Om
kwart voor twaalf wordt ik opgepikt door Wim in zijn Zweedse
kwaliteitswagen en op de middag staan we ten tweeden male klaar om te
vertrekken. Op hoop van zegen!
De
wegen zijn goed bereidbaar maar toch geldt tot Antwerpen een
snelheidsbeperking tot 70km/h. daarna gaat het vlotter en even over de
grens is de laatste sneeuw verdwenen, of is er geen geweest. Toch duurt
de rit bijna 3u en een handgerolde frikadel voor we IJmuiden bereiken
waar een on-Hollands wanordelijke rij vrachtwagens, mobilhomes en
Duitsers aan het aanschuiven is. Waarschijnlijk een gevolg van de
afgelaste overtocht van gisteren zaterdag.
De
tijd wordt gedood met wat zeveren en zagen. Wim mag geruime tijd voor
ons busje het ruim van de ruime Ferry in. Uiteindelijk (letterlijk te
nemen) is het de beurt aan ons blijkbaar geseinde vervoermiddel, wat
gezien zijn menselijke en vloeibare lading geen verwondering mag wekken.
Van
uit de buik van het schip zoeken we onze weg naar boven en de kajuiten
op dek 7. Door de herboeking slapen we met zicht op zee in onze ruime
disabled en dus op rolstoelen voorziene slaapplaats.
Achter
de witte kraag van een grote pint vinden we elkaar terug. Op zoek naar
een geschikte plaats voor een eerste tasting aboard the ship ontdekken
we de vele mogelijkheden tot vertier aan boord. De minitasting brengt
ons onmiddellijk veel lekkers waarbij een Dalwhinnie 29y de absolute
topper is. Daarna wordt het tijd om te gaan dineren in “The seven
seas”. Uitgebreid buffet en bovendien lekker. Plenty, alleen wat
geleuter over ons gratis drankje, het blijven Hollanders.
Iedereen
is flink moe en na the parting glass duikt iedereen de hem toegewezen
kooi in. De zee staat behoorlijk ruw maar niemand blijkt daar enige
hinder van te ondervinden, zelfs niet zij die hun toevlucht namen tot
Touristil of andere lapmiddelen tegen de Wraak van Neptunus. En op de
Noordzee weg dreef hij.
|
