MAIN

MAANDAG 10 MEI 2010

The Unforgettable Fire

Maandagochtend. Grote broer is zoals steeds ruim op tijd om mij en mijn bagage op te pikken, waarna we koers kunnen zetten naar Charleroi Airport. Op de autoradio horen we in het nieuwsbulletin dat er vanaf vandaag opnieuw kan gevlogen worden naar Ierland en Schotland. Een zekere Eyjafjallajökull uit IJsland heeft geprobeerd om nog roet in het eten te gooien door zijn 'aswolk' richting onze lievelingsbestemming te blazen. Hierdoor werd het spannend tot op de laatste dag voor onze voorziene afreis naar Schotland. Ik voel wel veel sympathie voor IJsland, maar ze moeten niet overdrijven.
Ook nog in datzelfde nieuwsbulletin: Ene Bono, die lid is van één of ander Iers rockgroepje, wordt vandaag 50 jaar. Samen met die Bono, maakt dat Iers rockgroepje al 30 jaar lang muziek waar grote broer en ik ook veel sympathie voor hebben. Als geschenk voor Bono gebruiken we in elk dagverslag een nummer van U2, dat een gebeurtenis van die dag in de verf zet. Een soort van soundtrack bij deze reis als het ware. Bono gaat hier zeker blij mee zijn.

foto: Werner

Lang gedacht dat 'A Sort Of Homecoming' uit 1984 het nummer voor vandaag zou worden. Dit nummer typeert voor mij telkenmale de eerste uren op Schots grondgebied bij onze trips. Dit zou het ook geworden zijn, zij het niet dat deze dag een toepasselijkere U2 titel krijgt door nog te vertellen gebeurtenissen later op deze dag.

De vlucht naar Prestwick (Glasgow) verloopt normaal en op tijd. Hierdoor is er nog voldoende tijd over voor de gebruikelijke tussenstops op weg naar Kennacraig.
Inveraray is zo'n plaatsje waar je moeilijk voorbij kan zonder even halt te houden. Al is het maar om een bezoekje te brengen aan de Loch Fyne Whiskyshop.

In die Loch Fyne Whiskyshop vinden we enkele flessen terug, die officiëel de titel 'Oudste Single Malt Whisky ter wereld' mogen dragen (zie foto hierboven). Deze 70 jaar oude Mortlach, gedistilleerd in 1938 en gebotteld door de onafhankelijke bottelaar Gordon & MacPhail, kan je al voor een prijsje van £ 10.000 kopen. Leuk om naar te kijken, zoals zoveel flessen hier aanwezig.
Ook hier steeds aanwezig: een zeer uitgebreid gamma aan whiskyboeken. Gunter zorgt voor een aanzienlijke stockvermindering.
Vanuit Inveraray blijven we opnieuw de oevers van Loch Fyne volgen. Langs het plaatsje Lochilphead tot aan het vele aantrekkelijker ogende, en dus ook meer toeristische plaatsje, Tarbert. Vaak hebben we hier al overnacht om 's anderdaags de eerste vroege ferry, met bijhorend ontbijt, van Kennacraig naar het eiland Islay te nemen. Vandaag echter nemen we de laatste ferry van de dag: die van 18.00u in Kennacraig, dat op een kwartiertje rijden hier vandaan gelegen is. Voldoende tijd dus om hier in Tarbert nog wat rond te slenteren...

foto: Werner

... en onze eerste pint of Tennents deze reis te drinken in de pub The Corner House. Zelfs Gunter heb ik eindelijk na al die Schotland reizen kunnen overtuigen om zijn f#cking Cider aan de kant te laten staan en mee met mij in zee te gaan met Tennents. We toasten op het feit dat we nu zo goed als zeker deze avond op het eiland Islay toch wel aanwezig zullen zijn. Iets wat gisterenavond, nog thuis, niet zo zeker was.

Hier in Tarbert zijn de laatste opfrissingswerken aan de gang voor de start van het eigenlijke toeristische seizoen. Zo wordt er een soort van promenade aangelegd rondom de baai waar dit havenplaatsje aan gelegen is. Ook de kasteelruïne staat in de steigers. Door het verwijderen van de klimop die het kasteel overwoekerde, is duidelijk geworden dat het deze klimop was, die het kasteel eigenlijk op z'n plaats hield. Hierdoor is er ook nieuwe werkgelegenheid gecreëerd.

foto: Gunter

Op 15 minuutjes rijden van Tarbert ben je er al: Kennacraig, met de pier die wijst naar het paradijs Islay. Nadat we onze tickets in de Caledonian Macbrayne terminal hebben afgehaald, zien we onze eerste ferry van deze trip al in de horizon verschijnen. Mee in de wachtrij: een busje vol Vlaamse Islay reizigers onder de noemer van Glen Tanera, en ook één van de 200 inwoners van het eiland Jura. In het verleden is het nog gebeurt dat we creatieve nummerplaten opmerkten van locals tijdens onze Islay reizen.

foto: Dirki (Islay Alt. Half Marathon 2009)

foto: Gunter

Onze eerste ferry, The Hebridean Isles, zal ons meenemen naar Port Askaig op Islay. 
Doordat we deze week in totaal minstens 6 ferryovertochten moeten nemen, doen we winst als we onszelf een Island Rover ticket aanschaffen. 

Dit ticket geeft je voor één vast bedrag de mogelijkheid om binnen de 7 dagen onbeperkt Caledonian MacBrayne ferry's te nemen, en dit op al hun vaarroutes in heel Schotland. De overtochten reserveren blijft wel aangeraden, zeker tijdens het toeristische seizoen.

      Vaarroute naar Islay

Sound of Islay

Na een dikke twee uur varen, onder andere door de mooie Sound of Islay, bereiken we de aanlegplaats Port Askaig op Islay. Ook hier aanwezig: de ferry die Islay met Jura verbind.
In de nog vage plannen voor volgend voorjaar speelt deze ferry mee in het verslag van die, nog te ondernemen, Schotland reis.

We hebben een kalme zonnige overtocht achter de rug, maar de gevoelstemperatuur op het buitendek was ijzig koud. 

Vanuit Port Askaig is het een dertigtal kilometer naar die andere haven op Islay: Port Ellen.
Het is daar waar we moeten zijn de volgende twee nachten, bij onze favoriete B&B op Islay, en zelfs in héél Schotland en omstreken.

Port Askaig, Islay         

foto: Gunter

Eenmaal Bowmore gepasseerd komen we aan de Low Road. Deze lijnrechte over turfvelden zwevende weg, van een tiental kilometer lang, verbindt Bowmore met Port Ellen. Wat meteen opvalt zijn de donkere rookpluimen die zowel links als rechts van deze weg omhoogkomen. Hier en daar zien we nog vuurhaarden uitbreiden door de wind. Door de onderliggende turfgronden blijft het vuur actief zijn ding doen.
En turfgrond is er hier voldoende. Zelf vinden we dat het vuur, en bijhorende rook, tot vrij dicht tegen de luchthaven genaderd is. We kunnen ons voorstellen dat de aswolk van de IJslandse Eyjafjallajökull vulkaan hier peanuts tegen is, waardoor deze luchthaven momenteel zeker gesloten zou moeten zijn. Alle Peat Freaks zouden door het dolle heen zijn om hier nu door deze velden rond te mogen dartelen. Ze gaan hier zeker weinig hinder ondervinden van obstakels zoals heidestruiken en vogelnesten, want die zijn allen opgebrand. Hoe dan ook is dit een brand die we ons nog lang zullen herinneren.

Islay Airport met daarachter de brandende turfvelden

THE UNFORGETTABLE FIRE

ALBUM : The Unforgettable Fire
JAAR     : 1984

Aangekomen op onze plaats van bestemming voor vannacht is de ontvangst in de Caladh Sona B&B  zoals steeds hartelijk. De gastheer Hamish is naar een lokale bijeenkomst waarbij er traditioneel op het einde van de avond wel een dram wordt geschonken. Reden genoeg voor Hamish om daar aanwezig te zijn, vertelt onze gastvrouw Rhona. Ze vraagt ons naar de toestand van de brandende turfgronden die we net gepasseerd moeten zijn. Vele eilandbewoners begonnen al ongerust te worden over de uitbreidende vlammen.
Gecontrolleerde vuurhaarden zijn hier niets abnormaals, vertelt Rhona, maar deze is uit de hand gelopen, mede door de veranderende wind. Zodoende was er geen controle meer mogelijk. Brandweerlui, ook vanop mainland, zijn enige tijd bezig geweest om de aangestoken vuurhaarden te bestrijden. De weg naar Port Ellen is hierdoor afgesloten geweest, net als de luchthaven, omdat de rook het vliegverkeer onmogelijk maakte. Ook de periode is ongelukkig gekozen, net nu er vele vogels hun nesten hebben gebouwd in de struiken, voegt ze er nog aan toe.

Ten slotte haalt Rhona nog een pakje dat vanuit Orkney naar hier is verstuurd voor ons, nadat we uiteraard haar toestemming hadden gevraagd om dit te mogen doen.

foto: Gunter

In dat pakje zitten netjes twee flessen veilig ingepakt. Twee verschillende Highland Park expressies die alleen op de distilleerderij te koop zijn, of via de post enkel en alleen binnen de UK worden verzonden. Eén ervan wordt onze reismakker op deze reis. De 12 jarige 'hjärta' werd gereleased ter ere van de opening van een splinternieuwe stijl, -en sfeervolle bezoekerscentrum, daar op Highland Park in Orkney. Het woordje 'hjärta' komt uit  Scandinavië, dat lang de eigenaar is geweest van de Orkney eilanden, en waarmee ze nog steeds een band hebben. Voor we vol verwachting ons eerste glas hiervan gaan proeven, nemen we eerst een kijkje in het White Hart Hotel dat op wandelafstand gelegen is. Nog steeds geen Tennents van 't vat, en de algemene indruk van dit hotel vandaag, waar we na een schitterende renovatie met de club in 2006 waren neergestreken, is er toch een beetje van verval. Andere eigenaars kunnen hier mee aan de basis liggen. 

foto: Werner

Gelukkig ligt er nog een Highland Park 'hjärta' op ons te wachten eenmaal we terug in onze B&B zijn aangekomen. Die andere meegestuurde  Highland Park expressie, die we nog niet bekend maken tot een welbepaalde clubtasting in het najaar, blijft na controle veilig ingepakt en zal WEL met ons mee volgende week terug naar huis gaan. Het einde van een eerste mooie dag van deze reis is genaderd. Deze morgen reden we nog door de Vlaamse Kempen, nu het avond is geworden bevinden we ons al op Islay. En dit is nog maar het begin...

MAIN