TERUG

RED HOT CHILI BOTTLES

Verslag Full Dram Tasting 2 Februari 2015
Ingestuurd door Gunter (Lidnr.01)

Het gaat hem om de sokken! Verder zou ik het verband met de titel niet zoeken in deze door Danny Eekelaers verzorgde tasting voor whiskyclub Full Dram in “De Blauwe Schuit” te Leuven. Danny is geen onbekende voor bezoekers van onder andere whiskyfestivals en evenementen bij Tasttoe in Kampenhout. Op deze laatste locatie werd ook zo’n 10 jaar geleden whiskyclub Full Dram opgericht en zo zijn de nodige links gelegd. En die sokken dan? Gedraagt Danny zich misschien wat “funky” op festivals? Zoals eerder vermeld: verder zoeken doen we niet, dus de link vandaag is dat Danny over alle flessen een sok getrokken heeft. Alle flessen. Het is immers de bedoeling dat telkens een vrijwilliger uit 2 blinde whisky’s een selectie maakt waarna deze vanavond door het aanwezige publiek zal geproefd worden. De andere fles blijft “dicht”. Deze procedure zal dan enkele malen herhaald worden.

Tijdens het afwerken van de nodige administratie en als binnenkomer heeft Danny een 12 jaar oude Glentauchers bij, gebotteld door Old Malt Cask op 50%. Gedistilleerd in 1992 weliswaar. Honing, noten, bitter etc. Zwaar gezoete marsepein in de afdronk. Eigenlijk niks mis mee.

Blijkbaar is er met de Glentauchers nog niet genoeg moed ingedronken daar de gezochte vrijwilliger om de eerste selectie tussen 2 sokken te maken op zich laat wachten. Om de avond toch nog leuk te eindigen wierp ik me dan maar op.
 

Nummer 1: Rond, dik, etc. Prikkel in de afdronk. Zoet, specerijen en zelfs een neiging naar grapefruit in de afdronk.

Of

Nummer 2: Dun. Karton (malt), naar floraal. Neus wordt overwegend floraal, maar weinig smaak en afdronk.
 

Het werd dus nummer 1. Op het einde van de avond werden de flessen bekend gemaakt en werd er door de groep kritisch gekeken of je wel de “beste fles” van de 2 gekozen had. Zolang wachten hoeft niet hier. De gekozen fles was een Tullibardine uit 1975, 49.5% en gebotteld in 2007 voor Premium Spirits. Een single cask van 32 jaar oud, gekozen en gebotteld door de invoerster van Tullibardine in België. Geen slechte keus vond ikzelf. De fles die het niet haalde was een Longmorn van Berry Bros & Rudd. 15 jaar en 46%.

De fles die het niet haalde: Longmorn van Berry Bros & Rudd. 15 jaar en 46%.

Toen ik me snel opwierp als vrijwilliger om de volgende 2 flessen te proeven werd dit op luid gelach onthaald. Ik doe ook maar m’n best hé.

De fles die het haalde:

Vuil, lactose en iets van ’t putteke. Oude fles? Trekt gelukkig wel weg en dan komen er kruiden, echt geplukt in ’t bos. De smaak is ok. Tabak in de neus en heel wat alcohol. Bitter, dun. NEEN. Hintje overrijp fruit.

Dit was een Tomatin uit 1976. 19 jaar oud en gebotteld door Cadenhead’s aan 54.2%. Dat moet dan een fles uit 1995 zijn. Diegene die hier, volgens de vrijwilliger het onderspit tegen delfde was een Littlemill van 24 jaar oud, gebotteld door The Perfect Dram. Een gemiste kans of een terechte keuze? Gelukkig heeft enkel de vrijwilliger beide naast elkaar mogen proeven.

Littlemill van 24 jaar oud, gebotteld door The Perfect Dram.

Danny verteld ondertussen dat dit voor hem ook een razend interessant experiment is. Wordt er hier blind voor dezelfde flessen gekozen die het met wel zichtbare etiketten ook de voorkeur zouden halen?

De volgende whisky die “ver”kozen werd was fris. Wel teveel stoffige noten tot steen om fruitig te zijn. Kruidnoot. Zuiver. Smaak heeft iets mineraal. De neus wordt chewy, maar niets snoepachtig. Hij blijft constant in zowel neus als smaak. Levendige afdronk met alcoholprikkel en weer dat minerale.

De vorm van de fles had al wat verraden dat het hier om een officiële botteling van Glen Ord ging. Een 25 jarige uit 1975. Gebotteld aan 58.3%.

De “ver”liezer was een Ben Nevis. Officieel, 15 jaar oud op de fles, gedistilleerd in oktober 1996 en gebotteld in september 2012. 57.2%! Een single cask nog wel. Domme toch hé!

Fles n°4. Appel en nootmuskaat. In de smaak proef je direct dat het om oud spul gaat. OK!!! Wat een afdronk. De neus vervaagt iets. De smaak evolueert in de mond en de afdronk verraadt de leeftijd. Zoet, haast waxy. Dit had de Longmorn dus niet!

Blij dat de Glendronach Batch 1 cask strength het hier heeft moeten afleggen tegen deze Mackkilop’s Choice Convalmore uit 1977. Alc. 61.7%. Raar. Jaren geleden sta je bij Glenfiddich aan “den draad” naar de distilleerderij te kijken, waarop de tourguide zegt: we hebben de gebouwen gekocht, wil je een kijkje gaan nemen? En wij met de landrover naar daar. Herinneringen in een glas mijnheer, herinneringen.

Al de flessen van vanavond komen uit Danny’s kast, kelder, bergruimte of vrij gaatje ergens in huis. De niet-gekozen flessen gaan mee terug. Telkens minus 2 drams. Danny heeft de flessen nog even gecontroleerd en de 2^de dram was voor diegene die een keuze moest maken.

Om binnen het budget te blijven heeft Danny ook wat “goedkopere” expressies geselecteerd. Kiezen tussen iets goeds en iets goeds resulteert meestal wel in iets goeds. Voor zichzelf heeft hij dit initiatief dan weer gekelderd door tijdens het transport een fles te laten vallen en te vervangen door een andere uit Huize Danny. Zonder meerkosten voor Full Dram en voor hem iets van scheur en broek eraan. Doch deze inside story terzijde.

Purper. Daar denk ik aan bij whisky 5. Harde suikerstok met de smaak van purperen braambessen. Ook wat thee en stof. Via broodkorstje naar de afdronk. Beetje waterig, zoete thee (van purperen vruchten). Groenblad thee en iets zoet in de afdronk. Het is de 22 jarige Strathmill van Asta Morris. Hopelijk vertelt niemand aan Bert Bruyneel, de man achter het label Asta Morris, dat hij “gewonnen” heeft van een Benriach uit 1979 van 30 jaar oud. ’T Kot zou te klein zijn!

De winnaar van het laatste duel was zurig en lekker. Turf. Frisse citrus en creamy ash. Dit laatste wil zeggen: zacht en rokerig mondgevoel. Het middenstuk is citrus-zoet. Warmt lang na en er komt drop en vuursteen. Een goede Caol Ila van het ter ziele gegane Bladnoch Forum. 29 jaar oud was het vat en nog 55.5%.

Niet dat we met dit concept van een verliezer kunnen spreken, want enkel het individu dat een keuze moest maken welke fles er geproefd ging worden kon die en diegene die niet gekozen werd enkel volgens zijn persoonlijke smaak en voorkeur beter of “minder goed” bevinden, wat hij dan ook deze avond gedaan heeft. Dus de Laphroaig single cask van de Whisky Agency zou ik zeker geen verliezer noemen.

De niet gekozen flessen waren sowieso potentiële winnaars, net als wij, de deelnemers, winnaars waren omdat we de handgeselecteerde whisky’s vanavond mochten proeven. De enige verliezer vanavond was eigenlijk Danny. Zijn ziekbed ontstegen om deze tasting te verzorgen, een gebroken fles op de stoep achtergelaten en enkele lege sokken om terug mee naar huis te nemen. RESPECT!

TERUG