TERUG

 

Maandag 1 December 2014

Verslag: Gunter (Lidnr.01)

 

 

 

O Captain, my Captain!

Een quote die me altijd bijgebleven is uit de film “The Dead Poets Society”, samen met het beeld van een student, staand boven op een lessenaar. Dit laatste deed hij op aanraden van Robin Williams, om de wereld eens vanuit een andere invalshoek te bekijken.

Het virtueel op een lessenaar gaan staan heeft me ondertussen al dikwijls geholpen om uit situaties die uitzichtloos of onoverkomelijk leken te raken. Ook heeft het me geleerd dat er verschillende manieren zijn om iets te bekijken en wat in die context juist of fout is, is niet altijd relevant. Het is gewoon één manier om iets te bekijken.

 

 

 

Het geldt zeker ook voor het whiskywereldje. Zelf vind ik het reuze spannend om naar (bij voorbeeld) Schotland te trekken en een distilleerderij voor de eerste keer te bezoeken, de mensen te leren kennen en verhalen te delen. Klikt het, dan worden er ook menige drams gedeeld, klikt het niet dan is dat ook een verrijkende ervaring.

Anderen zoeken whiskybars op om er de zeldzame dram te bestellen die ze nog niet geproefd hebben. Om af te vinken in een lijstje, om het tijdsbeeld te vatten waaruit hij stamt, om een hiaat in het distilleerderijprofiel in te vullen of gewoon om wonderlijke dingen te ontdekken.

Deze laatsten komen op deze tasting zeker aan hun trekken. Full Dram heeft namelijk Phil en Simon Thompson van Dornoch Castle uitgenodigd. Dornoch Castle is een kasteelhotel met prijswinnende whiskybar, gelegen boven Tain en Glenmorangie aan de oostkust.

 

 

 

 

 

Dornoch Castle

 

 

 

 

 

 

Phil Thompson

John Beach & Simon Thompson

 

 

 

 

 

John Beach van Fidler’s in Drumnadrochit is ook van de partij. Een andere prijswinnende whiskybar in Schotland, bij ouderen onder ons nog bekend van het programma “Gentse waterzooi” waarin Gene Bervoets op een rituele manier haggis tot zich neemt. Gastheer was de vader van Jon, die er nu ook bij is. Mijn opname van dit programma staat nog ergens op “VHS” in de kast. Jon en zijn vader zijn momenteel op tour door het Europese vasteland en hebben net het whiskyfestival in Monaco achter zich gelaten. Door hun gemeenschappelijke interesse in whisky en auction sites zijn de Thompsons en de Beach’s al jarenlang vrienden.

Angus MacRaild van Whisky Online Auctions vervolledigd het reizende kwintet. Hij houdt zich vanavond wat op de achtergrond.

John Beach

Fiddler's in Drumnadrochit

 

 

 

 

 
Alsof het is om dit alles nog wat meer luister bij te zetten, wordt er door de club een Banff als welkomstdrankje geschonken. Eentje van Malts of Scotland uit 1975. Zeer floraal. Doet denken aan een frisse zomerweide en poeder voor het maken van vanille pudding. Bitter/peper verhouding is mooi in balans en bepaalt mee de afdronk. Nog wat limoen en alles heel zuiver. De zware zoete florale ondertoon blijft in de neus tot er op het einde geparfumeerde zeep overblijft (en dit is hier iets positiefs!).  

 

 

 

 

DEW OF BEN NEVIS 21Y  43%

Deze botteling stamt uit de jaren ’80. Het betreft een single blend, dus bestaande uit een single grain en een single malt. Dit kon bij Ben Nevis, daar er tot in de jaren ’70 ook een graandistilleerderij aanwezig was.

Bij deze versie werden beide spirits waarschijnlijk samen in hetzelfde vat gevuld en gerijpt. Het resultaat is lekker en doet qua smaak aan een harde zuurzoete snoepstock denken. Kruidig in de zin van plantaardig en oh ja … had ik dat al gezegd … lekker.

 

 

 

 

 

 

GLEN GRANT 7Y 

Oké. Een Glen Grant van 7 jaar is niet zo zeldzaam zul je denken, maar deze is er wel eentje uit begin jaren ’70! 26 2/3 fluid ounces.

Veel alcohol en new make spirit in de neus. Youthful, clean, herbal and citrus horen we “iemand” zeggen. De smaak valt best mee. Haast een citroendrankje. Het alcoholgehalte is 70 proof en die uitdrukking werd gebruikt in de jaren ’70, vandaar. De neus gaat nu richting grappa.

 

 

 

 

 

 

 

EDRINGTON BLEND 33Y

Een vatted malt, gebotteld in 2011. Gingercakes. Amandelen en marsepein. Zuiver. Het middenstuk, body, is wat waterig. Macallan? Met honing geglazuurde ham. Appelsien met bruine suiker. Waterig. Niet overtuigend, maar toch maar lekker geproefd. Néh!

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondertussen vertellen de moderatoren van deze avond over hun speurtochten langs veilingsites, op zoek naar illustere en vooral oude bottelingen. Whisky’s die reeds tientallen jaren op fles zitten en ergens ongeopend bewaard werden tot avonden zoals vandaag waar de spirit uit het verleden terug z’n vrijheid krijgt.

 

 

 

 

 

 

 

TOMATIN 35Y 1975  44.1% CADENHEAD’S

2 refill casks. Een recentere botteling uit de stal van Mark Watt. Zij spreken van gestoofde rabarber, ik van het witte tussen schil en vlees van een citrusvrucht. Structuur van een bananensnoepje. In de afdronk verschijnt grapefruit, die deze Tomatin zo gegeerd maakt. Fris zurig en rond. Men kan zich afvragen of deze fles binnen enkele jaren het onderwerp zal zijn van een tasting met als thema “Vroeger was alles beter”? Of iemand kei blij is dat hij er nog eentje heeft kunnen vinden op de internet-veilingsites? Het verleden van de toekomst is nu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jon vertelt dat hij en z’n vader net terug zijn van het whiskyfestival in Monaco en onderweg aangesloten hebben bij de gebroeders Thompson. Hij vertelt hun dat “het” nog niet vergeten is en dat ze volgens hem nog steeds niet welkom zijn in Monaco. Onder “druk” en hilariteit van de zaal vertellen de gebroeders waar “het” op slaat. Dornoch Castle, hun thuisbasis, ligt naast het hotel waar onder andere Madonna getrouwd is. Regelmatig dwalen internationale en andere gasten van het hotel af naar de prijswinnende whiskybar van Dornoch. Op een avond zitten er 2 mannen aan een tafeltje die zich het bier goed laten smaken. “Another pint, Al?”, vraagt de ene en de andere bevestigt. Later op de avond schakelen ze over op whisky en naar aanleiding van het gevraagde wordt er achter de bar geconcludeerd dat er een kenner aanwezig is. Als de drukte in de bar wat tempert, komt de kenner aan de bar zitten en ontspint er zich een gesprek over, je raadt het nooit, whisky. Verwante zielen et cetera. De pintbesteller maakt Al er op attent dat het tijd is om terug naar hun hotel te gaan. Deze laatste nodigt de Thompsons nog uit om eens een bezoek te brengen aan het whiskyfestival van Monaco. Blik op de kalender leert echter dat er dan andere dingen gepland staan. “Sorry mate. Not can do.” Teleurgesteld verlaat Al het etablissement. Dan pas daagt het … Al … Monaco … .

Nee, denkt Jon. Prins Albert van Monaco, whiskyliefhebber en bezieler van het festival in zijn thuisland, ziet een hernieuwing van de kennismaking met de Thompsonbroeders voorlopig nog niet zitten.

 

 

 

 

 

MACDONALD’S GLENCOE MALT WHISKY 8Y  100°PROOF

57.1%. De oude Schotse 100° proof dus en niet de Amerikaanse. Is dit Ben Nevis of een Glenlochy? Ze weten het niet. Waxy, gaande naar koolvuur en alcohol. De neus groeit. Harde peer. Vuil zoals Springbank kan zijn. De geur van koolvuur wordt duidelijker en beter met een beetje water.

ROYAL DUKE

Whisky, gebotteld in de jaren ’40. De fles is dus minstens 70 jaar oud! Veel is er niet over geweten, maar in de context van de tasting vanavond kan je ze beschouwen als een soort tijdscapsule. Een blik in het verleden, een blik op de jaren ’40, een kijkje in het leven van mensen die er al lang niet meer zijn. In eerste instantie ruik ik een pan met spek en eieren. Vleugje turf ook. “Doorneuzen” brengt echter fruit. De turf verdrijft de eieren. De smaak is (toch wat onverwacht) lekker. Fruit!! De afdronk is eveneens fruitig en lekker.

 

 

 

 

 

De volgende whisky is er eentje uit Inverness. Nog niet zo lang geleden had deze stad nog 3 distilleerderijen, nu geen enkele. Jon vraagt om te achterhalen welke het is aan de hand van het distilleerderijkarakter in het glas. Daar moet je al veel voor gedronken hebben van de betreffende distilleerderijen. Er zijn nog bottelingen te vinden, maar de prijs stijgt. Neem daar nog bovenop dat er een reden was waarom specifiek die distilleerderijen gesloten werden en de zin om je budget aan een selectie van elk te spenderen neemt zienderogen af. Het is geen Glen Albyn, geen Millburn, maar een Glen Mhor.

 

 

 

 

 

 

GLEN MHOR 1975  60.9% CADENHEAD’S FOR ODDBINS

Gebotteld in 2011 voor (drank)warenhuisketen Oddbins. Het interessante aan het verhaal achter de whisky is dat Jon ondertussen iemand heeft leren kennen die nog in de sinds begin jaren ’80 gesloten en ondertussen verdwenen distilleerderij heeft gewerkt. Een ware traktatie om met zo iemand verhalen en anekdotes uit te wisselen en even zelfs dwaalt de blik van Jon naar het verleden. Waarschijnlijk naar die bewuste avond. De whisky beschrijf ik het beste als een gekalkte stal. Dat hoeft niet negatief opgevat te worden.

 

Na deze 8ste whisky is het officiële gedeelte min of meer achter de rug, maar er moet nog een fles gedeeld worden. Een Springbank uit 1974. Een oude bekende uit de Chieftain’s stal van Ian MacLeod.

 

 

 

 

 

SPRINGBANK 1974 29Y  51.2% CHIEFTAIN’S

Deze single cask is gebotteld voor Wijnwinkel Ton Overmars in Amsterdam. Deze versie had wel iets van ’t putteke en daar bleef altijd wel iets van hangen in de neus. Verminderd gelukkig wel tijdens het “ademen” van de whisky, maar blijft het genot wel verstoren natuurlijk. De “vuiligheid” van Springbank zelf uit zich in het zoete van kolen, steenkool dus. De afdronk is “chewy”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog eentje om door te spoelen? Wel ja! Gul geschonken door een van de vaste leden ter gelegenheid van z’n verjaardag (?).

HIGHLAND PARK 1975 35Y  51.6% THE WHISKY AGENCY / THE NECTAR

Een split cask, gebotteld in 2011. Ondanks dat het een ex-bourbon hogshead is, heel veel mandarijntjes in de neus. Ook in de smaak. Heel fris en zuiver. Orangettes. De chocolade was wat verrassend voor mij, voor een ex-bourbon hogshead. Het frisse blijft ook in de afdronk.

Waardige afsluiter van wat toch wel een filosofische tasting was.      

Van iemand op de wachtlijst …

 

 

 

 

 

 

 

 

TERUG