Dinsdag 16 februari 2010
Vanmorgen
werd ik wakker met het liedje :”Four times more…”
Hoe zou dat nu toch komen ?
Bert,
mijn roommate, en neen, niet die van Elsje, deed al vroeg de gordijnen
open : dikke witte sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden.
Dat maakte het echte Schotlandgevoel alleen maar vollediger.
Afspraak
al om 20 na zeven aan de hotelingang voor een wandeling langs de Spey.
Met de busjes naar de brug van Craigellachie.
Tijd voor een eerste verstekeling midden op de brug om 8 uur ’s
morgens. Moet kunnen, want
zo’n club zijn we wel.
In een
prachtig winters landschap was het heerlijk genieten, zowel van de dram
als van de natuur. Slechts 6
dapperen (Gunter, Geert, Marc, Roger, Kris en ikzelf) stapten te voet
door de vallei van de Spey terug naar het hotel.
De eenzame veldmuis zag onze trip geheel niet zitten en kroop
weg. De weg liep langs een
oude spoorwegbedding met steeds wisselende vergezichten.
Via het centrum van Aberlour terug naar het hotel voor een stevig
ontbijt.
Op
wandelafstand van het hotel ligt ook de distilleerderij van Aberlour.
Dat was onze volgende afspraak.
Er konden geen foto’s worden genomen, op zich niet echt jammer.
Onze gids Julian, was nogal ne kerel, met hem konden we nog eens
lachen. Hij kreeg wel heel
de groep op zijn hand en kon als geen ander de sfeer erin krijgen.
Na de rondleiding, inclusief de knock-out boven de wortketel,
volgde een tasting in een apart lokaaltje.
De A’bunadh was niet alleen voor mij, maar ook voor vele andere
de grote favoriet.
Hier konden de liefhebbers wel een fles bottelen: keuze tussen
een bourbon-of een sherrybotteling, cask strenght.
Deze gelegenheid toch maar te baat genomen.
De lunch werd geserveerd in het hotel: groentesoepje met naar mijn zin
iets te veel Stilton, maar de Agnusbeef was dan weer overheerlijk.
Opvallend hoeveel pastinaak hier in de keuken wordt gebruikt.
Lekker, echt lekker.
In de
namiddag stond een bezoek aan Benriach op het programma.
Wat een wereld van verschil : deze voormiddag een zeer commerciële
aanpak, nu was het uit de losse pols maar veel meer toegankelijk en zeer
direct. Uit alles bleek de
zeer grote passie van de distillerymanager voor zijn bedrijf en zijn
producten. Die aanpak en
openheid maakt mij alvast een grote Benriachfan, voor zover ik dat al
niet was. Nadien stevige
tasting die al startte in de warehouses met enkele zeer oude en
unieke drams. Ze hebben hier
nog vele plannen, getuige de nog intacte moutvloer en de prachtige kiln.
Hier moeten we zeker binnen enkele jaren nog eens terugkomen.
En om
onze naam van beste whiskyclub 2009 alle eer aan te doen werd er op de
terugweg opnieuw gestopt voor een verstekeling:
Speyburn. In een
onooglijk gehucht staat een mooi gelegen distilleerderij, heel
fotogeniek. Lekkere whisky
in de vrieskou en bij lichte sneeuwval.
In het
hotel werd opnieuw een aanslag gepleegd op onze al zo verwende
smaakpapillen. Ik kan
het niet genoeg herhalen maar de Schotse keuken blijft verbazen in de
meest positieve zin.
Driewerf
helaas vanavond bij het nieuws van het thuisfront : nonkel Bob is
overleden. Als laatste
eerbetoon werd met z’n allen “Vrolijke , vrolijke vrienden “
gezongen in …de bar. Tot
nader bericht geldt er immers steeds een zangverbod in de busjes.
Door de woordvoerder wordt hier zeer strict op toegekeken.
|
