We steken
terug, na eerst rechts en links gekeken te hebben, de zeestraat over via
het zee-brapad. In opdracht van een hongerig gezelschap snuffel ik wat
rond bij het Port Askaig hotel dat gesloten blijkt wegens te laat voor
de lunch.
Mijn
meelijwekkend uiterlijk doet echter het hart ener lokale rondborstige
smelten en ze lokt ons panfluitgewijs via de aanbelendende pub binnen
onderwijl de kok die al op weg was naar huis terugroepend. Mevrouw
ontvangt ons in een stemmige pub die ook als model kan dienen voor ons
clubhuis in de wolken. We bestellen Fish and chips, ships zouden wat
zwaar op de maag liggen, van de betere soort en voor de diehards cullen
skink. Alles gaat er vloeiend in en we geraken aan de praat met wat
blijkt de nicht van onze grote goeroe Jim Mc Ewan. Voor we afrekenen en
vertrekken wisselen we nog wat complimenten en geschenken uit en
bedanken de Oosterse mens die zijn middagrust voor ons opofferde.
We waren
van plan om bij Coal Ila nog een speciale fles op de kop tikken maar
iemand was ons voor zodat we Linéa recta doorstomen naar Bruichladdich
voor de valinch of the day.
Niet ver
hiervandaan bevindt zich het favoriete plekje van menig eilandbewoner en
bij een stralend ondergaande zon spoelen wij de dag door met twee
proevertjes op het strand van Machir Bay. Dit zijn monumentale momenten
en enige ernstige overwegingen worden in dit prachtig kader gemaakt.
Op de
terugweg belanden we in een donkerzwarte sneeuwbui. Voor de leek lijkt
dit wartaal maar de kenners weten waarover ik het heb.
In het
Bowmore hotel dineren we licht overdadig. Het gebraiseerde lam is zowat
het beste wat ik ooit door mijn spijsvertering liet passeren. Lichtjes
overgoten met Guinness, dat smaakt nu eens bij alles, steken we de weg
over naar ons nachthol.
In de
lounge wordt druk geëxperimenteerd met gashaard en dolby surround
system. Op de schoorsteenmantel prijken meerdere jachttrofees die
vanavond uitgebreid zullen bestudeerd worden. Alles voor de wetenschap!
Door de gemiste eerste dag zitten we op een zeer strak schema.
Voorzichtigheid is dus geboden.
En weer
ontvallen mij enige woordvormen:
’t
Is allemaal om te lachen
Het betekent toch allemaal bitter weinig
gekrakeel in de marge
gespartel van een ontpootte kever
één wijzertik
één oerscheet in een fles
jij zowel als ik en hij en zij
’s morgens de ogen open
’s avonds weer dicht
tot ze voor altijd toe blijven
maar ik blijf lachen
tot het einde
Voila, dat
moest er even uit, maar nu weer over tot de orde van de dag.
Zacht valt
de nacht over Islay, niemand laat zich betrappen op overdaad, het vuur
wordt gedoofd, de cottage ademt rust en op enkele diepgrommende
achtergrondgeluiden na is alles stil.
|
