TERUG

Woensdag 28 Oktober 2009
Gastspreker: Jim McEwan

“Ik wens mezelf een gelukkige verjaardag!”, zong Guido Belcanto. Ik wenste mezelf ook een gelukkige verjaardag en trakteerde mezelf op een tasting met Jim McEwan.

De dag na mijn verjaardag was er immers een tasting gepland in Tasttoe te Kampenhout, geleid door Jim. Dit alles tegen betaling natuurlijk!

Dat hij nog eens naar België kwam was op zichzelf al reden genoeg om in te schrijven. Terecht zo bleek, want die avond bevestigde hij dat het de laatste keer was. “Vanaf nu moeten jullie het met mijn dochter Lynn stellen!” zei hij.

Er zijn ergere dingen in het leven …

Dochter Lynn poserend met ons clubvat Connemara 1992

Het was alweer een tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden, maar nog steeds vult zijn charisma de hele zaal. 9 whisky’s stonden er op het menu en terwijl er een fotoreportage over het door ons zo geliefde Islay liep, genoten we onze welkomstdram.

BRUICHLADDICH INFINITY 3de EDITIE 50%

Deze was gelanceerd ter ere van, nu 40 jaar geleden, dat Niel Armstrong en Buzz Aldrin, als 2de, op de maan rondstapten. Zoals steeds is de verpakking een streling voor het oog. De whisky streelt andere zintuigen. Lichte turf, peer en meloen, mooie balans in de neus. Na een tijdje komt er ook nog rood bosfruit. In de smaak krijg je direct rood bosfruit, met een bovenlaag van turf. Intens zoet/zurig op sommige plaatsen op de tong. Spicy but not painfull.

Naar goede gewoonte wordt de volgorde daarna overhoop gesmeten, maar ik zie me genoodzaakt de volgorde van de voorgedrukte tastingpapieren te volgen.

BRUICHLADDICH X4+3  63.5%

In 2000/2001 werd Bruichladdich terug geopend door de nieuwe eigenaars. Jim McEwan was gevraagd om zijn job bij Bowmore achter te laten en zich in dit onzekere avontuur te storten. De “merknaam” was aan het wegdeemsteren en moest eerst en vooral terug op de wereldkaart gezet worden. De aanwezige stocks waren mee overgekocht en moesten de periode van minstens 3 jaar overbruggen, tot ze “nieuwe” whisky hadden. In 2001 was de distilleerderij terug bedrijfsklaar en begon de productie. Ondertussen werd er een nieuwe 10, 15 en 17 jarige gelanceerd, compleet met nieuwe “packaging” en promotiecampagne. Jim trok de wereld rond, ettelijke keren zelfs, en Bruichladdich kreeg een stevige status en dus ook aanhang. Gaandeweg werd het bezoekerscentrum uitgebouwd in de oude maltings en kwam ook de whiskyschool van de grond. De geuite droom van een eigen bottelingplant on site werd verwezenlijkt en gaf de andersvaliden van Islay een kans op een echte job. Ondertussen was het ACE –programma opgestart en volgden de releases zichzelf in een razendsnel tempo op. De wijn- en rum- finishes werden aanbeden of vergruisd, maar ondertussen vind je wel van elke distilleerderij een of andere finish in de rekken! De lijn van onafhankelijke bottelaars Murray McDavid werd uitgebreid met de Mission- reeksen. Deze onafhankelijke bottelaar is gehuisvest in Bruichladdich en Jim nosed, taste en selecteert uit warehouse n°1 wat gebotteld wordt en wanneer. De zeer succesvolle “VALINCH” reeksen, waar bezoekers zelf steeds hun 50cl flesje kunnen afvullen van een aanwezig vat in het bezoekerscentrum, is ook een kindje van Jim. In de creativiteit van de labelling zit al een massa werk. De eerste geturfde whisky’s van de “nieuwe” distilleerderij werden op de markt losgelaten na 3 jaar, onder de naam Port Charlotte. Dit is het naburig dorpje waar ooit een gelijknamige distilleerderij stond. Ondertussen zijn de gronden aangekocht en ook al wat materiaal zoals stills en citernes. Als de financiering rond geraakt, (sorry: wanneer), dan bouwt “Jim” hier een nieuwe distilleerderij! Het “Vatican” werd een feit. Hun eigen vatting station, gebouwd in een van de achterste warehouses, een nieuwe boiler werd geïnstalleerd en dat is ook niet goedkoop. Verder speelt Bruichladdich ieder jaar een belangrijkere rol in het “Feis Eisle”, het Islay –whiskyfestival, waar whiskyliefhebbers van gans de wereld op afkomen. En dat zijn nog maar enkele zaken die ik zo los uit het hoofd weet. In zijn vrije tijd heeft Jim dan nog eens een tripple distilled gemaakt, wat ook weer voor de nodige kritiek zorgde. Deze 3x werd niet gebotteld, maar diende als basis voor de X4, gedistilleerd in 2006 onder toeziend oog van 100°PROOF whiskyclub.

Dit alles om de pertinente en steeds herhaalde vraag van een tastingdeelnemer aan Jim, en later ook aan mij, waarom hij zolang gewacht heeft om de X4 te distilleren en dit niet onmiddellijk in 2001 gedaan heeft te beantwoorden!

In de geur zit new make en hout, wat had je anders verwacht? In de smaak is het hout meer fragmentarisch aanwezig en dan komt de citrus! Sterk en déja vu. Dit is de spirit die we rechtstreeks van de still geproefd hebben in 2006! De middle cut van deze duurde 15 uur . Normaal is dat 3 uur . De anekdotes vliegen in het rond, zowel als de hilarische one liners. “We ‘re going were no malt has gone before!” Okay Jim, dat vond ik persoonlijk een hele leuke. “This is history!”, de Nederlandse vertaling heb ik gebruikt om aan de aanwezige leden duidelijk te maken wat er aan het gebeuren was, daar in 2006.

De whisky zelf is haast siroop. Als je hem op je hand uitwrijft krijg je de aroma’s van vanille, houtsuikers, “gorse” en munt.

BRUICHLADDICH 17Y RUM 46%

15 à 16 jaar op bourbon gerijpt en daarna ongeveer 14 maanden op rumvaten. Bananen en butterscotch in de neus. Weer schitterend in balans, als je van rum houdt. Alcoholprikkel ook. Platte suiker.

BRUICHLADDICH 1989 BLACK ART 51.1%

Een creatie van Jim. Over de ingrediënten wilt hij niks kwijt, maar aan tafel vinden we ofwel zware rode fruitige wijn, ofwel porto. De kleur is in ieder geval rood. Het aroma van zurige sherry en geen turf. Het “vettige” (structuur) van de “rode wijn”. Veel rood fruit in de smaak. Het zware van de wijn wordt fris gehouden door het zurige. Het kruidige van de Bruichladdich warmt zeer aangenaam. Weer is de verpakking oogstrelend.

BRUICHLADDICH 1992 17Y FINO 46%

17 jaar, waarvan 2 jaar op een fino sherryvat. De kleur is licht strogeel. Druif in de neus, droog maar niet te droog. Geweldig in balans. De donkere druifsmaak, donkere (ongeraffineerde) suiker, citrus, honing en het kruidige.

BRUICHLADDICH 1992 17Y PX 46%

PX staat natuurlijk voor Pedro Ximinez, de zware stroperige sherry van de Pedro Ximinez-druif. Toch niet direct de verwachtte chocolade in de neus! Wel donkere sultanes en pruimen. Zoetheid van de PX met het kruidige van de Laddie … hmmm! Volgens Jim zou deze goed met kaas gaan. Bruichladdich met kaas? Been there, done that … got the t-shirt!

BRUICHLADDICH ORGANIC 2003 6Y 46%

Door de strenge regels van de FDA (Food and Drugs Administration), die controle uitoefent op alles wat de VS binnengebracht wordt op gebied van voedsel (dus ook drank) en medicamenten, kost de organische, op Islay verbouwde gerst ongeveer 100 pond/ton meer dan gewone gerst. Zoals vele Belgische bedrijven weten is dit the price you have to pay als je je producten wilt uitvoeren naar Amerika. De whisky evolueert in de neus van zoet naar likeur. De citrus, litchi en groene appel, willen het “brood” doorbreken. De olie coat de tong. Het kruidige drijft de temperatuur flink op. Zuiver. Geen new make meer, maar hij mag nog wat rijpen. Al geschikt als aperatief?

PORT CHARLOTTE VIII 60.5%

40 ppm. De achtste whisky van de avond, dus mijn notes worden wat beperkt. “Wat is dit? Balans tussen turf en fruit. De combinatie doet denken aan aardbeien.” Voila, daar heb je het! Ik moet ook wel toegeven dat, sinds het bezoek aan de Port Charlotte site begin dit jaar, mijn interesse verlegd is naar de eerste whisky van deze, nog te bouwen plant.

OCTOMORE 2/140 5Y 62.5%

2de versie en 140 ppm. Turf, zoet en kruidig. Aarde. Bij de afdronk veel zoet tegen het gehemelte: dit zou fruit kunnen zijn!! Extreem, wat ook de bedoeling was. Na deze is de Port Charlotte een fruitige whisky, nee echt! De 140 parts per million phenols verdoven je turfreceptoren zoveel, dat de 40 ppm van de Charlotte hierin verdwijnen, zodat je zijn andere aroma’s en smaken intenser beleefd!

De whiskyacademie in Bruichladdich is niet meer!

Jim, nu 61, is er mee gestopt. Het slokte teveel van zijn tijd op en was niet altijd gemakkelijk in een working distillery.

Hij belooft ons echter dat hij de komende jaren nog met veel plezier tegen de schenen van het whiskywereldje blijft schoppen. Als het aan hem lag zou hij zelfs de figuurlijke ketenen met mainland verbreken en stilletjes afdrijven met een zelfstandig Islay.

Altijd wat een rebel geweest, die Jim!

TERUG