Deze whisky is zo goed dat ik hem voor mijn vrienden wil inschenken,
en welke vrienden zijn meer geschikt dan die van de poëzie?

Stiekem werd er weer samengekomen op een niet zo geheime lokatie.

Het geheime genootschap is er eentje waarvan prins Filip zou likkebaarden. Mensen met een missie!

Maar toetreden tot dit genootschap is spijtig genoeg voor hem niet weggelegd.

Het moet immers plezant blijven!

Op het voorbije whiskyfestival Whisky Live Gent 2010 was er heel wat te doen.

De Molse whiskyclub “Cask Six” had de trofee van beste 2010 gewonnen en onder andere de nieuwe range van Tomatin deed heel wat whiskyliefhebbers watertanden.

Geen verrassing dus dat iemand vond dat hij de 25 jarige moest inschenken voor zijn vrienden!

De neus werd gelinkt aan oude Bowmore, zij het véél minder intensief, en evolueert enorm.

Van sherry naar grapefruit, naar allerlei fruit en vanille. Sherrytonen blijven tevoorschijn ploppen en in de afdronk is er een beetje bitter. Schitterend! Heel levendig voor een 43 percenter op deze leeftijd!

Longmorn! De laatste tijd wat uit het oog verloren!

Sinds de release van de officiële 16 jarige, enkele jaren geleden, is er ook weinig beweging waar te nemen rond deze distilleerderij. Ze is wel te zien vanuit Benriach, maar in tegenstelling tot deze laatste, niet toegankelijk voor publiek.

 De bulk van hun productie verdwijnt waarschijnlijk in de blends van Chivas, dus Pernod Ricard.

Deze 30 jaar oude botteling van Gordon & MacPhail heeft 43% alcohol. Ondanks de “zure” bourbonneus is het een sherryrijping. Bloedappelsien is sterk aanwezig. De smaak is anders dan de neus. Deze laatste is wat frisser. Misschien is de 43% er de oorzaak van dat die frisheid niet genoeg doorkomt in de smaak. Vaag sherry, beetje solfer en koffie. Het aroma van appelsien blijft mooi in het glas hangen, wat hem uiterst geschikt maakt om blijven te nosen terwijl de vrienden sterke verhalen vertellen.

Vooral het verhaal over het opeens mensen zien met één oog in het midden van hun voorhoofd is me bijgebleven. De clou is dat het dan dé moment is om te stoppen met drinken. (Vrij naar een opmerking van Jim McEwan, toen we allemaal teut waren in zijn warehouse.)

De woollen mill in Inveraray is geen onbekende voor de vrienden van de poeïzie. In het verleden kon die zich beroepen op een uitgebreid assortiment single malt, en zoals het gaat in het leven, iets met lap, rode en stier ... .

De voor vandaag aangeschafte fles is een Glenlivet van 15 jaar op 40%.  Begin jaren ’90 geproduceerd en nu gebotteld door Gordon & MacPhail, met een replica van het “oude” etiket. Cereal, rozenwater en bloemetjes in de neus. In de smaak komen daar nog amandeltjes bij, wat herinneringen aan Tullibardine met zich mee brengt. Het is een second fill sherry.

Nog een beetje “grist” op de lippen. Zout/drop/kalissehout. “Curix”, roept er iemand, en anderen weten niet meer wat hij bedoelt ... . Met een beetje water: mokka fudge.

Macallan 1980, gebotteld in 1998? Dat is 18 jaar sherry gerijpt!!!

De fles is er eentje van 75cl, maar dat hoefde niet. Goede vrienden kennen hun maten en de eigenaar gaat steeds met een goed gevulde fles naar huis. 70 of 75 cl.

Dit is ondertussen een meer dan legendarische leeftijd voor Macallan en zeker eentje uit die periode! 43% zonder bijbedoelingen en de schenker laat hiermee zien dat hij het concept van de avond volledig begrepen heeft.

Dit is zooo lekker, dat moet je gewoon delen met je vrienden. Waarvoor dank!

Ferrari is vandaag 3de geworden. 1ste bij “constructeur” en 1ste bij “piloten”. De dag zelf begonnen met de “kater” van gisteren een kanneke melk te geven en daarna te gaan joggen. 
Als dat nog geen reden genoeg is om deze dag op te nemen in de geschiedenis van België, dan is het openen van volgende fles dat zeker: Glendronach 1972!! Een legendarische botteling, die Glendronach terug op de wereldkaart gezet heeft voor veel vrienden. Hoera! 54.8% en superlekker! De vrienden zijn tot nader order allemaal Belgen en aangezien het hier een democratie betreft, moeten we toch inspraak hebben over welke dagen er opgenomen worden in de geschiedenis, toch? Of moet prins Filip dan toch eerst lid worden? Laat maar ... .

Nog maar 1 keer voorgehad dat de voorzitter van de beste whiskyclub van België 2009 met tranen in de ogen voor mijn deur stond. “Dat is ‘em!” prevelde hij en duwde me een staaltje Laphroaig 1974 sherry gerijpt en 49.7% in mijn handen. Hij had gelijk! 

Nu, zoveel jaren later, staat er een fles van deze mythische nectar voor mij op tafel. Ze maakt geen onderdeel uit van de eigenlijke avond, daar de eigenaar ons vertelt dat ze vandaag leeg moet. Met pijn in het hart helpen we hem, waar heb je anders vrienden voor. 

Met de legendarische woorden: “Ge moet niet schoon zijn om geluk te hebben, gewoon als laatste zitten voldoet!”, schenkt de “laatste” vriend de restanten in zijn glas. 

Een mooie driedubbele dram. Deze bouwt op en na 5 seconden proef je pas rabarber. De lucht zindert, het licht schemert, het geluid vervaagt en net voor ik denk dat het experiment met de deeltjesversneller om de oerknal, het “zwarte gat”, te reconstrueren uit de hand gelopen is, wordt ik terug in dit universum gezogen door de magische woorden: “Ik heb er nog een fles van, maar ge kunt dat niet meer krijgen”. Het moment is weg en het in de haast bijgesleept staal van een 30 jarige Laphroaig kan het niet herhalen! 
En te zeggen dat de 1974 toch een pak minder kost dan een deeltjesversneller, maar ondertussen wel even zeldzaam is!! Doch dit terzijde.

Van de gelegenheid wordt er gebruik gemaakt om van de drie beste sherry bottelingen, ooit door die voorzitter van die beste whiskyclub 2009 geproefd, een groepsfoto te nemen.

De zakdoek is suplementair en heeft men ook nodig om enige tranen, niet die in het glas, te drogen.

SMWS! Ooit begonnen met enkele vrienden en wij weten hoe dat kan  lopen!

Deze Glenfarclas “In a fresh forest glade” van 50.8% kan een van de gevolgen zijn! In de nog te verschijnen Spring Botteling List 2010 van SMWS zal hij aan de gewone stervelingen aangeboden worden, the very last 8 bottles, of wat dat ook mag betekenen ... . 

Deze wordt dus ingegoten door een vriend met connecties en nee, nee, het is niet prins Philip! “Dat ‘em geen moeite doet!” roept er iemand, “Is ’t nog geen pauze?” iemand anders. Alle gekheid op een stokje: dit is weer een schitterende Glenfarclas! Als ik me goed herinner was het eerste vat dat de vrienden van de Scotch Malt Whisky Society kochten en bottelden ook een Glenfarclas. Zou de cirkel dan rond zijn en vliegen er deeltjes in rond tegen lichtsnelheid?

Zoals je merkt aan het verslag, wordt het niveau weer een beetje hoger, maar geen nood: “Ulle moe, was dat niet zo’n klein dik ventje?” zorgt ervoor dat we met beide voeten op de grond blijven.

De eigenlijke fles voor de avond van onze vriend met de Laphroaig uit 1974 is eigenlijk een Ardbeg uit 1974. Duh!?!

Maritiem en medicinaal. Lekker! Zacht. Asse en rood fruit. Een meesterstuk, en meer gaan we daar niet over zeggen!

Toeval wil dat onze vriend 2 buren meegebracht heeft die even oud zijn.

Jaren geleden was ik incognito als lid van “de vrienden van de poëzie” aanwezig op een voor iedereen toegankelijke tasting in Turnhout. MC of the night was niemand minder dan Stewart Laing. Een van de meegebrachte bottelingen, natuurlijk de duurste, was een uitzonderlijke Highland Park uit hun “Old & Rare Platinium Selection” range. Toen al had ik het idee dat ik deze moest delen met mijn vrienden, maar om ... euh, budgetaire redenen is het er toen niet van gekomen.

Jaren later echter, fluisterde een engeltje in mijn oor dat er van die specifieke botteling, eentje goed geprijsd stond in een winkelcentrum te Blackford, Schotland. Alle excuses zijn goed om naar Schotland te trekken, dus werden er enkele bij elkaar gesprokkeld, zodat ik deze whisky, die zo goed is dat ik hem voor mijn vrienden wil inschenken, kon gaan halen. Heb er wel de Ben Nevis moeten voor beklimmen, maar hij was het waard, zoniet de vrienden toch! Oh ja, met dank aan engeltje Eric Vermeire nog!

Soms kom je van een bekende distilleerderij, met een rijk en gekend gamma, toch nog een flesje tegen dat er bovenuit steekt. 

Zoals ook deze geturfde Benriach. Gekocht en gebotteld vat door onderdanen van prins Philip en dus zeer gelimiteerd. Mokka fudge en “goei” boter zijn de hoofdbestanddelen van neus en smaak, die bovenop de standaardtoestanden van Benriach komen. Een goede afsluiter, gekozen door een unaniem verkozen nieuwe vriend van de poeïzie. Voor hem de beste Benriach die hij al geproefd heeft en dus de perfecte dram die hij wilt ingieten voor zijn nieuwe vrienden, “de vrienden van de poëzie*”!

*Net zoals Bart Simpson in een bepaalde aflevering geconfronteerd wordt met “the shinning” in plaats van “the shining” om een jarenlange juridische strijd te vermijden over auteursrechten, kan het zijn dat in de analen van de Belgische geschiedenis er sprake is van “de vrienden van de whisky” in plaats van “de vrienden van de poëzie”. Ook wordt het zo moeilijker gemaakt voor een bepaalde, niet nadergenoemde prins, om ons te vinden!

Een volgende datum en een volgend thema wordt vastgelegd, waarop de vrienden, weer maar eens de wereld verbeterd, niet zo stil verdwijnen in de nacht! 

Wie zijn ze? Niemand weet het. 

Moest je het toch weten, niet tegen Filip zeggen, hé!

TERUG