TERUG

Pag 1/4

Verslag: Gunter & Werner, maar toch vooral Gunter
Foto's: Gunter & Werner, maar toch vooral Werner

Voorwoord (Werner)

Een "love it or hate it" film die in mijn persoonlijke Top 5 staat, zelfs op 1 als het om komedies gaat, is GROUNDHOG DAY uit 1993 met Bill Murray op z'n best en bijgestaan door Andie MacDowell. Het verhaal is vrij absurd en komt er op neer dat weerman Phil Connors (Bill Murray) elke ochtend wakker wordt op dezelfde dag en deze dag steeds weer opnieuw beleefd, met dezelfde gebeurtenissen.

Door toevallige en gelukkige samenloop van omstandigheden beleefden ik en grote broer Gunter ons eigen GROUNDHOG DAY moment in Glasgow...

Wat vooraf ging...

The Verve, door de meesten slechts gekend voor hun klassieker "Bitter Sweet Symphony", maar voor ons kleurt hun muziek de mooie dingen in ons leven. Hun muziek hebben we pas leren waarderen en begrijpen in 1999 als het al te laat was. De split was toen al een feit maar de muziek bleef natuurlijk. Mede door de daaropvolgende solocarrière van hun zanger, Richard Ashcroft. Vaak  zeiden Gunter en ik tegen elkaar: jammer dat we nooit een concert van The Verve hebben kunnen meemaken. En dan gebeurt dit...

Einde Juni 2007: Na 3 solo cd's en verschillende concerten, waarvan er ook enkelen door ons zijn bijgewoond, besluit Richard Ashcroft de groep terug samen te brengen voor een nieuwe CD en 6 concerten. 2 in Londen, 2 in Blackpool en beginnende met 2 in Glasgow. Ondanks dat de vraag om tickets voor deze 6 concerten veel groter is dan het aanbod, besluit ik toch een dagje verlof te nemen om mee te kunnen doen aan de beperkte presale voor de fans, waartoe ik ook officieel behoor. Zonder Blackpool en Londen in overweging te nemen, gaan we voor Glasgow!

Omdat ik het blijkbaar verdien, geraak ik online binnen en kan 2 tickets bestellen voor vrijdag 2 november. Daar er op zaterdag geen terugvlucht kan geboekt worden met Ryanair, besluit ik voor het concert van die dag ook nog te proberen. En zoals een groot wijs man eens heeft gezegd: Goede mensen overkomen goede dingen. Na 30 minuten zijn de 6 concerten volledig uitverkocht en ik heb voor de 2 dagen 2 tickets. Gunter kan het pas geloven als wij en ook zij er zullen zijn.

Wat hebben concerten van The Verve nu met whisky te maken? 
Wel, het grootste whiskyfestival op deze planeet, komt samen met ons en The Verve naar Glasgow voor een homecoming show zoals dat dan heet. Whisky Live Glasgow vindt dit jaar plaats in het SECC, het Scottish Exhibition and Conference Centre, daar waar we vorig jaar nog een concert bijwoonden van Richard Aschcroft.
Whisky Live gevolgd door een concert van The Verve. Slapen, opstaan en terug Whisky Live gevolgd door een concert van
The Verve... It's Groundhog Day !

Kort daarna in de lokale Aldi...

...en wij naar Glasgow!

VRIJDAG 02 NOVEMBER 2007

Vanaf ons hotel, reusachtig Victoriaans en gebouwd rond Glasgow Central Station, is het  een half uurtje stappen langs de oevers van de rivier Clyde naar het Scottish Exhibition and Conference Centre. Kortweg SECC. De wandeling is een leuke manier om de stad, waar we tijdens onze andere Schotland reizen zo weinig mogelijk mee in kontakt willen komen, te leren kennen. Eenmaal binnen is het samen met nog andere whiskyliefhebbers een tiental minuutjes wachten voor de opening van "Whisky Live Glasgow 2007".

Eenmaal binnen schuiven we aan in de volgende wachtrij, die aan de Highland Park stand. Hier kunnen we onze "Aldi flessen" inruilen voor de bonus. Highland Park 18y. Ongelooflijk, de uitwisseling gebeurt écht!!

Onze aangekochte flessen van minder dan 8€, brengen in 2 dagen tijd 50€/fles meer op. Investeren in ALDI whisky loont!!

Hier eindigen de verrassingen aan deze stand nog niet. Tijdens het tumult van deze bijbelse ruil merken we een whiskykoker op, die onze whiskykasten thuis nog niet heeft gesierd.

Highland Park 21y ?? Bij navraag aan de standhouders waren ook zij verrast. De koker was leeg. De daaropvolgende discussie achter de stand trok de aandacht van de leader of the gang. Hij kende het verhaal achter de fles. Deze zal pas volgende maand officieel verschijnen in de rekken van de tax-free shops van de luchthaventerminals. Eerst in de Scandinavische landen, USA en Azië.
Mensen die ons kennen zullen niet verrast zijn dat er voor ons de enige fles, die normaal voorzien was voor een exclusieve masterclass, te voorschijn werd getoverd.
47,5%vol, 70 cl. 80% refill en 20% first fill. Duidelijk sherry en jonge appelsien in neus. Chocolade, maar geen fondant. Havengeuren. Créme brulée toets, eerder amandel en marsepein, met citrus. Kruidig op de tong, bitter. De lekkere nasmaak van bloedappelsien.

Doelbewust gingen we daarna op zoek naar de nieuwe officiële Ardmore botteling. Tot onze verbazing vonden we deze bij de Laphroaig stand, samen met enkele oude bekenden.

Ardmore is, net als Laphroaig, een onderdeel van de Beam groep. Vandaar. Prettig dat de mensen achter de Laphroaig stand ons herkenden en dat ook luidruchtig lieten blijken. Emma, die ongetwijfeld al onze meegereisde leden op clubreis ISLAY 2006 nog zullen herkennen als tourguide bij Laphroaig, bemant mee hun stand op dit whiskyfestival. Thuis bij Laphroaig staat zij nu in voor het afhandelen van de bestellingen die online worden geplaatst. Later nog een interessant gesprek gehad, waaruit blijkt dat vooral de Scandinavische landen, met op kop de Zweedse whiskyliefhebbers, hier gretig gebruik van maken om zo de woekerprijzen voor alcoholische dranken in hun land te omzeilen. Zoals een Zweed ons later nog vertelde, in het Engels of course, het is als een deur die openstaat maar hoelang duurt het nog eer deze dicht gaat?

De nieuwe Ardmore heeft geen leeftijdsaanduiding op het etiket. In de fles zit 9, 10 en 16 jarige Ardmore Single Malt Whisky. Deze vatting geeft het gewenste resultaat,  maar de wet schrijft voor dat als er in zulk geval al een leeftijd op het etiket vermeld wordt, dit de jongste moet zijn. Dus hier 9 jaar, wat commercieel niet aantrekkelijk is.
Bourbon pungeon volgens de standhouders, daarna nagerijpt op een quarter cask. Direct turf in de neus, inkt op een vloeipapier en vers gemaaid gras. Ook de smaak is hooi en gras. Pittig. Een evolutie naar citrus. Vrij agressief. Navraag leert ons dat er nog een officiële 25 jarige Ardmore op komst is.

Ondertussen showt Robert Hicks, hun master blender, al te graag met hun nieuwe volledig sherry gerijpte Laphroaig 27y.
5 met Laphroaig gevulde Oloroso vaten zijn in 1980 te rijpen gelegd, en nu in 2007 zijn er 972 flessen uitgekomen aan 57,1% alc/vol.
Weeral zeer gelimiteerd en heel duur (500£).

Tussen het showen door verdwijnt deze terug onder een glazen stolp. Deze fles wordt dit festival niet geopend, tenzij je een exemplaar koopt, waarvan je dan eventueel ter plaatse kon proeven. Deze keuze ligt volledig bij de koper.

Tullibardine Sauternes finish. Razendsnel uitverkocht in België maar hier op de stand van Tullibardine vinden we een geopende fles. Hoera! Nu konden we de euforische verhalen over deze gelimiteerde fles Tullibardine checken. De standhoudster, die duidelijk een hart had voor "haar" distilleerderij, vertelde ons dat John Black, distilleerderij manager, nog herstellende is van een zware ziekte. Mensen zoals wij die de kans hebben gehad om onder begeleiding van John Black de Tullibardine distilleerderij en warehouses te verkennen, weten wat hij betekent voor de whiskyindustrie en wensen hem een volledig herstel.

Een finish van de 1993 op een Sauternes vat. Eerst mout, maar dan komen de zoete Sauternestonen er boven op liggen. Het blijft wel de 1993 met al zijn gebreken, maar de Sauternes maskeert wel schitterend.

Zowel Fred als zijn broer Stewart waren te vinden achter de stand van Douglas Laing. Interessante bottelingen
die we hier proefden zijn Auchroisk en Port Ellen. 

Auchroisk 1976-2006 van Old Malt Cask :
Exotisch fruit met stevige vanillepudding omklemming.

Fred zag niet graag dat onze glazen leeg waren en presenteerde ons nog een speciaal op wijn gefinishte jonge Glen Grant. Zo fruitig, dat deze volgens hem eigenlijk geen whisky meer kan noemen. Lekker!


Deze kenners van de internationale whiskymarkten stelden ons ook gerust. Het wereldwijd whiskygebeuren is onderhevig aan fluctuaties. Zij hebben er al 3 grote meegemaakt en zijn er van overtuigd de wereldmarkt ook nu weer zal stabiliseren. Het enige probleem is tijd, rijping weet je wel.

Bunnahabhain had hun 12 jarige klassieker meegebracht, samen met de 18 jarige en de Islayfestival (Feis Ile) botteling van vorig jaar (2006). Deze laatste is gedistilleerd in 1992 en in 2004 nog 2 extra jaar nagerijpt op een Pedro Ximinez vat. De 761 flessen zijn gebotteld op vatsterkte (52,6%). Zelf vonden we deze echter spijtig genoeg niet zo geslaagd. Te veel wijn en te weinig whisky. Elke fles heeft z'n voor- en tegenstanders en wij met z'n twee zullen deze balans gelukkig niet uit evenwicht kunnen brengen.




Groot was onze verbazing ook dat de standhouder beaamde dat er problemen geweest zijn met de 18 jarige. De vele komentaren over off-notes zijn niet in dovemansoren gevallen en er wordt nu meer aandacht aan deze botteling geschonken. Een fles, zoals op onze clubtasting, zullen we niet vlug meer tegenkomen. De hier geproefde 18 jarige maakt zijn belofte meer dan waar!

Hier wel een uitgebreide stand! Glengoyne had heel wat "Choice's" meegebracht. Deze single cask bottelingen zijn geselecteerd door werknemers op de distilleerderij.Het is hun persoonlijke voorkeur van het grote aantal vaten dat in de warehouses van Glengoyne ligt te rijpen. Best of the Best, feitelijk. Onze aandacht werd direkt getrokken naar de 2 nieuwe: Robbie's & Deek's Choice. 
Deek's Choice: 8y, 60.9%vol. Refill. Bananenkoek. Nog een beetje te jong. Licht strogele kleur van het bourbonvat. Was dit de tuinman?
Robbie's Choice daar en tegen was de keuze van de distillery manager Robbie Hughes. 18y op Ruby Port Hogshead. 240£/fles. 55.1%vol. Kerstmispudding. Heel rijke neus. Rood fruit, aardbeien. Alles mooi in harmonie. De zoetheid van de port stoort niet. Krent dringt zich op, maar overwegend rood fruit. Het is en blijft wel whisky, met de hoofdletter "W". Amazing!

Onze rots in de branding Aoife O'Sullivan, achter de stand van Cooley distilleerderij, was voor vele blijkbaar het middelpunt van het festival. Leuk dat ze toch voor ons de tijd nam om ons te voorzien van één van hun nog zwaar onderschatte paradepaardjes: Tyrconnell 15y Single Cask Single Malt Irish Whiskey. 
46%vol, wat wij ideaal vinden voor deze whiskey. Geweldig. Exotisch purper fruit in de neus. Het “zoethout” dat we ook terugvinden in Busmills. Van boenwas tot boter. Vettig op de tong, maar droog in de afdronk. Abrikoos. De afdronk heeft vanachter tegen het gehemelte iets van naaldhout. Zeer complex. Kan zijn mannetje staan!

En dan is er nog de Madeira Finish!

Zopas weer in de prijzen gevallen als beste onafhankelijke bottelaar: Duncan Taylor. De weinige bottelingen die hier aanwezig waren van hun reusachtig gamma bevatte gelukkig wel wat lekkers. Door het kleine aantal flessen verschoof de aandacht al vlug naar de mensen achter de stand. Zie ook ons item op onze website "Interviews met vrouwen in de Whiskyindustrie", Kirstie McLeod.

Lekkers:
Glenesk van Duncan Taylor
26y en 54.3%vol. 1981 gedistilleerd en in 2007 gebotteld. Distilleerderij uit de highlands en ondertussen “mothballed”. Rubber off notes, maar niet slecht. Zwavel. Erover??? Subtiel sherry. Off notes verdwijnen. “Rode poepegaatje” van "In de Gloria". Snoep dus.

Glen Grant van Duncan Taylor
36y. Boenwas. Munt en mediterrane kruiden.

Pas gelezen in het Nederlandse magazine WHISKY Etc. en nu live hier in Glasgow op het Whisky Live festival. 
Loch Ewe Distillery. Dit is wel degelijk de echte still die gebruikt wordt door de gasten van het Drumchork Lodge Hotel om spirit te stoken. De Landlady (rechts in beeld) schonk onze glazen royaal vol met 14 dagen oude spirit.
Peerdops, niet onaangenaam in de neus. 

Een ENORM lange afdronk. 3 uur later wilde onze maag zich nog steeds niet gewonnen geven.

VERDER