DEEL 1/3

MAIN

DEEL 3/3

 DEEL 2/3

foto: Gunter

Ze zijn wel blij om ons terug te zien, maar toch zijn ze nog steeds bezig onze huur bijeen te zoeken. Ok, het is dan al wel voor de 7^e keer in 9 jaar tijd dat ik hier mijn huur kom opeisen, maar dan hadden ze mij maar niet dat stukje one square feet of Islay ground moeten schenken. Als voorafbetaling krijgen we een dram van de nieuwe editie van hun 10 jarige cask strength. Nieuw, omdat ze recentelijk gestart zijn om deze in batches te verkopen. Batch No.002 is alvast lekker, maar dat waren de vroegere batchloze cask strengths ook al. Uiteindelijk volgen ook onze certificaten van de uitbetaalde huur voor 2010, samen met het miniatuurtje 10 jarige cask strength die deze huur symboliseert. We waarschuwen ze dat we volgend jaar hier opnieuw zullen staan, samen met nog enkele landeigenaars. 

Geïncasseerde huurgelden over de jaren heen.

Aangekomen op Ardbeg. Deze keer al rijdend in onze huurwagen, en niet lopend/strompelend zoals bij ons vorige bezoek. We kwamen hier toen aan, na een halve marathon die in Bowmore gestart was. Ardbeg heeft een enorme aantrekkingskracht als je Islay bezoekt. Dit heeft zeker te maken met het leuke visitor centre, maar ook de mensen die je er kan terug vinden zoals Jackie. En wat meer is, ze serveren hier een geweldige lunch. Er heerst zoals steeds een gezellige drukte maar er is nog één tafeltje vrij zonder dat we hiervoor hoeven te wachten. 
Jackie heeft het zelfs nog drukker dan anders omdat Emma McGechie ziek heeft gemeld. Ondanks dit alles merkt ze ons op in de massa en neemt ze zelfs nog de tijd om ons hartelijk en warm te begroeten en een praatje te slaan. Een kus van de juf en een bank vooruit, al moet je dat van die bank niet letterlijk nemen. Jackie is er voor iedereen, en iedereen is voor Jackie. 

Het is weer moeilijk kiezen uit het 'Today's Specials' bord. Zelf ga ik voor de Smoked Fishburgers die de chefkok zelf geprepareed heeft. Die chefkok is niet meer Mary MacKechnie. Zij is ondertussen op pensioen. De nieuwe aangeworven kracht is afkomstig uit de keuken van The Harbour Inn, het gerenommeerde restaurant in Bowmore.
Moeilijk te oordelen na één lunch of het hoge culinaire niveau hetzelfde gebleven is. Jackie belooft ons alvast, dat de legendarische fishtastic seafood platter kortelings weer op het krijtbord zal verschijnen.

Even later zien we ook Martine Nouet* samen met 2 gasten binnenkomen. Als ook zij hier komt eten en gasten meebrengt weet je dat je goed zit, moest je daaraan nog twijfelen.

(*) De uit Frankrijk afkomstige Martine Nouet is een culinaire en whisky schrijfster. Tevens is zij redactrice van de Franse Whisky Magazine. Ondertussen heeft ze zich op Islay gevestigd. (nvdr)

Omdat het vrij druk is, en we zelf nog een druk schema voor de boeg hebben, staan we onze plaats af zodat ze kan plaatsnemen. Jackie wilt ons eerst nog iets laten proeven voor we doorgaan.

Ze komt teruggelopen met twee glazen en een mysterieuze fles. Ze lijkt zelf een beetje trots om dit aan ons te laten proeven. Na onze eerste slok begrijpen we haar. Een gevecht in de mond tussen de typische Ardbeg rokerigheid en een zoetigheid die we niet direct associëren bij de doorsnee Ardbeg bottelingen. En niemand lijkt dit gevecht tussen zoet en rook te willen winnen. Dit is het leuke eraan. Een topper, zo mooi in balans. Als we het etiket bekijken zien we dat we zo net, toen we deze fles uit het schap haalden in hun visitor centre, deze nog te prijzig vonden voor z'n leeftijd. Nu we eenmaal geproefd hebben krijgen we een andere kijk op hetgeen er in die fles zit. 

Deze Single Cask Botteling is sinds een drietal weken enkel te koop op de distilleerderij, ondanks deze al in november 2009 is gebotteld. Enkele flessen hebben eerst moeten dienen voor een seminarie, onder leiding van manger Mickey Heads, ter ere van het 10 jarig bestaan van het Ardbeg Committee dat plaatsvond in Chicago.

foto: Werner

Het is zo'n fles die je, eens ze thuis in je kast staat,  alleen wilt delen met je beste vriend. Daarom kopen we er beide één, zodoen we met niemand hoeven te delen ;-)
Jackie voelt zich een beetje gegeneerd door onze impulsieve aankoop van deze, toch ook naar haar mening prijzige flessen. Daar was het haar natuurlijk niet om te doen. En dat weten we ook wel. Ook de recente Rollercoaster botteling belandt nog in onze glazen, maar de vorige dram valt niet te evenaren. Eenmaal we terug buiten zijn steekt een gevoel van heimwee naar deze distilleerderij al de kop op. Maar we zijn op missie, en ons zien ze hier, als alles meezit, volgend jaar terug.

Om nog wat herinneringen naar onze halve marathon op te halen, nemen we de 'high road' naar Bowmore. Deze single track road loopt ongeveer evenwijdig met de bredere en beter berijdbare 'low road'.

foto: Gunter

foto: Werner

Eens we ter hoogte van de luchthaven zijn, krijgen we opnieuw de brandende turfvelden in ons vizier die nog steeds niet volledig zijn uitgedoofd. Indrukwekkend om van hierboven het roetzwarte landschap te kunnen aanschouwen.
Ook op deze weg vinden we nog één van onze markeringen terug, die we meer dan een jaar geleden hebben geplaatst. Ook indrukwekkend.

In de horizon rijzen de de 'Paps' omhoog. Deze bergketen is, ondanks dat van hieruit niet zo lijkt, op een ander eiland gelegen, namelijk Jura.

Een mooie tocht langs de oevers van Loch Indaal brengt ons naar Bruichladdich Distillery.

Het is deze distilleerderij die een hele lange tijd de titel 'Most Westerly Scotch Malt Whisky Distillery' heeft gedragen. Niet alleen om die reden brengen we een bezoekje, want hier valt steeds iets nieuws te beleven.

Om onze missie kracht bij te zetten, bepaalt onze GPS de juiste locatie coördinaten van deze distilleerderij waar we ons nu bevinden.

We bevinden ons momenteel op een Westerlengte van 6° 21' 64''.

Dit is al niet niks, maar we gaan dit later op de dag nog verbeteren. Eerst gaan we binnen een goeiedag zeggen.

Op de binnenkoer van de distilleerderij merk je het al, deze distilleerderij zit nooit stil. Een busje van de grootste pot still maker in de wereld (Forsyths) staat hier geparkeerd, en tegen de stillhouse zien we een nog ingepakte condensor liggen.  

Eenmaal binnen in het visitor centre, zien we Jim McEwans vrouw Barbara een praatje slaan met Mary, de manager van het bezoekersgebeuren. De conversatie zou mogelijk kunnen gaan over de zwangerschap van Jim & Barbara's dochter: Lynne, Bruichladdich Brandambassador.

Er wordt ons een dram aangeboden, en we vragen beleefd of we de nog aanwezige valinch 'The Italian Job' kunnen proeven.
Het andere aanwezige vat in het visitor centre blijkt leeg te zijn. De gekozen naam 'The Italian Job' is natuurlijk afkomstig van de film, maar refereerd hier naar het Italiaanse wijnvat waar de whisky op narijpt.

En 'A Hell of a Job' blijkt het te zijn om ons glas leeg te krijgen. Niet zozeer door de ingeschonken hoeveelheid, wel door de smaak. Als je in de grote whisky encyclopedie het woordje 'Overwined' opzoekt, zal daar ongetwijfeld achter staan: see also Bruichladdich's 'The Italian Job'.  
Dit wijnvat kan hier natuurlijk al een tijdje liggen, en de twee valinch's zullen pas worden vervangen tegen het komende Islay festival (Fèis Ìle). Dit betekent ook dat we geen 2 flessen van deze valinch voor onze vrienden thuis moeten meebrengen, en er ruimte en gewicht in onze bagage gespaard blijft die kan worden opgevuld met diversen.

Ook samen met ons en Mary in het visitor centre aanwezig: twee werknemers van Forsyths. Ze vertelt ons dat de jongens een bijkomende still aan het plaatsen zijn. Meer zelfs, het is een Lomond Still. Een rariteit geworden in de whiskyindustrie. Bij Scapa en Loch Lomond Distillery zijn ze ook nog in gebruik. En binnenkort dus ook hier in Bruichladdich. Er wordt ons gevraagd vanwaar we afkomstig zijn. Eens we hebben geantwoord, beginnen de mannen te vertellen dat ze nog niet zo lang geleden een tijdje in België hebben verbleven.
Voor hun werk moesten ze in het plaatsje Blaasveld zijn. De link voor ons met Brouwerij Het Anker uit Mechelen, die in Blaasveld een volwaardige distilleerderij hebben gebouwd, is dan natuurlijk vlug gelegd. En kijk, deze mannen van Fosyths hebben de door hun firma gebouwde stills, daar gaan plaatsen. De wereld is klein.

foto: Werner

Mary wil ons meenemen naar het stillhouse zodat we met onze eigen ogen kunnen zien hoe ver de werken staan. Neil MacTaggart, Buichladich's stillman, vinden we er terug met verf en borstel. Het Islay festival staat dan ook voor de deur. De Lomond still moet nog verder gemonteerd worden. Hierdoor levert dit voor ons unieke beelden op, van deze toch wel zeldzame Lomond still. We bedanken Mary hiervoor en zetten onze missie verder.

DEEL 1/3

MAIN

DEEL 3/3