TERUG

VERSLAG : J'O (Lidnr.12)
FOTO'S: JAN (Lidnr.24)

Met 4 whiskyvrienden bracht ik op maandag 18 november een bezoek aan Bergen op Zoom (NL).

Maar laten we eerst even terugkeren in de tijd.

In het voorjaar hadden we een kleine party in een cottage ergens op een Schots eiland. Het was een avond vol gevarieerd plezier. Muziek, humor, een verjaardag en whisky.

Buiten het optreden van twee internationaal bekende humoristen werden we vergast op een DVD van The Corrs. Die drie mooie zussen speelden sindsdien hun verleidelijke hoofdrol in menig mannendroom. Regelmatig werden fantasieën gedeeld en verwachtingen geuit voor een, helaas wegens gestopt onmogelijk, concert in de buurt.

                2 Internationaal bekende humoristen veroveren Islay in
                het voorjaar van 2013.

Bij toeval echter kwam een reisgenoot/postmeester aan de weet dat net over de grens een optreden gepland stond van 1/3 Corrs luisterend naar de naam Sharon. In zaal “De Maagd” nog aan toe.

Van dit heuglijk feit werd ik op de hoogte gesteld middels een draadloos gesprek midden een intiem onderonsje met mijn eigen vrouw (viezeriken zitten er overal) in een etablissement in Oranjestad Diest.

Eén goedkeurende blik van mijn onvervangbare was voldoende en de zaak was beklonken.

Maandagavond om 17u op de gewone belbushalte!

Over de aard van het vervoer ga ik niet uitweiden wegens gevaar voor beschuldiging van frauduleuze handelingen voor betrokken persoon.

Wel kan ik de lezer meedelen dat ter hoogte van de grens een frikadel aangeboden werd zoals dat bij buitenlands reizen gebruikelijk is.

In één mum van tijd stonden we netjes geparkeerd op loopafstand van de markt van het Noord-Brabantse stadje BOZ.

Verdacht stil was het marktplein, netjes omzoomd door afspanningen allerlei. Eentje zochten we uit toen bleek dat De Maagd ons nog niet kon ontvangen.

“Wat gaan de heren gebruiken” vroeg de waard van de herberg. “Een kruik van je fijnste bier, beste man”, was het vlotte antwoord. 

“Een jong bokje dan”, lachte hij ons vrolijk toe. 

Het vocht van het merk Hertog Jan bleek eerder afkomstig van een oude geit: Donker, bitterzoet en niet te zuipen.

Zo werd onze geografische positie zeer duidelijk gemaakt. 

Op het schap ontdekte onze woordvoerder die tot dan opvallend stil gebleven was een fles Glen Talloch. “Hoe zou dat smaken woordvoerder?” vroeg ik eerder schuchter. “We zullen eens proeven” was het kordate antwoord.

De tastingnotes waren ontroerend eensluidend: Bickyburger, en meer wil ik daarover niet kwijt.

Toch maar naar het theater afgezakt alwaar 5 gereserveerde eersterang* kaarten op ons lagen te wachten.

Onderwijl nog een poging gedaan om de plaatselijke horeca te steunen maar een rode D is nu eenmaal geen rode T en daar is alles mee gezegd. D(r)ommelsch, D(r)ommelsch, D(r)ommelsch!

Als enig resultaat kan ik optekenen dat al mijn gezellen symptomen van diabetes begonnen te vertonen: dorst en een geweldige aflatingsdrang, dit fenomeen zette zich trouwens de rest van de avond verder en dan was Sharon nog niet eens begonnen.

In het theater zelve bleek van het kerkelijk interieur alleen nog een zestal zuilen te herinneren aan de vorige uitbater(s). Behoorlijk ruim, knusse zetels en een groot podium. Zodra, na een korte introductie, onze vriendin haar scheur openzette bleek er ook nog van een behoorlijke akoestiek sprake te zijn.

Het optreden greep ons onmiddellijk bij de keel en andere vitale delen. De groep die Sharon Corr vergezelde bleek een goed op elkaar ingespeeld kwintet van stuk voor stuk begaafde muzikanten.

Enthousiast door zoveel moois gingen we collectief uit de bol. We klapten, floten, neurieden ja zongen soms zelfs mee. Het ene open doekje werd opgevolgd door het andere. Wanneer deze dame haar viool dan nog eens ter hand nam voelden we ons en beetje thuiskomen op een westers eiland vol vriendelijke mensen, prachtige ruwe natuur en levensvreugde. Zoals een vriend van me pleegt te zeggen: Strijken kon ze niet, maar viool spelen! Of was het nu andersom?

Een kleine twee uur vlogen voorbij en na enkele welverdiende en welgemikte bisnummers werden we vriendelijk verzocht de zaal te verlaten.

Veiligheidshalve ons gericht tot het Vlaamse gedeelte van de drankenkaart zaten we nog wat na te kaarten tot Sharon, zoals beloofd een signeersessie uit haar behoorlijk bekoorlijk lijf schudde. 

Wij, plichtsbewust als altijd, zouden en moesten een foto hebben voor het verslag. De vraag van één snoodaard: “ Sharon, wilde gij van ons eens een foto trekken,” toverde na een verwonderde, een brede glimlach op haar betoverende lippen. Dat hadden ze haar nu nog nooit gevraagd. Met graagte nam ze ons digitaal te pakken en wij op onze beurt deden met haar het zelfde door middel van een voorbijgangster (ongevaarlijk trouwens).

Na nog wat vergeefs gepingel over een poster met de barmoeder, die achteraf gewoon van de muur kon geplukt worden**, besloten we terug zuidwaarts te trekken.

Het ganse gezelschap was het eens over het prachtige optreden gebracht door een prachtige vrouw met een prachtige stem in een even prachtige zaal op een prachtige locatie.

Weerom een geslaagde buitenlandse uitspatting van en door 100 proof leden en dit zonder de voorzitter. We worden stilaan volwassen!

Mijn dank gaat uit naar de initiatiefnemer die ons weer vergastte op zijn onnavolgbare droge kijk op het leven en naar mijn medereizigers, zij maken het leven telkens weer een beetje mooier.

En de basgitarist was een brouwer!

 * Rij 12

** De Poster

TERUG