HOME

ERIC VERMEIRE (Lidnr. 42) ORGANISEERDE OP DONDERDAGAVOND 11 OKTOBER 2007 EEN DOUGLAS LAING TASTING MET STEWART LAING HIMSELF IN DE SALONS VAN HOTEL "TER DRIEZEN" TURNHOUT.

Gunter (Lidnr.01) was er ook bij en stuurde volgend verslag...

Eerst nog even dit krantenartikel van 29 september 2007...

LONDEN - Een fles whisky is in Schotland voor 29.400 pond (42.000 euro) van eigenaar veranderd. De 157 jaar oude Bowmore Single Malt bereikte de hoogste prijs die ooit op een veiling werd betaald voor een scotch whisky. Dat berichtte het Britse nieuwsagentschap PA zaterdag. De waardevolle 0,75 liter Islay Malt in de handgeblazen fles ging bij de veiling in Glasgow naar een onbekende bieder aan de telefoon.

De verzamelaar liet er zich ook niet van afhouden dat de kurk vorige week in de whisky was gezakt, zei een woordvoerder van het veilinghuis. Volgens de branderij Bowmore is het de oudste fles in deze soort whisky en is ze afkomstig van het Hebriden-eiland Islay.

De duurste fles ter wereld wordt beschouwd als een Dalmore 62 Single Highland Malt Scotch Whisky uit 1943, die een zakenman twee jaar geleden voor omgerekend 45.800 euro in een hotel in Engeland heeft gekocht.

“Ik beken. Het was ik. Ik ben een wereldrecordhouder.” Verbaasde gezichten alom. Wat bedoelt die man? “Terwijl het applaus langzaam wegsterft zal ik het uitleggen” zei hij vervolgens.
Dit toverde een glimlach op vele gezichten, daar er geen applaus was, en we waren vertrokken voor een schitterende avond met Stewart Laing, broer van Fred, samen de onafhankelijke bottelaars Douglas-Laing. Deze inleiding sloeg op bovenstaand krantenartikel.

Stewart is namelijk diegene die de fles 157 jarige Bowmore gekocht heeft. Niet voor hemzelf, maar voor een klant van hun. Pittig detail: een andere gegadigde was Suntory, de huidige eigenaar van de distilleerderij. Door omstandigheden, helder toegelicht door Stewart, hebben ze de fles niet kunnen bemachtigen. Stewart heeft aan de fles geroken en kan bevestigen dat het niet om de whisky in de fles te doen was, maar om het prestige. Deze fles stamt uit de beginjaren van de Bowmore distilleerderij, heeft 157 jaar in het “house” van de familie der oprichters gelegen en is nu dus verkocht.
Dat ze daar “gelegen” heeft is trouwens ook dat, bij ze recht te houden in de verkoopzaal, de kurk er in gevallen is.

Stewart Laing

Als binnenkomer kan dit verhaal tellen, maar we zijn naar Turnhout afgezakt op deze mistige avond van 11 oktober in het jaar onzer heren 2007 om whisky te proeven.

Ben Nevis Provenance 10y 1996 46%vol

De eerste whisky van de avond is er eentje uit de Provenance reeks. Deze zijn gebotteld op 46%vol. De neus bevat mokka, neigend naar krenten, en rood fruit. De kleur in het glas heeft ook een rode weerspiegeling. Op het einde blijven er florale tonen over. Prikkelt in de mond. 46% en de eerste dram van de avond zijn hier waarschijnlijk de redenen voor. De mond blijft kruidig, de afdronk gaat naar bitter, kruidig.

Tussen de whisky’s door blijft Stewart vertellen. Zijn vader, een ex- RAF piloot startte de zaak op in 1948. Hij kocht her en der kleine hoeveelheden malt whisky op om zelf te blenden. De relatie tussen de familie en Bruichladdich komt ook uitvoerig aan bod. Bijna, bijna waren ze eigenaars. Door een speling van het lot, de familietak die eigenaar was van Bruichladdich bleef kinderloos, verdween de distilleerderij uit familiehanden. Zoals bij zoveel onafhankelijke bottelaars, blijft toch altijd het verlangen om een eigen distilleerderij te bezitten en met Scapa was het bijna, bijna gelukt.

Scapa Provenance 12y 1994 46%vol

Ex bourbon cask. Hier komen de jeugdherinneringen weer boven. Stiekem in de garage van de grootouders sluipen om een fles Tonetta limonade te tasten en nosen. De witte versie. Veel van die neus vind ik terug in bottelingen van Scapa. Zo ook in deze. Stewart voegt hier nog onrijp graan en “barbershop smells” aan toe. In het lege glas blijft het aroma van frisse wijn hangen. De afdronk is ziltig en lang. Er komt ook iets metalig naar boven. De neus houdt frisse tinten.

Eind jaren ’70 stelde men vast dat Cognac de drank was in China, Japan en Korea. Het stond chic om een fles Cognac op tafel te hebben in de restaurants en clubs. In verhouding met de verkoop van Scotch, was het op dat moment 10 tegen 1 voor de laatste. Na onderzoek naar het waarom, stootte men op een slimme campagne van “onbekenden”. Cognac zou een afrodisiacum zijn en terzelfder tijd verspreidde men het verhaal dat scotch ongezond was. Eenmaal dat dit geweten was, kon men met labresultaten aantonen dat scotch zeker niet ongezond was. Over het andere, aan Cognac toegeschreven voordeel ga ik me hier niet over uit laten maar dat de verkoop keerde naar 10 voor scotch en 1 voor Cognac … ”I rest my case”.

Coal Ila Provenance 10y 1996 46%vol

Meer fruitige ondertonen dan de standaard Coal Ila. Ziltig. Als je er op “kauwt” komen er zachte citrus- smaken en appel. De rokerigheid heeft wat weg van kampvuuras. Niks mis mee. De extra procenten alcohol doet hem iets boven de standaardbottelingen uit stijgen.

Claudia Ham van Premium Spirits selecteert de Douglas Laing bottelingen voor de Belgische markt. Ze laten dit meestal over aan de lokale invoerders van hun producten. Die voelen het beste aan waar vraag en potentiële interesse naar is. Om een voorbeeld te geven: in Taiwan lust men geen MacAllan. Zinloos om die markt daarvan te bevoorraden, terwijl de vraag naar MacAllan op andere markten eindeloos is.

Banff Old Malt Cask 1974-2007 32y 47.8%vol

Een andere reeks van Douglas Laing. Gebotteld op de “golden strength” van 50% vol. Volgens Stewart de ideale sterkte voor zulke oude en zeldzame whisky. Alles zit er dan nog in, “non chilled filtered”, en je kan hem puur drinken, zonder te verdunnen met water. Deze zit wel iets onder de 50% vol als gevolg van gulzige engelen. Begin al maar te lachen want ik ruik boenwas. Dit gaat snel over in abrikoos. Hints van aardbei en kersen, ondanks dat dit een ex bourbon cask is. Geen off- notes. Enkel fruit. Rode bessen en rook?. Deze past in een van onze volgende 100°PROOF tastings volgens mij.

Via de rook in deze whisky komen we achter het echte verhaal van de rokerige Brora’s tussen 1972 en 1975. De officiële versie is dat tijdens de verbouwingen aan Coal Ila distilleerderij op Islay, het moederhuis geturfde Brora liet distilleren om in de gestage behoefte van rokerige single malt voor hun blends te voorzien. Het echte verhaal is veel grappiger en een van de ontelbare zaken die we mee naar huis nemen na deze tasting. (Verbouwing is hier een eufemisme, daar enkel de fundering van de oude distilleerderij terug gebruikt werd.)

Ardmore Old Malt Cask 1977-2007 30y 50%vol

Ex bourbon cask. De “bouillon”, het vlezige van oude Islay whisky’s, is hier ook aanwezig. Ardmore is als rokerige Speyside whisky altijd een vreemde eend in de bijt geweest en dit komt mooi tot uiting in deze oudere versie. Rokerig. Het zoeken naar een balans tussen boter en eik. Iets te subtiel. De neus in het glas wordt heel fruitig na het een tijdje te laten staan. Crème brulée.

De BRIC landen, respectievelijk Brazilië, Rusland, India en China, zijn er verantwoordelijk voor dat het legendarische whiskyloch, de gigantische hoeveelheden whisky die lagen te rijpen in de warehouses, opgedroogd is tot de grootte van een poel. De gevolgen voor kleine onafhankelijke bottelaars zullen zich dan ook laten voelen. De bereikbaarheid van schitterende oude vaten zal drastisch afnemen. Stewart raad dan ook aan dat wanneer je een goede “oude” fles whisky tegenkomt, deze nu te kopen. Binnen een paar jaar zal men van die specifieke distilleerderij misschien geen fles meer vinden van die leeftijd ofwel met een prijskaartje om U tegen te zeggen.

Highland Park Platinum Collection 1978 29y 56.7%vol

Een derde reeks van de Douglas Laing Brothers is deze Platinum Collection, old & rare. Tijdens hun ochtendritueel van stalen proeven komen ze soms een uitzonderlijk vat tegen. Dit wordt dan voor deze collectie gebotteld. Het is eentje enig in zijn soort en kan dus sterk afwijken van het gekende distilleerderijkarakter. Deze Highland Park is echter direct herkenbaar. Het gaat om een sherry butt, dus mon cheri, chocolade, honing en appelsien. Een pareltje. De diepgang van dit alles maakt hem speciaal. Het uitdrukkelijke zoute karakter van de afdronk is zoveel meer dan de standaardbotteling.

“What is worn under a kilt? Nothing … everything is in perfect shape and working order!” (taalgrapje van Stewart)

De overname van Whyte & Mackay door United breweries van Vija Mallaya wordt uitvoerig besproken. Het verhaal van Indische whisky leest als een scenario van een film noir met een open einde. Een “happy end”? Dat zal de zeer nabije toekomst uitwijzen, maar het gevoel leeft toch dat we qua whisky in het nu moeten leven en genieten. Dat doen we dan ook ten volle met de volgende fles.

De surprise van de avond.

Glen Rothes Platinum Collection 22y 56%vol

Nog niet te krijgen op de Belgische markt op dit moment, maar door Stewart meegebracht uit Schotland. Een ex sherry cask. De eerste neus is zuiver stevige vanillepudding met vingerkoekjes. (Vraag uw oma naar het recept!) In de afdronk proef je de krenten. Na een tijdje komt de typische (rubber)neus van Glen Rothes. Veel chocolade!!! Muntthee. Een mooie afsluiter van de geproefde reeks.

Met spijt moeten we afscheid nemen van Eric, de organisator, en Stewart, wiens keuze van botteling men kan herkennen aan een “S” op de fles, de keuze van Fred heeft logischerwijze een “F”. Ondanks de schitterende locatie, de salons van hotel “Ter Driezen” in Turnhout, en het aanbod van Eric en Stewart om nog een dram uit het aangebodene te nemen, noopt de mistige nacht ons om de rit naar huis aan te vatten.