TERUG

Pag 3/4

ZATERDAG 03 NOVEMBER 2007

Zaterdag, weekend, dus opmerkelijk drukker op Whisky Live Glasgow 2007

Benieuwd of we met deze dag de vorige kunnen evenaren beginnen we langzaam de sfeer terug op te bouwen. De eerste poging ondernemen we bij Glenmorangie. Deze willen iedereen laten weten dat hun gamma een extreme make over heeft ondergaan. "What do you think of our new bottles?" Euhh...eumm...euhhh.... .

Glenmorangie the original 10y
Nieuwe fles en nieuwe vatting. Neus gras en droog hooi. Moutig en fruit. Fruitig op de tong. Kruidige afdronk. Mondgevoel iets te waterachtig om een goede drinkwhisky te zijn.

Glenmorangie La Santa
Enkel créme brulée in de neus. Dit is een sherry finish.

Zelf waren we geen grote Glenmorangie fans en dit gaat hier zeker geen verandering in brengen.

Voor de tweede poging gaan we voor wat zekerheid en kloppen aan bij de stand van Laphroaig. Jack verwachtte ons eigenlijk gisteren al en bood ons graag een dram van hun standaard range aan. 10y, 15y, Quarter Cask en 10y Cask Strength. Daar het al een tijdje geleden was kozen we voor de 10y Cask Strength. Goede keus, een glas vol sfeer. We waren bijna vergeten hoe lekker dit wel was. Shame on us!

Terug even naar Kirsty McLeod aan de Duncan Taylor stand. Ze had nog wat bedenktijd gevraagd om de laatste open vraag van het interview te beantwoorden. Antwoord ontvangen, samen met een dram Inverleven.
Dit komt goed uit daar men van deze in 1991 gesloten distilleerderij niet veel bottelingen tegen komt.

Inverleven van Duncan Taylor

27y en 54.1%vol. Onder de alcohol zit de geur van regen op asfalt na een lange periode van droogte, ozon. De standhouder begreep wat wij bedoelden.
Niet zoet, zuur. Blijft zurig tegen het gehemelte en verwarmt de mond.
Let wel, dit is geen onaangename zurigheid en maakt hem redelijk uniek. Ozon evolueert naar zachte abrikoos en hout.

Aan de andere kant van het gangpad was de stand van Arran Distillers. Hier werden we aangesproken door iemand die ons vaag bekend voorkwam. Robin Bell,
de bezoekerscentrummanager van Arran Distillery,
die ons vorig jaar nog een privétour door de distilleerderij heeft gegeven, hadden we direkt herkend, maar deze man konden we niet direkt plaatsen. Hij herkende ons ook en zat met hetzelfde probleem. In het gesprek dat volgde werd alles duidelijk. Hij was vorig jaar december nog werkzaam bij Caledonian Macbrayne, de ferrymaatschappij die de overtochten van en naar het eiland Arran verzorgen, toen die weigerde uit te varen naar het vasteland wegens hevig stormweer. Deze man was diegene die aan de ferryterminal ons het nieuws mocht brengen dat onze vakantie op Arran met minstens 1 dag verlengd werd. Nu is hij dus tourguide bij Arran Distillery.
Vol trots toonde hij de Arran Gordon's Dram, gebotteld ter ere van het pensioen van hun master distiller Gordon Mitchell. Deze fles was enkel part of the scenery, zoals zoveel flessen op dit whiskyfestival. Niet bedoelt voor consumptie. Zucht!
Diegene die wel mochten proeven was de nieuwe Arran Fino Sherry Wine Cask finish. Terecht wordt het woord "whisky" niet opgenomen in de titel.

Daarvoor renden we terug naar de Laphroaig stand. Daar leek de 10 jarige Cask Strength immiddels leeg te zijn. Speciaal voor ons werd er spontaan een intensieve speuraktie in de befaamde kastjes under the counter ondernomen en tot hun eigen verrassing vonden ze voor ons nog een fles. Hoera!

Old Pulteney dan. Ons oog viel direkt op de officiële 21 jarige botteling. Na een blik geworpen te hebben op de 4 standhouders dachten we: dit wordt lachen!
"Op welke vaten is deze versie gerijpt?" Antwoord 1: Euuhh, even vragen. Antwoord 2: Dat hangt af van welke whisky je graag hebt (??). We gaven nog een tip: Amontillado? Antwoord 3: Mokka? Neenee geen mokka. Herhaling van de tip: Amontillado "Sherry" vaten. Antwoord 4: Euuhh... we weten het niet.

Old Pulteney 21y 46%vol 1983

Neus is meer graan dan de 12 jarige. Naaldbos, badschuim van Mylene. Minder toegankelijk. De smaak bevestigt wat de neus ons al vertelde. Wordt wel zoeter. Groen muntjes (drop) en ziltig.

De sfeer dreigde hillarisch uit de hand te lopen totdat we op dit pareltje stuitten. We hebben al heel wat oude Mortlach's gedronken maar deze spant de kroon. 

Mortlach van Gordon & McPhail

Gedistilleerd in 1957 en gebotteld in 2007. Juist, dat is 50 jaar. Nog 43.5%vol. Sherry cask. Kleur is dan ook heel donker. Is dit nog wel whisky? Zo lekker! Kersen, krenten en zeer levendig. Ondertoon van cake met gekonfijt fruit. Zurig en lekker hout. Massa’s chocolade en het bittere van de pit van een druif.

Na een eerste nosing beseften we dat we hier onze tijd voor moesten nemen. Gelukkig was de show van de beste cocktailmaker van Groot-Brittanië juist afgelopen en waren er heel wat zitjes vrij voor het podium. Hier konden we lyrisch worden over onze Mortlach. De dame naast ons vond van zichzelf dat ze reeds genoeg op had en bood ons spontaan haar cocktail aan die ze tijdens de show had gekregen. Iets dat leek op Mojito maar dan met An Cnoc gemaakt. Iets vertelde me dat, ondanks ze reeds naar eigen zeggen te veel op had, een nip van onze 50 jarige Mortlach wel zou appriciëren. En inderdaad, we kregen zelfs nog een tweede cocktail van haar cadeau. Deze was met chili en komkommer... en An Cnoc.

Cocktail 1
Limoen en komkommer als versiering. Chili. Afdronk heeft wat van een groen zuurtje.

Cocktail 2
Lijkt wat op een Mohito. Muntblaadjes, zelfs wat plantaardig. Brandnetel? Geen suiker.

Ondanks onze brede visie op het whiskygebeuren was na deze
An Cnoc cocktails terug een reboot van het systeem nodig. 
Terug naar Whiskey, terug naar Aoife. Met de Tyrconnell 15y Single Cask en de madeira finish zaten we terug op het goede pad.

We kunnen de wereld weer aan. Op vraag van Aoife gaven we haar onze lijst met aanraders op dit festival. Tot onze eigen verbazing was dit een kort lijstje. 

Dave Broom

R. Paterson

Single Malt TV

Spokesman

Geen Amerikaanse whiskey op dit festival, ondanks dat Whisky Magazine hieraan wel veel aandacht besteed in hun tijdschrift. Wel een groots opgezette Franse Rémy Martin Cognac stand met vrouwelijke modellen die figureerden in aangepaste tenue, om zo nieuwsgierigen naar hun stand te lokken. Eenmaal ze beet hadden kregen de gedupeerden een fancy bag met daarin, waarschijnlijk net als de figuranten zelf, geen of weinig inhoud. Het resultaat liet ook niet op zich wachten, overal zag je gedumpte zakjes liggen van het betreffende Cognac merk.

Wij waren wel trots op onze Highland Park bags.

Wel Japanse whisky gevonden. 
Suntory had Glen Garioch thuis gelaten en enkele standaardbottelingen van 
Bowmore (3) en Auchentoshan (2) meegebracht, samen met bottelingen van hun eigen Japanse whisky's (6). Eentje geproefd die we tot dan toe nog niet kenden.
De Hakushu 12y Single Malt. Kruidig in de neus met een zweempje rook zelfs.
De smaak deed een beetje terugdenken aan de 15 jarige Yoichi van Nikka maar dan niet zo zwaar. Hier ook een beetje de smaak van geroosterd vlees en zelfs een tintje medicinaal. Een welgekomen verrassing. 

Niet aan de Suntory stand maar wel Japans: Misako Udo. We liepen deze interessante schrijfster tegen het lijf en vroegen hoe haar nieuw boek over de gebruikte vaten in de whiskyindustrie vorderde. Na bekomen te zijn van haar verbazing dat we dit wisten, ze had het ons op Whisky Live Verviers trouwens zelf verteld, deelde ze mee dat haar uitgever dit project niet zag zitten. Nu was ze volop informatie aan het verzamelen over de Japanse whiskyindustrie om dit te bundelen in een nieuw boek. Volgens onze mening zou dit wel eens een bestseller in de whiskywereld kunnen worden, daar er meer interesse is dan wat er tot nu toe over geschreven is kan bevredigen.

Christine Logan, voorheen nog Visitor Centre Manager van  Bowmore Distillery, laat zich al meer dan een jaar Lady of the Isles noemen. Haar one woman's business draait naar eigen zeggen op volle toeren. Eilandbezoekers (Isle of Islay) kunnen haar diensten inhuren en zo het eiland, de natuur en de bijhorende distilleerderijen ontdekken. In haar VW busje neemt ze je mee naar zoveel mogelijk "hoogtepunten" van het eiland.  Met een VW minibusje Islay en de distilleerderijen ontdekken. Sounds familiar!
Kortom, het was weer een prettig weerzien.

Kleine broer had reeds op onze reis hier naartoe het honderduit gehad over de nieuwe Famous Grouse botteling: THE BLACK GROUSE. 
Dankzij Eric Vermeire weten we dat The Famous Grouse zo veel meer is dan een andere blend in de supermarkt. De ene nieuwe release is al beter dan de andere. We waren dan ook benieuwd naar deze nieuwe "geturfde" Black Grouse. Maar je raad het al, geen stand en dus ook geen Grouse. Tijdens het slenteren langs de verschillende standen viel ons oog op een koker Westmalle Trapist. Benieuwd wat die hier deed overstelpten we de standhouder met vragen. Hij bleek de producent te zijn van kokers en etiketten. Hij was bijzonder trots op de nieuwe driehoekige Glenfiddich koker. 
En daar was het !!! Ons eerste spoor van de Black Grouse. Eén etiket !!! De producent van dit etiket wist dat deze voorlopig enkel bedoeld was voor de Noord-Europese markt. Meer kon hij ons niet vertellen. Nu was onze nieuwsgierigheid pas echt geprikkeld. 
Welke geturfde whisky is er gebruikt in deze blend, want de Edrington groep (producent van The Famouse Grouse) bezit geen distilleerderijen met een uitgesproken geturfd karakter. Maar wacht eens, Glenrothes behoort tot de Edrington groep!  Allen daarheen.

Nu hadden we geen excuus meer om ons bezoek aan de stand van Glenrothes nog langer uit te stellen. Eerst moesten we natuurlijk enkele bottelingen proeven. De nieuwe Select Reserve is echt iets om mee uit te pakken en staat terecht centraal in hun nieuwe gamma. Qua tastingnotes konden we ons volledig terugvinden in het aangeboden smakenschema.

Een interessant smakenschema meegekregen van de vintages en de nieuwe Select Reserve (Klik hier)

De vrees voor de standaard small talk sloeg om in enthousiasme toen Julie Speirs, vertegenwoordigster van Maxxium U.K., ook een grote fan van The Verve bleek te zijn net als haar man. Deze laatse kon het concert van gisteren wel bijwonen, zij stond terwijl hier. Op 15 december zal zij hier terugstaan want ze heeft tickets voor het extra concert van The Verve, hier in het SECC. Het werd zo'n leuk gesprek dat we haar vergaven de 12 jarige Highland Park te noemen als de geturfde factor in The Black Grouse. Op naar de Highland Park stand !!!


Daar werd ons vermoeden bevestigd dat het om een Islay whisky zou gaan. Welke? Dat konden ze ons niet vertellen. 
"If I told you, I would have to kill you!" Geen probleem, we bellen Eric wel.

VERDER