Hopelijk
kan ze het appreciëren
We krijgen
een mini-tour gepresenteerd door Lynn die zich bovengemiddeld van haar
taak kwijt. De tasting wordt in snel tempo afgehandeld maar toch zijn er
weer enige bottelingen die ons gezelschap bevallen. Ardbeg blijft toch
een speciaal plaatsje in ons whiskyhart wegdragen. Insiders begrijpen
dat maar al te goed.
We nemen
node afscheid want daar wacht ons reeds Laphroaig langs dezelfde baan
gelegen.
In het
visitor centre vallen onze monden open van ongeloof.
Emma
Boyle, de jonge deerne van enkele lichtjaren geleden is uitgegroeid tot
één ravissante schoonheid. Gelukkig is haar speciale lach nog intact,
we zouden getwijfeld hebben. Meisje wordt vrouw of zoiets. En nog steeds
dat heerlijk Schotse accent. Smelt, smelt…
Deze tour
doe ik nu al voor de derde maal maar hij blijft boeien. We eindigen waar
we gewoonlijk eindigen: In het warehouse.
Een kleine
tasting geeft ons de mogelijkheid om onze favoriet te bottelen. En dat
doen we met veel toewijding. We krijgen ook onze huur uitbetaald met de
nodige papieren erbij. Volgt nog een kleine quiz waarbij drie flessen
Laphroiag te winnen zijn. Ik neem geen risico en antwoord op de vraag
die ik maar half gehoord heb met mijn geboortejaar (55) en val meteen in
de prijzen. Niet zozeer door mijn grote kennis maar het mag al eens
meezitten. Werner en Jan zijn de andere winnaars.
Nog even
door de giftshop en we kunnen stilaan op zoek naar onze woonplaats op
Islay en een maal. Na enig verkenningswerk gisteren staan we op tijd
voor de Harbour Inn en claimen meteen alle voorradige zitplaatsen in de
kleine maar oh zo gezellige pub. Ook nu weer beklaag ik mij geenszins de
keuze voor cod curry en fruit chutney. Voeg daar nog een perfect getapte
Guinness bij en je hebt een culinaire voltreffer. Voorwaar!
We kaarten
nog wat na en maken braaf plaats voor nieuwe klanten.
In de Coop
vult de voorzitter zijn voorraad Tennents aan, waarschijnlijk om
moeilijke momenten thuis beter het hoofd te kunnen bieden.
In de
lounge zit ondertussen het ongeduldige publiek op de stoelen te
schuifelen in afwachting van het lang aangekondigde optreden van een
niet zo plaatselijk topduo ( die zullen zeker met twee zijn)
Eindelijk
wordt de beroemde scène van Gaston en Leo, “In de Gaawe Liejw”
nagespeeld door de heer Vissers en mezelf. De medereizigers lachen zich
een beetje kreupel. Opdracht geslaagd.
The Old
Bakery is verder het toneel van geanimeerde gesprekken over muziek,
seks, vroeger, later, whisky, sport, reizen, oorlog en vrede, kortom
alles wat in het leven van een fatsoenlijk opgevoede man van enig belang
kan zijn. Ganse uitstalramen varkensvlees worden weg en weer geschoten.
Ik zie de blinkende ogen en grijnzende smoelen van mijn reisgenoten en
zie dat het goed is. Negen jaar geleden “toevallig” bij elkaar
gekomen onder het mom ener whiskyclub maar ondertussen uitgegroeid tot
een hecht en vooral aangenaam warm reisgezelschap. Dat ik daar als oude
knar nog mag bijhoren en af en toe kan scoren door enig gevat commentaar
te leveren bij weer een dubieuze discussie stemt mij meer dan tevreden.
Hier zit een gelukkig man. Het leven kan toch, nee IS een feest, elke
dag weer. En dan is er nog thuis met al mijn vrouwen. Mim, Gwen, Britt,
Floor… Oh what a Lucky man he ihis, parafraseer ik Emerson, Lake and
Palmer maar dat is voor de echt oude mannen. En nu ga ik deelnemen aan
de feestelijkheden.
Werner
heeft op deze langste verjaardagsparty ooit nog een beetje dorst en in
zeven haasten wordt de gevaarlijke oversteek naar The Harbour Inn
genomen.
Ik neem de
hele groep op snelheid en wanneer ik al zit te blinken achter mijn
schuimende zwarte vriend komt de laatste binnen. Van enige
geanimeerdheid kan nu wel sprake zijn, er wordt met de ganse Schotse
vleesindustrie geschoten en zo zijn we op ons best. Een stel kwajongens
op schoolreis. Gelukkig kent iedereen zijn grens en die wordt zelden
overschreden.
De eerste
blijkt tevens de laatste te zijn en even later nemen we hoffelijk als
altijd afscheid van de drie zusters achter de bar.
Na enkele
hartelijk groepsknuffels zoekt iedereen zijn alkoof op en daalt de
stilte over Loch Indaal. Toch moet er mij nog iets van het hart:
Hidden
dip
Alles
is anders
door de dikke bodem van een glas bekeken
kleuren trekken uiteen
ogen draaien weg
binnen wordt buiten
gelukkig is er nog de fles
die tongen losmaakt
en wonden heelt
toch voor even
|
