een klein vogeltje had in m’n oor gefluisterd dat die de moeite was, waarvoor nog eens bedankt Stephan.

Een andere tip van Stephan in acht nemend dat whisky en tijd 2 dikke vrienden zijn, liep ik met m’n glas wat rond. Effe proefondervindelijk kunnen vaststellen hoe lekkere whisky nog beter wordt.

Nog zo’n distilleerderij die de moeite is om te bezoeken. Deanston. Ondertussen in handen van de Zuid – Afrikaanse Distell Group maar naar marketing toe is er nog niet veel gewijzigd. Richard Crampin is ook nog steeds terug te vinden achter de stand en trots schenkt hij me de nieuwe Deanston, 20 jaar gerijpt in een Oloroso Cask in. Weer die zware kerstmiscake … .

Wouter Wapenaar loopt nog steeds rond alsof hij aan het uitdokteren is wie straks tot whiskyambassadeur gekozen moet worden, of tot beste whiskyclub, of tot beste whiskyrestaurant. Misschien zit er voor iemand wel een life time achievement award in. Om 19 uur zal alles onthuld worden!

Mij rest enkel nog m’n resterende drams netjes bij de stand van Gordon & MacPhail te deponeren in ruil voor een Rosebank uit 1990 en de dag zit er weeral op.

Wachtend op de trein in St. Pieter bedenk ik me dat ik meer foto’s had moeten trekken. Van whiskyvrienden die me glazen met allerlei lekkers in de handen duwden, van de ad hoc Cognac tasting met pareltjes zoals een single cask uit de jaren ’70, van de vele bevriende standhouders, van mensen waarmee het leuk praten was, van … van …

Volgend jaar nog méér foto’s en hopelijk nog méér herinneringen.

TERUG