TERUG

Eufemisme in Zammel
ingestuurd door Gunter (Lidnr.01)

Op zaterdag 29 en zondag 30 september 2007 had er een eufemisme in Zammel plaats. Wat aangekondigd was als de mogelijkheid tot enkele degustaties tijdens de viering van het éénjarig bestaan van de nieuwe Single Malt Whiskyshop, was eigenlijk een heus whiskyfestival!

Blij weerzien met Eric Vermeire, die één stand openhield. De andere stand werd bemand door de broer van Mario Groteklaes. Een van de drijvende krachten achter “the Nectar” en het komende “Spirits in the sky” festival. (tip: Jan legt een bus in, waarover meer op onze website). Over beide standen verdeeld stonden zoveel pareltjes dat de echte whiskyliefhebber tranen in de ogen kreeg. Gewoon het glas omhoog houden en de magische woorden uit spreken: “Mag ik daar eens van proeven?” en hop, je diepste wens werd vervuld!

Een Ledaig van 1973? Zeker mijnheer!
Een Tomatin van 30 jaar? Natuurlijk!

Direct karamel in de neus. Zelfs koffie. De exotische vruchten, die er zouden moeten inzitten, vinden we niet direct. Wel een sterke alcoholprikkel. Uiteindelijk komt het exotisch fruit toch. We denken aan purper en besluiten op cassis. De vrees dat 30 jaar op bourbonvat hem té zacht zou gemaakt hebben, bleek totaal ongegrond. Deze mag er gerust zijn!

De nieuwe Balblair lijn was sterk vertegenwoordigd. Moeilijkheidsgraad voor de schenker was dat 97 door de achterzijde van de fles gezien, 79 was. Roepen en wijzen brachten hier raad. De 97 herinnerde ik me nog van Alden Biezen, dus werd het de 79. (Ho! Nee! Die!). Bloemen! Alsof je bloemblaadjes drinkt! Floraal is de officiële uitdrukking, geloof ik. De kruidige afdronk, die nog sterk aanwezig is bij de 97, is hier door de extra jaren tot een zéér aangename gewaarwording verzacht. Fantastisch mooi afgerond.

Tullibardine on the move. De Sauternes finish was er niet bij wegens totaal overweldigend succes en dus uitverkocht. Niet alleen in België vrees ik. De nieuwe “Single cask edition”, gekozen door distilleerderij manager John Black, mag er ook best wezen. Men mag deze distilleerderij niet enkel beoordelen op zijn 1993, want zeker de oudere vaten zijn vloeibaar goud. Denk maar aan de 1964 en 1965 sherrygerijpte! De distilleerderij heeft ook een geweldige VIP- toer, samen met John Black. Een aanrader!

Na de kennismaking met Billie Walker en de whisky’s van Benriach, zijn we fans! Oké, eerlijk is eerlijk. De Rum en Portfinish vonden we wat minder, maar de huidige moscatel- finish is er weer eentje om vingers af te likken. Bert, onze 100°PROOF wijnadviseur, vertelde dat die wijn ook uit Jerez komt. Dezelfde streek in Spanje waar de sherrybodega’s zijn en dat proef je! Jongens, jongens. Blij dat ik een naast familielid met een fles naar de kassa zag gaan! In de shop stond ook nog de nieuwe Benriach- botteling van “the Nectar”.

Deze botteling stond niet op het programma van de “viering”, maar voor goede klanten was er een staalflesje om van te degusteren. Aangezien we de goede klant kenden, mochten we van zijn glas meeproeven (Bedankt Bert).

Jan en anonieme goede klant

Trotse Benriach vertegenwoordiger bij zijn stand

Benriach 1976, exclusief gebotteld voor “the Nectar”. Volle smaak, die dankzij het geturfde begin doet denken aan oude Bowmore. De ronde, volle smaak van deze Speyside whisky houdt echter, ondanks de leeftijd, stand. Een zeer rijke dram, die volgens mijn bescheiden mening geschiedenis gaat schrijven.

Get it while you can!!!

Aan de stand van “the Nectar” schonken ze ook Japanse whisky. Ik denk dat het niet langer een geheim is en dat het nu openlijk mag verteld worden dat die Japanners verdomd lekkere whisky kunnen maken! De 2 flessen die hier ter beschikking van het publiek stonden waren in ieder geval echte overtuigers.

De Hanyu distilleerderij is wel gesloten, maar er komen nog steeds bottelingen uit bestaande stocks. Deze is van een bourbon hogshead, 55.6%vol, gedistilleerd in 1986 en gebotteld in 2007 en nu dus te “bezichtigen” bij Single Malt Whisky Shop te Zammel. Turf en mandarijnen in de neus. Heel aangenaam. Ook exotische kruiden en ananas. De afdronk is turf. Zeer complexe en volwassen dram. Een aanrader!

De Kariuzawa kenden we nog niet, dus … . Een totaal andere whisky dan de Hanyu. Gedistilleerd in 1981 en gebotteld in 2007. Het alcoholgehalte is vermeld in het Japans, dat moet ik voorlopig schuldig blijven. Hier geen turf, maar klein rood fruit. Weer een positieve verrassing! De tijd dat Japanners whisky maakten, die zo subtiel waren dat ze toch maar niemand voor het hoofd zouden kunnen stoten, is helemaal achter de rug. Dit zijn waardige ambassadeurs.

Nog niet overtuigd van het eufemisme in Zammel? Hier is dan de avant –première van de festivalbotteling “Spirits in the Sky”, Connemara single cask, samen met de single cask botteling van “the Nectar”.

Het gerucht doet de ronde dat er nog een botteling van de Cooley distilleerderij op komst is, in samenwerking met “the Nectar” voor hun “Daily Dram” reeks. De naam zou “Drunken Angel” gaan heten en enig verband met de European Marketing executive van Cooley is louter “toevallig”, verteld men me. Voor mensen die nu hun wenkbrauwen fronsen raad ik een bezoek aan “Spirits in the Sky” aan. Daar zal aan de Cooley stand alles duidelijk worden. Heb ik trouwens al vermeld dat Jan een bus in legt?

Geen whiskygebeuren zonder lastige vragen. Altijd is er wel iemand in het publiek die een vraag stelt waarop niet zo onmiddellijk een antwoord kan gegeven worden. Niet zonder trots kan ik melden dat ik gewoonlijk de schuldige ben. Bij het proeven van “Canto cask”, de nieuwe botteling van Compass Box rezen er weer heel wat vragen in mijn hoofd. Deze vatted malt komt uit een reeks van vaten waarvan de deksels, uit nieuwe Franse eik, verschillende gradaties van toasten ondergaan hebben. Het resulteert in veel houtvanille en tannine in de whisky waardoor zijn jeugdigheid wat op de achtergrond geraakt. Niet slecht, maar niet echt in onze interessesfeer.

De vraag die ons bezighield was welke whisky’s in deze vatted malt zaten. Uit ervaring weet ik dat John Glaser graag met Clynelish werkt, maar de andere, allen uit de Diageo-stal, kunnen wel eens variëren. Eens de vraag gesteld, ging het Single Malt Whisky Shop- team aan het werk. Telefoontjes naar John, Paul en Michael Glaser leverden niets op, maar de invoerder van Compass Box België wist raad.

Clynelish, Linkwood, Glen Elgin en nog eentje. Het antwoord was voldoende. Weer een tevreden klant. Vreugde alom.

Ergens moeten we dit verhaal wel afsluiten, ondanks dat er nog zo veel te vertellen valt. Over de Talimburg, over de Helen Arthur –reeks, over het vat 11 jarige Arran. Niet enkel een display, maar een echt ter plaatse afgevuld bourbonvat. Over de interessante mensen, ook die met vervallen Japans rijbewijs, I kid you not!!, over leden van whiskyclubs allerhande, zelfs over de andere dan whiskydegustaties. Maar … helaas moeten we verder. Dinsdag staat er alweer een tasting met Aoife O’ Sullivan, European marketing director van Cooley distilleerderij, op het programma.

Afsluiten wil ik wel met de volgende foto. Het gezegde “size doesn’t matter” klopt misschien wel, maar hou hier rekening mee dat de “grote” op cask strength gebotteld is! Bedankt, Jan en zijn team, voor een fijne dag.

TERUG