Donderdag 18 februari 2010
Op
speciaal verzoek van Jan werd een extra tripje ingelast naar Macallan.
Maar om dit in het drukke programma te kunnen inpassen, werd
afgesproken al om 7u15 te vertrekken aan het hotel.
Slechts 5 vroege vogels trotseerden de bittere kou, Werner, Jaco,
Marc, Dirk en ikzelf. Het
had tot -8° C gevroren. In
de sneeuw blonken de kristallen want de zon kwam al op aan een
wolkenloze hemel. De
weergoden zijn ons hier al zeer goed gezind geweest.
Weer een vooroordeel over Schotland dat sneuvelt.
Het was te koud om lang te wandelen en stil te staan maar
onderweg toch nog gestopt om niet de Paps van Jura maar de Paps van de
Speyside te bewonderen.
De
keuze voor het ontbijt viel vanmorgen op de gepocheerde haddock.
Ongewoon als ontbijt naar ons Vlaamse normen maar zeker lekker.
De valiezen en bagage werd ingepakt want we reden later op de dag
verder naar de omgeving van de luchthaven te Prestwick.
Vooraleer Glenfarclas te bezoeken werden de (bijna) laatste
verstekelingen soldaat gemaakt. Eerst
een 16 y oude Glenallachie aan de gelijknamige distilleerderij, even
later een Ben Rinnes van 1974. Deze
distilleerderij is gelegen aan de voet van de
840 meter
hoge gelijknamige top, meteen de hoogste top van de Speyside. Ik had
eigenlijk ook wel graag tot boven gestapt maar de goed gevulde agenda
liet dit niet toe. Er werden
nog wat leuke foto’s genomen van de ganse groep en hop, wij op weg
voor de volgende afspraak : Glenfarclas.
Jan kroop bijna in de vlaggenmasten van verrukking.
Ook
hier weer een eerder kleinschalige, familiale onderneming waar we
dankzij de goede contacten weer van een mooie rondleiding konden
genieten. Opnieuw konden we
honderduit vragen stellen, je voelde in alles de grote passie voor dit
edel product. Toch steeds
weer een groot verschil met vele andere distilleerderijen.
In de warehouse volgde een eerste proeverij : een vergelijking
tussen een sherry- of bourbonvat van 1989, dan een wel zeer jonge whisky
van 2002, straight from the cask, verrassend lekker.
En dan top of the bill, een stevige neut van een whisky gebotteld
in 1955. Dit was dus
welgeteld 55 y oude whisky, geheel ter ere van onze clubdichter, die in
het zelfde jaar geboren is. Wat
mag een mens nog meer verwachten ?
Juist,
een tasting in een prachtig decor : het rijkelijk ingericht interieur
van een oud schip, quasi volledig nagebouwd.
De range bestond uit 15y, 21y, 30y en 39y oude whisky, dus ook
weer niet de gewone degustatie maar enkele bijzondere flessen van de
“familycasks”.
Nog
even terug gereden naar het Dowans hotel voor de lunch en dan op weg
naar Troon aan de westkust voor onze laatste nacht op Schotse bodem.
Onderweg regende het fotogenieke landschappen met schaapjes in de
sneeuw, besneeuwde bergtoppen, afgelegen boerderijen.
Maar daar hadden de chauffeurs gelukkig geen ogen naar.
Af en toe werd er even halt gehouden, een ideale manier om de
bagageruimte wat te vergroten en de
busjes van wat extra gewicht te ontlasten.
De overgang van de Highlands naar de Lowlands verliep heel
abrupt. Ook het weer was er
gans anders : geen sneeuw en heel wat warmer.
Ook
onze aankomst te Troon en het South Beach Hotel is steeds weer een
beetje thuiskomen. Er was
bovendien niet alleen het vooruitzicht op een lekkere maaltijd, maar
bovenal weten we er ervaring dat de hotelbar wel beschikt over Tennants.
Er gaat imers niets boven een goede pint (zeker als je dorst
hebt). Ook hier was de
slaapkamer weer dik in orde : bleeek dat wij een kamer, geheel uitgerust
voor gehandicapten, toegewezen kregen.
Zouden wij niet moeten wisselen met J’O ?
Snel
wat uitgepakt en naar de bar, blijkbaar had iedereen hetzelfde idee .
Gekozen voor een typisch Schots menu: black pudding als
voorgerecht, nadien een stevige Sirloin steak.
Meer moest dat echt niet zijn.
Tradities
zijn er om in ere te worden gehouden, dus volgde een symbolisch laatste
dram op het strand van Troon. Jammer
genoeg was dit geen Peter’s Choice van Glengoyne, want zo goed als
niet meer te krijgen. We
hadden gisteren te Glendronach allemaal bijgelegd voor een 16y oude op
sherryvat gerijpte whisky van 1993, cask strenght.
Lekker en intens genieten met een sigaartje en met het geluid van
een kabbelende zee op de achtergrond.
Meer moest dat niet zijn.
Alleen
de echte diehards doken nog verder de bar in.
|
